ربیعه

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

ربیعة بن نزار بن معد از قبایل بزرگ عدنانى (شمالى). برخى مفسّران، شأن نزول آیه ۱۴۰ سوره انعام را در مورد دو قبیله ربیعه و مُضر دانسته اند که از روى سفاهت، دخترانشان را به سبب ترس از فقر و ننگِ اسارت، زنده به گور مى کردند. خداوند در این آیه، عمل جاهلانه آنان را نکوهش کرد:

«قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَیرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ ۚ قَدْ ضَلُّوا وَمَا کانُوا مُهْتَدِینَ؛ البته آنان که فرزندان خود را به سفاهت و نادانی کشتند و آنچه را که خدا نصیبشان کرد با افترا به خدا حرام شمردند زیانکارند. اینان سخت گمراه شدند و هدایت نیافتند».

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد ۱۴، صفحه ۳۷۶.