عزیز نسفی: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|اثر آفرینان}} '''عزیز نسفی، عزیزالدین''' * ملیت: ایرانی * قر...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
* ملیت: ایرانی | * ملیت: ایرانی | ||
| − | * قرن: | + | * قرن: ۷ (ز ۶۷۱ ق) |
| − | + | عارف. در نسف به دنیا آمد و ایام شباب را در [[ماوراءالنهر]] به ویژه در بخارا سپرى کرد. در جوانى بیشتر اوقات خود را صرف تعلیم و [[تزکیه نفس]] نمود. حتى گویند طب نیز آموخت و در بخارا شروع به تصنیف و تألیف کرد. اما در پى فتنه‌هاى پیاپى و هجوم مغول به بخارا مجبور به ترک آن سامان شد و در ۶۷۱ ق، به [[خراسان]] و نواحى مرکزى [[ایران]] مهاجرت کرد. | |
| − | گاه در بحرآباد جوین در | + | گاه در بحرآباد جوین در کنار بقعه‌ى شیخ خود، سعدالدین حمویى مى‌زیست و گاه در [[شیراز]] بر تربت شیخ کبیر ابوعبدالله خفیف معتکف بود و گاه در [[ابرقوه|ابرقو]] در مسجد جمعه یا در کوه ابراهیم و گاه در کرمان. عزیزالدین نسفى میراث قابل ملاحظه‌اى از [[عرفان]] و [[تصوف]] آمیخته به [[حكمت|حکمت]] در زبان فارسى باقى گذاشته است. |
| − | وى با وجود انتساب به طریقه‌ى | + | وى با وجود انتساب به طریقه‌ى کبرویه نوعى سعه مشرب و تسامح فکرى نشان مى‌دهد که در بین کبرویه و سایر سلسله‌هاى صوفیه به ندرت دیده مى‌شود. او از پیروان طریقه‌ى تحقیق علمى در مسائل مربوط به عقاید و مخصوصاً مربوط به تصوف به شمار مى‌آید. |
| + | |||
| + | آثار وى که مشتمل بر نثرى خطابى اما ساده و لطیف و قوى است در بعضى موارد متضمن نقل ابیات و [[رباعی|رباعیات]] عارفانه نیز هست. | ||
| + | |||
| + | از آثارش: «منازل السائرین»؛ «مقصد الاقصى»؛ «کشف الحقایق»؛ «زبدة الحقایق»؛ «مبداء و معاد»؛ «کشف الصراط»؛ «انسان کامل». | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، | + | |
| + | *[[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج۴، ص۱۷۷. | ||
[[رده:عارفان]] | [[رده:عارفان]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۲۸
عزیز نسفی، عزیزالدین
- ملیت: ایرانی
- قرن: ۷ (ز ۶۷۱ ق)
عارف. در نسف به دنیا آمد و ایام شباب را در ماوراءالنهر به ویژه در بخارا سپرى کرد. در جوانى بیشتر اوقات خود را صرف تعلیم و تزکیه نفس نمود. حتى گویند طب نیز آموخت و در بخارا شروع به تصنیف و تألیف کرد. اما در پى فتنه‌هاى پیاپى و هجوم مغول به بخارا مجبور به ترک آن سامان شد و در ۶۷۱ ق، به خراسان و نواحى مرکزى ایران مهاجرت کرد.
گاه در بحرآباد جوین در کنار بقعه‌ى شیخ خود، سعدالدین حمویى مى‌زیست و گاه در شیراز بر تربت شیخ کبیر ابوعبدالله خفیف معتکف بود و گاه در ابرقو در مسجد جمعه یا در کوه ابراهیم و گاه در کرمان. عزیزالدین نسفى میراث قابل ملاحظه‌اى از عرفان و تصوف آمیخته به حکمت در زبان فارسى باقى گذاشته است.
وى با وجود انتساب به طریقه‌ى کبرویه نوعى سعه مشرب و تسامح فکرى نشان مى‌دهد که در بین کبرویه و سایر سلسله‌هاى صوفیه به ندرت دیده مى‌شود. او از پیروان طریقه‌ى تحقیق علمى در مسائل مربوط به عقاید و مخصوصاً مربوط به تصوف به شمار مى‌آید.
آثار وى که مشتمل بر نثرى خطابى اما ساده و لطیف و قوى است در بعضى موارد متضمن نقل ابیات و رباعیات عارفانه نیز هست.
از آثارش: «منازل السائرین»؛ «مقصد الاقصى»؛ «کشف الحقایق»؛ «زبدة الحقایق»؛ «مبداء و معاد»؛ «کشف الصراط»؛ «انسان کامل».
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۴، ص۱۷۷.
