قبیله بنی اسد
نام طايفه‌اى كه نزديك كربلا ساكن بودند و فرداى عاشورا، پس از رفتن سپاه عمر سعد، عده‌اى از آنان براى دفن اجساد مطهر شهداى اهل بيت علیهم السلام به كربلا آمدند.[۱]
و چون‌اجساد را نمى‌شناختند، متحير بودند. در آن هنگام، حضرت سجاد علیه السلام آمد و پيكر اهل بيت و اصحاب را يك به يك به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا، حضرت را يارى كردند و براى خويش، افتخار آفريدند.
در «دايرة المعارف تشيع» آمده است: «بنى اسد، نام تيره‌اى از قبايل عرب از فرزندان اسد بن خزيمه بن مدركه... اين قبيله توفيق و افتخار دفن پيكر مطهر حضرت سیدالشهداء و انصار آن حضرت را پس از واقعه كربلا در سال 61 ق. داشتند.
جمعى از اصحاب، علما، شعرا و زعماى اماميه از اين قبيله برخاسته‌اند. برخى از همسران پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله نيز از همين قبيله بوده‌اند. اين قبيله در سال 19 هجرى از بلاد حجاز به عراق رفته، در كوفه و غاضريه از نواحى كربلا سكونت كردند. از قبايل سلحشور عرب محسوب مى‌گردند.
هنگام بناى كوفه، اين قبيله محله خاصى را در جنوب مسجد كوفه به خويش اختصاص دادند. در سال 36 هجرى در جنگ جمل، با على علیه السلام بيعت كردند و در كنار آن حضرت جنگيدند. در قيام عاشورا در سال 61 به سه دسته تقسيم شدند: موافق با حضرت و مخالف و بى‌طرف.
حبيب بن مظاهر، انس بن حرث، مسلم بن عوسجه، قيس بن مسهر، موقع بن ثمامه و عمرو بن خالد صيداوى از سران موافق بودند و حرملة بن كاهل اسدى، قاتل طفل شيرخوار از سران مخالف بود.
گروهى از دسته سوم (بى‌طرفها) پس از شهادت حسين، زنانشان بر ميدان جنگ گذر كرده و اجساد را ديدند و تحت تاثير قرار گرفتند و به سرزمين خود رفته، مردان را جهت دفن اجساد خبر كردند.
ابتدا زنان بيل و كلنگ بدست گرفته به طرف كربلا روان شدند. پس از مدتى وجدان مردان بنى اسد بيدار گشت و به خود آمدند و به دنبال زنان راه افتاده به دفن اجساد امام و يارانش پرداختند. اين فداكارى سبب شهرت آنان شد و از آن پس شيعيان به نظر احترام و محبت به قبيله بنى اسد مى‌نگرند.[۲]
پانویس
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
