منابع و پی نوشتهای ضعیف
جامعیت مقاله رعایت نشده است
عنوان بندی ضعیف
کیفیت پژوهش پایین است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

امیر کبیر

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

میرزا محمدتقی‌خان فراهانی، معروف به «امیر کبیر» (۱۲۲۲-۱۲۶۸ ق‌)، سیاستمدار و صدراعظم‌ نامدار ایران در دوره ناصرالدین‌ شاه‌ قاجار بود. او اصلاحاتی را در زمینه‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی از جمله حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور، قطع نفوذ اجانب و استعمارگران و... شروع کرد و باعث تحول و اصلاحات‌ عمیقی در ایران شد. از جمله اقدامات مهم وی تأسیس مدرسه دارالفنون، انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه، بنای‌ میدان‌ توپخانه‌ و... است. امیر کبیر سرانجام با دسیسهٔ اطرافیان ناصرالدین‌ شاه، از صدارت عزل و به کاشان تبعید شد و در حمام فین به دستورشاه به قتل رسید. قبر او در حرم‌ امام‌ حسین‌ (علیه‌السلام‌) واقع شده است.

زندگی‌نامه

میرزا تقی‌خان فراهانی معروف به «امیرکبیر» در هزاوه‌ در اطراف‌ فراهان‌ از توابع اراک دیده‌ به‌جهان‌ گشود. درباره تاریخ‌ دقیق‌ ولادت‌ امیر اختلاف‌ است‌، ولی‌ سال‌ ۱۲۲۲ق‌. به‌نظر درست‌تر می‌رسد. برخی‌ به‌ وی‌ نسبت‌ سیادت‌ داده‌، و خاستگاه‌ خانواده او را کرمانشاه‌ دانسته‌اند.

پدرش‌ کربلایی‌ محمدقربان‌ که‌ از خانواده‌ای‌ پیشه‌ور در هزاوه‌ بود، نخست‌ به‌عنوان‌ آشپز به‌ خدمت‌ میرزا عیسی‌ قائم‌ مقام‌ (د ۱۲۲۶ق‌) درآمد و سپس‌ در دستگاه‌ فرزند او میرزا ابوالقاسم‌ قائم‌ مقام‌ ناظر آشپزخانه‌ شد.

