حَکَم

حَكَم به معنای حاکم است و به كسى گويند كه از او حُكم به نحو قطع و يقين صادر شود.

در قرآن آمده است: «وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُواْ حَكَمًا مِّنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِّنْ أَهْلِهَا» ؛ هر گاه بترسید میان زن و شوهر خلاف افتد از کسان شوهر حکمی معین کنید و از کسان زن حکمی.

امام حَکَم خداست

در کتاب المزار ابن مشهدی در باب "ذکر العمل بالمسجد الجامع بالکوفه" در ضمن سلام به آن حضرت به هنگام ورود به مسجد کوفه آمده است : أَشْهَدُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ... أَنَّكَ حَكَمُ‌ اللَّهِ‌ فِي أَرْضِهِ وَ قَاضِي أَمْرِه

منابع

• فرهنگ قرآن، جلد 12، واژه "حکم" (صفحه 55).
• المزار الكبير، ابن مشهدی، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم - قم، چاپ: اول، 1419 ق.
• نثر طوبی، ابوالحسن شعرانی، واژه "حکم"