منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

سید ابراهیم مجاب: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{خوب}}
 
{{خوب}}
مرقد اين امامزاده در رواق غربى حرم مطهر امام حسين (ع) قرار دارد. نام كامل وى سيد ابراهيم بن محمد بن موسى بن جعفر (ع) است، او نابينا بود و دركوفه زندگى مى‌كرد و در سال 247 ه ق كه المنتصر فرزند متوكل عباسى اجازه داد شيعيان به زيارت كربلا مشرف شوند، به كربلا آمده و درآنجا سكونت اختياركرد وگويند كه چون سيد ابراهيم مجاب به كربلا رسيد به قبر شريف نزديك شد وگفت: السلام عليك يا جداه، و از داخل روضه شريفه اين ندا برخاست كه: و عليك السلام يا ولدى، ازآن روز به بعد مردم او را (مجاب) لقب دادند.  
+
'''سید ابراهیم''' فرزند سید محمد عابد، نوه‌ی [[امام موسی کاظم علیه السلام|امام موسى‏ بن جعفر]] (علیه السلام)، معروف به «سید ابراهیم مجاب» - که در منابع قدیمی از وی با عنوان ضریر کوفى یاد می‌شود -<ref>فخر رازی، الشجرة المبارکة فی أنساب الطالبیة، ص ۱۰۳.</ref> در قرن دوم هجری در [[مدینه]] به دنیا آمد.
  
هنگاميكه سيد ابراهيم مجاب درگذشت او را در صحن آن روزگار دفن كردند و بعدها كه روضه شريفه بزرگتر شد محل ضريح سيد ابراهيم در رواق غربى واقع شد. روى ضريح او صندوقى از چوب ساج قرار دارد و درآن پنجره‌اى فولادى تعبيه شده كه بعدها آن را تغيير داده وبجاى آن پنجره‌اى برنزى نصب كردند كه در سالهاى اخيرآن را نيز تجديد نمودند. شيعيان پس از مشرف شدن به حرم معمولًا به زيارت سيد ابراهيم مجاب نيز مشرف مى شوند.
+
او اوّلین شخصیت [[علویان|علوی]] بود که در سال ۲۴۷ هـ.ق - که [[منتصر (خلیفه عباسی)|منتصر عباسى]] اجازه داد [[شیعه|شیعیان]] به زیارت [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] (علیه السلام) مشرف شوند - به [[کربلا]] رفته و در آن‌جا سکونت گزید.<ref>سید محسن امین، أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۲۳۰.</ref> 
  
==منبع==
+
یکى از پژوهش‌گران معاصر در این خصوص مى‏ نویسد: «بین مورّخان و نسب شناسان اتّفاق نظر است که پس از ویرانى کربلا به دستور [[متوکل (خلیفه عباسی)|متوکل]]، اوّلین علوى که در دوره منتصر عباسی به سال ۲۴۷ هـ.ق، سرزمین کربلا را مسکن دائمى خویش قرار داد، سید ابراهیم مجاب بود. وقتی او از [[کوفه]] به کربلا هجرت کرد بینایى خود را از دست داده بود».<ref>دائرة المعارف تشیع، ج ۳، ص ۳۴۵، به نقل از: صحتى سردرودى، سیماى کربلا حریم حریت‏، ص ۸۵- ۸۶.</ref>
  
راهنماى اماكن زيارتى و سياحتى در عراق ، دکتر احسان مقدس، نشر مشعر، تهران، ص 239
+
معروف است هنگامى که او را به کنار قبر [[سیدالشهداء|سید الشهداء]] (علیه السلام) هدایت کردند و بر امام (ع) سلام داد و گفت: «السلام علیک یا جدّاه»، از داخل روضه شریفه این ندا برخاست که: «و علیک السلام یا وَلدى»؛ لذا بدین جهت وى به ابراهیم مجاب (جواب داده شده) شهرت یافت.<ref>ابراهیم حموینى جوینى، فرائد السمطین‏، ج ۱، ص ۵۴؛ أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۲۲۴؛ سید جواد شبّر، ادب الطف أو شعراء الحسین، ج ۸، ص ۵۷.</ref> علامه [[سید محسن امین]] پس از نقل این داستان می‌گوید: «و الله اعلم بصحة ذلک»؛<ref>أعیان الشیعة،  ج ۲، ص ۲۲۴.</ref> خداوند داناتر به درستی این داستان است.
 +
 
 +
سید ابراهیم مجاب سرانجام در سن ۷۰ سالگی در کربلا دار فانی را وداع گفت و در کنار مرقد مطهر [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] (علیه السلام) به خاک سپرده شد. امروزه بقعه ابراهیم مجاب، در زاویه شمال غربى رواق مطهّر حسینى در نقطه تلاقى رواق شاهى و رواق [[بالا سر|بالاى سر]] واقع است. این بقعه از زیارتگاه‌هاى مهم داخل آستانه حسینى است. امروزه نیز چندین طائفه بزرگ از [[سادات]] موسوى از نسل همین سید بزرگوار در کربلا زندگى مى ‏کنند.
 +
 
