استسقاء

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۲۵ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از دائرة المعارف قرآن کریم است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

«اِستسقاء» از واژگان قرآنی به معنای درخواست آب (باران) از خداوند هنگام خشکسالى‌ است. در روایات، برای استسقاء، آدابی از جمله رعایت خضوع، استغفار و توبه ذکر شده است. «نماز اِستسقاء» یا نماز باران، یكی از نمازهای مستحبی است.

واژه‌شناسی

استسقاء از ریشه «س‌ـ‌ق‌ـ‌ى» و به معناى درخواست سیراب کردن[۱] یا درخواست نوشیدنى ‌است.[۲] و در اصطلاح فقهى و تفسیرى درخواست آب (باران) از خداوند، هنگام خشکسالى‌ است.[۳]

در استحباب استسقاء، اختلافى بین فقیهان نیست؛ تنها ابوحنیفه این استحباب را منکر شده ‌است.[۴]

استسقاء در قرآن

واژه «استسقاء» فقط دو بار در قرآن مجید آمده است: آنجا که قرآن استسقاى حضرت موسى علیه‌السلام و شکافتن ۱۲ چشمه را بر اثر زدن عصا به سنگ، پس از درخواست بنى‌اسرائیل، بیان مى‌کند: «وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِعَصَاک الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَیناً». (سوره بقره/۲، ۶۰)

و نیز می فرماید: «وَأَوْحَینَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِب بِعَصَاک الْحَجَرَ فَانبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَینًا» (سوره اعراف/۷، ۱۶۰) ابومسلم گفته است: معناى استسقا طبق عادت مردم، درخواست باران است، بنابراین انفجار سنگ و جوشش معجزه‌آساى آب بدست حضرت موسى علیه‌السلام از اجابت دعاى ایشان فراتر است.[۵]

همچنین آیه ۵۲ سوره هود بیان مى‌کند که حضرت هود علیه‌السلام قوم خود را براى نزول باران، به استسقا فراخواند: «وَیا قَوْمِ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّکمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَیهِ یرْسِلِ السَّمَاء عَلَیکم مِدْرَاراً» برخى گفته‌اند: قوم هود به خشکسالى و کمبود آب گرفتار شدند و این آیه به استسقاى ایشان اشاره دارد.[۶]

همین مطلب در جاى دیگر از حضرت نوح علیه‌السلام نیز نقل شده است که از مردم خواست تا براى نزول باران رحمت نیایش کنند:[۷] «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکمْ إِنَّهُ کانَ غَفَّارًا * یرْسِلِ السَّمَاء عَلَیکم مِّدْرَارًا». (سوره نوح/۷۱، ۱۰‌ـ‌۱۱)

از آیات پیشین و روایات، استفاده مى‌شود که استسقاء در امت‌هاى پیشین نیز بوده است. برخى مشروعیت استسقا در اسلام را از آیه ۶۰ سوره بقره استفاده کرده‌اند.[۸]

آداب استسقاء

خضوع و خشوع:

برخى، از نکوهش خداوند در آیه «فَلَوْلا إِذْ جَاءهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَکن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ» (سوره انعام ۶/۴۳) برداشت کرده‌اند که هنگام برگزارى نماز استسقا، امام باید با حال خضوع و خشوع به جایگاه نماز ‌برود.[۹]

استغفار و توبه:

قرآن از زبان حضرت نوح و حضرت هود علیهماالسلام، فرو فرستادن باران را بر استغفار متفرع کرده است. (سوره نوح/۷۱،۱۰ ـ۱۱؛ سوره هود/۱۱،۵۲) برخى با استفاده از این آیات، استغفار و توبه را از آداب استسقاء ‌دانسته‌اند.[۱۰]

از سیره پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله و روایات، آداب فراوان دیگرى استفاده شده که فقیهان به آن فتوا داده‌اند؛[۱۱] از قبیل سه روز روزه گرفتن، وارونه کردن عبا هنگام نماز، به پا داشتن نماز در بیابان، به همراه بردن کهنسالان و خردسالان و جدا‌کردن اطفال از ‌مادران.

پانویس

  1. مقاییس‌اللغه، ج ۳، ص ۸۴‌ـ‌۸۵؛ المصباح، ص‌ ۲۸۱، «سقى».
  2. التحقیق، ج‌ ۵، ص‌ ۱۵۵‌ـ‌۱۵۶، «سقى».
  3. الفقه على المذاهب الاربعه، ج‌ ۱، ص‌ ۳۵۸؛ کشاف اصطلاحات الفنون، ج‌ ۱، ص‌ ۱۵۳.
  4. جواهرالکلام، ج ۱۲، ص ۱۲۷؛ تفسیر المنیر، ج ۱، ص ۱۷۱.
  5. التفسیر الکبیر، ج‌ ۳، ص‌ ۹۵.
  6. مجمع‌البیان، ج‌ ۵، ص‌ ۲۵۸.
  7. همان، ج‌ ۱۰، ص‌ ۵۴۳.
  8. تفسیر المنیر، ج‌ ۱، ص‌ ۱۷۱.
  9. المحلى، ج‌ ۳، ص‌ ۳۰۹.
  10. همان، ص‌ ۳۱۰.
  11. شرائع الاسلام، ج‌ ۱، ص‌ ۱۰۹.

منابع