هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله

این شعر که در چاووش خوانی هاى کاروان هاى مسافر کربلا خوانده مى‌شد، برگرفته از کلام امام حسين‌ علیه السلام هنگام خروج از مکه و حرکت به سوى کوفه و کربلاست: «الا... من کان باذلاً فینا مُهجته و موطّنا على لقاءالله نفسه فلیرحل معنا فانى‌ راحل مصبحا ان شاءالله‌». آگاه باشید هر که می خواهد خونش را در راه ما اهل بیت نثار کند و خود در بهشت لقاء الله منزل گیرد با ما همراه شود من فردا ان شاءالله به راه می افتم.

و این دعوتى بود به آن که هر کس آماده فدا کردن خون و جان و مهیاى دیدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند. دعوت به خط شهادت و ایثار، در مرام حسینیان و عاشورائیان نهفته است و کربلا و زیارت مرقد سیدالشهدا علیه السلام، رمز این‌ دل سپردن به کعبه عشق و مناى شهادت است.

هر که دارد هوس کرب و بلا، بسم الله هر که دارد سر همراهى ما، بسم الله

همچنین این عبارت عنوان و سر آغاز یکی از مداحی های زیبای زمان جنگ تحمیلی است، که حکایت از شور و حال خاص آن زمان و پیوند انقلاب اسلامی ایران با واقعه کربلا دارد:

هر که دارد هوس کرب و بلا، بسم الله هر که دارد به سرش شور و نوا، بسم الله

هر که لبیک به فرمان خمینی گوید به خداوند قسم راه حسینی پوید

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.