 +
شایان ذکر است، مرقد امامزاده محمد عابد، پدر سید ابراهیم مجاب نیز در ۱۲ کیلومتری شمال شهر اراک و در مجاورت روستای مشهد می‌قان واقع شده است.
 +
== پانویس ==
 +
{{پانویس}}
 +
==منابع==
 +
* [http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa25428 پایگاه اسلام کوئست].   
 +
* [https://hajj.ir/fa/44794/%D8%B6%D8%B1%DB%8C%D8%AD-%D8%AC%D8%AF%DB%8C%D8%AF-%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85-%D9%85%D8%AC%D8%A7%D8%A8%E2%80%8C-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7-%D8%B1%D9%88%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%B4%D8%AF-%D8 حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت].
 +
* راهنماى اماكن زيارتى و سياحتى در عراق، احسان مقدس، نشر مشعر، تهران، ص ۲۳۹.
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده
سطر ۱۹: سطر ۲۹:
 
|کیفیت پژوهش= خوب
 
|کیفیت پژوهش= خوب
 
}}
 
}}
 +
[[رده:امامزادگان]]
 
[[رده: اماکن مقدسه کربلا]]
 
[[رده: اماکن مقدسه کربلا]]
[[رده:امامزادگان]]
 
 
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۴۷

سید ابراهیم فرزند سید محمد عابد، نوه‌ی امام موسى‏ بن جعفر (علیه السلام)، معروف به «سید ابراهیم مجاب» - که در منابع قدیمی از وی با عنوان ضریر کوفى یاد می‌شود -[۱] در قرن دوم هجری در مدینه به دنیا آمد.

او اوّلین شخصیت علوی بود که در سال ۲۴۷ هـ.ق - که منتصر عباسى اجازه داد شیعیان به زیارت امام حسین (علیه السلام) مشرف شوند - به کربلا رفته و در آن‌جا سکونت گزید.[۲]

یکى از پژوهش‌گران معاصر در این خصوص مى‏ نویسد: «بین مورّخان و نسب شناسان اتّفاق نظر است که پس از ویرانى کربلا به دستور متوکل، اوّلین علوى که در دوره منتصر عباسی به سال ۲۴۷ هـ.ق، سرزمین کربلا را مسکن دائمى خویش قرار داد، سید ابراهیم مجاب بود. وقتی او از کوفه به کربلا هجرت کرد بینایى خود را از دست داده بود».[۳]

معروف است هنگامى که او را به کنار قبر سید الشهداء (علیه السلام) هدایت کردند و بر امام (ع) سلام داد و گفت: «السلام علیک یا جدّاه»، از داخل روضه شریفه این ندا برخاست که: «و علیک السلام یا وَلدى»؛ لذا بدین جهت وى به ابراهیم مجاب (جواب داده شده) شهرت یافت.[۴] علامه سید محسن امین پس از نقل این داستان می‌گوید: «و الله اعلم بصحة ذلک»؛[۵] خداوند داناتر به درستی این داستان است.

سید ابراهیم مجاب سرانجام در سن ۷۰ سالگی در کربلا دار فانی را وداع گفت و در کنار مرقد مطهر امام حسین (علیه السلام) به خاک سپرده شد. امروزه بقعه ابراهیم مجاب، در زاویه شمال غربى رواق مطهّر حسینى در نقطه تلاقى رواق شاهى و رواق بالاى سر واقع است. این بقعه از زیارتگاه‌هاى مهم داخل آستانه حسینى است. امروزه نیز چندین طائفه بزرگ از سادات موسوى از نسل همین سید بزرگوار در کربلا زندگى مى ‏کنند.

شایان ذکر است، مرقد امامزاده محمد عابد، پدر سید ابراهیم مجاب نیز در ۱۲ کیلومتری شمال شهر اراک و در مجاورت روستای مشهد می‌قان واقع شده است.

پانویس

  1. فخر رازی، الشجرة المبارکة فی أنساب الطالبیة، ص ۱۰۳.
  2. سید محسن امین، أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۲۳۰.
  3. دائرة المعارف تشیع، ج ۳، ص ۳۴۵، به نقل از: صحتى سردرودى، سیماى کربلا حریم حریت‏، ص ۸۵- ۸۶.
  4. ابراهیم حموینى جوینى، فرائد السمطین‏، ج ۱، ص ۵۴؛ أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۲۲۴؛ سید جواد شبّر، ادب الطف أو شعراء الحسین، ج ۸، ص ۵۷.
  5. أعیان الشیعة، ج ۲، ص ۲۲۴.

منابع