آيه اعتصام

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

منظور از آیه اعتصام آیه 103 سوره آل عمران است که می فرماید: «وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ...»و همگى به ريسمان خدا،چنگ زنيد، و پراكنده نشويد

واژه شناسی

  • اعْتَصِمُواْ

از ریشه «ع ص م» می باشد که در معنای منع کردن، جلوگیری و دفع، دوری کردن، پناه بردن به چیزی، چنگ زدن به کار می رود [۱]

  • حَبْل

از ریشه «ح ب ل» و به معنای رِباط و رَسَن آمده است؛ یعنی ریسمانی طولانی و محکم که باآن شیئی را می بندند [۲]

  • لاتفرقوا

فعل نهی از ریشه «ف ر ق» و به معنای افتراق، فاصله، جدایی و تشتّت بین دوشیئ است.[۳]

مصادیق حبل الله

با توجه به روایاتی که در منابع مختلف شیعه و اهل سنت وجود دارد منظور از حبل الله در این آیه شریفه قرآن و اهل بیت علیهم السلام می باشد

  1. پیامبراکرم (ص) می فرمایند: «إنَّ هذَا القُرآنَ حَبلُ اللّهِ ، والنّورُ المُبينُ ، والشِّفاءُ النّافِعُ»[۴] پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اين قرآن ريسمان خدا و نور روشن گر و درمانى سودبخش است
  2. امیرالمؤمنین علی (ع) می فرماید: «فَإِنَّهُ حَبْلُ اللهِ الْمَتِینُ و سَبَبُهُ الْأَمِین‏.» [۵]
  3. پیامبر (ص) در وصف امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند:«هُوَ حَبلُ اللّهِ المَتينُ ...»[۶] .
  4. امام باقر علیه السلام می فرماید: «آل محمد هم حبل الله الذی اُمرنا بالاعتصام به» [۷]منظور از حبل الله که خدا امر کرده به چنگ زدن به آن آل محمد هستند.
  5. امام صادق علیه السلام در تفسیر این آیه می فرمایند: «نحن الحبل.» [۸]

روشن است که بین این دو دسته روایت هیچ تعارضی وجود ندارد زیرا با توجه به حدیث ثقلین و حقیقت قرآن و اهل بیت یک حقیقت جدایی ناپذیر هستند. در حدیث معروف به ثقلین پیامبر (ص) می فرمایند:«:إنّي تارِكٌ فيكُمُ الثِّقلَينِ ، كِتابَ اللّهِ وأهلَ بَيتي ، وإنَّهُما لَن يَتَفَرَّقا حَتّى يَرِدا عَلَيَّ الحَوضَ . »[۹] من در ميان شما دو چيز گران بر جاى مى گذارم: كتاب خدا و اهل بيتم. اين دو هرگز از هم جدا نمى شوند تا آن كه در كنار حوض [كوثر] بر من وارد شوند.

پا نویس

  1. فراهیدی، العین، ۱/ ۳۱۳؛ ابن منظور، لسان العرب، ۱۲/ ۴۰۴ـ۴۰۷؛ طریحی، مجمع البحرین، ۶/ ۱۱۶٫
  2. فراهیدی، العین،۳/ ۲۳۶؛ ابن منظور، لسان العرب، ۱۱/ ۱۳۴؛ فیومی، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر،‏۲/ ۱۱۹؛ زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس،‏۱۴/ ۱۳۲٫
  3. فراهیدی، العین، ‏۵/ ۱۴۷؛ فیومی، المصباح المنیر، ‏۲/ ۴۷۰٫
  4. المستدرك على الصحيحين : 1 / 741 / 2040 عن عبداللّه ؛ مجمع البيان : 1 / 85 عن عبداللّه بن مسعود ، جامع الأخبار : 114 / 200 .
  5. نهج البلاغة : الخطبة 176.
  6. الأمالي للصدوق : ص 264 ح 282 عن حذيفة بن اُسيد الغفاري
  7. تفسيرالعيّاشي : ج 1 ص 194 ح 123 و ص 102 ح 298 ، بحار الأنوار : ج 24 ص 85 ح 9؛
  8. أمالي الطوسيّ : 272 / 510 عن عمر بن راشد ، وراجع مجمع البيان : 2 / 805 ، ينابيع المودّة : 1 / 356 / 10
  9. المستدرك على الصحيحين : ج 3 ص 161 ح 4711 عن زيد بن أرقم .