محمدتقی‌ دوران‌ کودکی‌ را در خانواده قائم‌ مقام‌ به‌ خانه‌ شاگردی‌ سپری‌ کرد و سپس‌ مأمور محاسبه فیلخانه او شد. در این‌ ایام‌ هوش‌ و استعداد محمدتقی‌ در نامه‌نگاری‌ موجب‌ اعجاب‌ قائم‌ مقام‌ شد و او را بر آن‌ داشت‌ تا از آن‌ جوان‌ در امور دبیری‌ بهره‌ جوید. به‌ این‌ترتیب‌ محمدتقی‌ به‌تدریج‌ با رجال‌ سیاسی‌ آن‌ روزگار آشنا گردید و به‌ زودی‌ توانست‌ حتی‌ خود را به‌ شاه‌ بنمایاند. محمدتقی‌ پس‌ از چندی‌ به‌سبب‌ دقت‌ و صحت‌ در کار، گویا در ۱۲۴۹ق‌. فرمان‌ مستوفی‌گری‌ یافت‌. پس‌ از مدتی‌ از خدمت‌ قائم‌ مقام‌ مرخص‌ شد و به‌ جمع‌ مستوفیان‌ محمدخان‌ زنگنه امیر نظام‌ (د ۱۲۵۷ق‌) پیوست‌. گفته‌اند که‌ محمدتقی‌ پیش‌ از ورود به‌ دستگاه‌ امیر نظام‌، مدتی‌ را نیز در خدمت‌ قهرمان‌ میرزا، برادر شاه‌ گذرانیده‌ بود. به‌ هرحال‌، محمدتقی‌ در کنار شخصیتی‌ چون‌ امیر نظام‌، با عنوان‌ مستوفی‌ نظام‌ می‌توانست‌ به‌خوبی‌ قابلیت‌های‌ خود را نشان‌ دهد، به‌ویژه‌ که‌ عباس‌ میرزا به‌ امیر نظام‌ توصیه‌ کرده‌ بود تا از وجود شخصی‌ همچون‌ میرزاتقی‌ که‌ «سررشته معاملات‌ سنواتی‌» را دارد، بهره‌ جوید. پس‌ از قتل‌ گریبایدوف‌، وزیر مختار روس‌ (۱۲۴۴ق‌/ ۱۸۲۸م‌)، چون‌ مقرر شد هیأتی‌ به‌سرپرستی‌ خسرو میرزا برای‌ عذرخواهی‌ از این‌ واقعه‌ راهی‌ روسیه‌ شود، میرزا تقی‌ که‌ بیش‌ از ۲۳ سال‌ نداشت‌، در سلک‌ همراهان‌ امیر نظام‌ قرار گرفت‌. اگرچه‌ میرزا تقی‌ در مذاکرات‌ سیاسی‌ نقش‌ چندانی‌ نداشت‌، اما فرصت‌ یافت‌ تا از مؤسسات‌ آموزشی‌، فرهنگی‌ و صنایع‌ روسیه‌ بازدید کند. محمدتقی‌ پس‌ از مراجعت‌ از این‌ سفر ملقب‌ به‌ «میرزا» و «خان‌» شد. میرزا محمدتقی‌خان‌ یک‌ بار دیگر نیز همراه‌ امیر نظام‌ به‌ روسیه‌ رفت‌ و سرپرستی‌ این‌ هیأت‌ را ناصرالدین‌ میرزای‌ ولیعهد بر عهده‌ داشت‌. امپراتور روسیه‌ نسبت‌ به‌ میرزا محمدتقی‌ عنایتی‌ خاص‌ نشان‌ داد و هدیه‌ای‌ نیز برای‌ او فرستاد. سفر دیگری‌ که‌ نقش‌ سازنده‌ای‌ در شخصیت‌ میرزا محمدتقی‌ ایفا کرد، سفارت‌ او به‌ ارزروم‌ در پی‌ پدید آمدن‌ بحران‌ در روابط ایران‌ و عثمانی‌ و دعاوی‌ ارضی‌ دولت‌ اخیر است‌ که‌ با هیأتی‌ رهسپار آن‌جا شد. نخست‌ قرار بود میرزا جعفرخان‌ مشیرالدوله‌ (د ۱۲۷۹ق‌/ ۱۸۶۲م‌) مأمور این‌ کار شود، اما به‌علت‌ بیماری‌ از حضور در این‌ جمع‌ بازماند و میرزا‌تقی‌خان‌ در صفر ۱۲۵۹ ق. طی‌ فرمانی‌ از سوی‌ محمد شاه‌ برای‌ این‌کار در نظر گرفته‌ شد. وی‌ با رتبه سرتیپی‌ در رأس‌ ۲۰۰ تن‌ از رجال‌ سیاسی‌ - نظامی‌ ایران‌ رهسپار ارزروم‌ شد. متن‌ کامل‌ این‌ مذاکرات‌ را بعداً به‌ دستور میرزا تقی‌خان‌ نوشتند و اکنون‌ موجود است‌. پس‌ از مرگ‌ محمد شاه‌ (۶ شوال‌ ۱۲۶۴ق‌) شاه‌ جدید (ناصرالدین‌ میرزا که‌ در آذربایجان‌ بود) از میرزا تقی‌خان‌ (که‌ در آن‌ زمان‌ منصب‌ وزارت‌ نظام‌ آذربایجان‌ را داشت‌) خواست‌ تا مقدمات‌ ورود او به‌ تهران‌ را فراهم‌ کند. اردوی‌ ناصرالدین‌ شاه‌ در ۱۹ شوال‌ ۱۲۶۴ از تبریز به‌ راه‌ افتاد. وی‌ در باسمنج‌، میرزا تقی‌خان‌ را به‌ امیر نظامی‌ منصوب‌ کرد و به‌ این‌ وسیله‌ اعتماد خود را به‌ او آشکار ساخت‌. امیر نظام‌ در این‌ سفر درایت‌ بسیار نشان‌ داد و اردوی‌ شاهی‌ را با نهایت‌ نظم‌ به‌ تهران‌ رسانید. پس‌ از ورود شاه‌ به‌ تهران‌ و جلوس‌ بر تخت‌ سلطنت‌، امیر نظام‌ منصب‌ صدارت‌ یافت‌ و لقب‌ اتابک‌ اعظم‌ و «امیر کبیر» گرفت‌. امیر از پذیرش‌ لقب‌ صدراعظم‌ امتناع‌ کرد و به‌ همان‌ لقب‌ امیر نظام‌ بسنده‌ کرد. امیر در گام‌ نخست‌ صدارت، به‌ اجرای‌ پاره‌ای‌ اصلاحات‌ اساسی‌ پرداخت‌ و بسیاری‌ از حکام‌ و والیان‌ را عزل‌، و گروهی‌ جدید را به‌ حکومت‌ و امارت‌ منصوب‌ کرد. در همین‌ روزگار به‌سبب‌ ازدواج با عزت‌الدوله‌ خواهر ناصرالدین‌ شاه‌ توانست‌ از بدگویی‌های‌ درباریان‌ آسوده‌ شود و به‌علاوه‌ بر حوادث‌ و مسائل‌ حرم‌ نیز وقوف‌ یابد. شورش‌ حسن‌خان‌ سالار:

نخستین‌ گرفتاری‌ امیر کبیر در آغاز صدارتش‌، شورش‌ حسن‌خان‌ سالار فرزند الله‌یار آصف‌الدوله‌ بود که‌ در ماه رمضان ۱۲۶۴، چند روز پیش‌ از مرگ‌ محمد شاه‌، در مشهد سر به‌ عصیان‌ برداشت‌. امیر نخست‌ کسانی‌ را ظاهراً برای‌ مذاکره‌ نزد سالار فرستاد، ولی‌ نتیجه‌ای‌ به‌دست‌ نیامد. سرانجام‌، وی‌ با فرستادن‌ نیرو، سالار را سرکوب‌ کرد. قاطعیت‌ امیر در این‌کار، دیگر مدعیان‌ سلطنت‌ را نیز خاموش‌ کرد، ولی‌ برخی‌ از نویسندگان‌ اشغال‌ منطقه قطور توسط دولت‌ عثمانی‌ را ناشی‌ از ضعف‌ حاکمیت‌ ملی‌ دولت‌ ایران‌ بر اثر شورش‌ سالار دانسته‌اند.شورش‌ فوج‌ قهرمانیه‌:

حادثه مهم‌ دیگر دوره‌ صدارت، شورش‌ فوج‌ قهرمانیه‌ بر ضد امیر بود که‌ بنابر عواملی‌ متعدد رخ‌ داد. شورشیان‌ خواهان‌ عزل‌ و قتل‌ امیر شدند، ولی‌ کاری‌ از پیش‌ نبردند و با مساعی‌ آقاخان‌ نوری‌ و میرزا ابوالقاسم‌ امام‌ جمعه‌، غائله‌ آرام‌ گرفت‌. امیر بعداً آن‌ فوج‌ را تنبیه‌ کرد و به‌ عزل‌ و نصب‌ امرای‌ لشکری‌ و کشوری‌ دست‌ زد. مقابله و اعدام باب:

در زمان‌ صدارت، طرفداران‌ علی محمد باب‌ (پیشوای بابیه) به‌ترویج‌ عقاید او و تحریک‌ مردم‌ برخاستند و در بعضی‌ نقاط، سران‌ ایشان‌ آشکارا به‌ معارضه‌ با دولت‌ پرداختند، تا آن‌جا که‌ امیر به‌ مقابله‌ برخاست‌ و باب‌ را به‌ امضای‌ تکذیب‌نامه دعوی‌ خویش‌ واداشت‌، سپس‌ به‌ فتوای‌ علما او را در ۱۲۳۵ ق. اعدام‌ کردند.

تشویق شاه به سفر:

در ایام‌ صدارت، امیر مصلحت‌ چنان‌ دید که‌ برای‌ تثبیت‌ اقتدار سیاسی‌ دولت‌، شاه‌ را به‌ سفر در داخل‌ ایران تشویق‌ کند و خود او را همراهی‌ نماید. با آنکه‌ وزرای‌ مختار روس‌ و انگلیس‌ با این‌کار مخالف‌ بودند، ولی‌ امیر سخن‌ خود را پیش‌ برد و وزرای‌ مختار دو دولت‌ نیز در این‌ سفر شاه‌ و امیر را همراهی‌ کردند. در همین‌ سفر اولین‌ اقدام‌ شاه‌ برای‌ تحدید اختیارات‌ صدراعظم‌ صورت‌ گرفت‌ و امور مربوط به‌ خارجه‌ در ایران‌ را از دست‌ امیر خارج‌ گردانید.

سیاست خارجی: در بعد سیاست‌ خارجی‌ و روابط با نمایندگی‌های‌ دول‌ بیگانه‌ در ایران‌ نیز فعالیت‌های‌ امیرکبیر، بنیادی‌ و متکی‌ بر حفظ منافع‌ ملی‌ و حاکی‌ از علم‌ و اطلاع‌ و تسلط او بر عرف‌ بین‌المللی‌ است‌. اگرچه‌ پیش‌ از امیر نیز دولت‌ ایران‌ دارای‌ وزیر امور خارجه‌ بود، ولی‌ در عهد او وزارت‌ امور خارجه‌ به‌عنوان‌ نهادی‌ مشخص‌ بنیان‌ نهاده‌ شد و نخستین‌ کارکنان‌ آن‌ را امیر خود انتخاب‌ کرد و ساختمانی‌ برای‌ آن‌ در نظر گرفت‌. وزارت‌ امور خارجه‌ از ۱۲۶۵ تا ۱۲۶۷ق‌. در دست‌ خود او بود و از این‌ تاریخ‌، میرزا محمدعلی‌خان‌ را به‌ منصب‌ «وزارت‌ مهام‌ دول‌ خارجه‌» منصوب‌ کرد. از کارهای‌ امیر در این‌ دوران‌، بازداشتن‌ سفرای‌ بیگانه‌ از مداخله‌ در امور داخلی‌ ایران‌، اهتزاز پرچم‌ ایران‌ در کشورهای‌ دیگر به‌ طور دائم‌ و گسیل‌ داشتن‌ نمایندگان‌ دائمی‌ سیاسی‌ برای‌ تأسیس‌ سفارتخانه‌ و نمایندگی‌ به‌ لندن‌، پترزبورگ‌، بمبئی‌، استانبول‌ و تفلیس‌، به‌رغم‌ مخالفت‌ روسیه‌ و تدوین‌ دستور عمل‌ برای‌ مذاکرات‌ با وزرای‌ مختار دول‌ بیگانه‌، اتخاذ روشی‌ برای‌ کسب‌ اخبار و اطلاعات‌ از سفارت‌های‌ بیگانه‌ که‌ باعث‌ بیم‌ و رعب‌ مداخله‌جویان‌ خارجی‌ شد، نظارت‌ بر رفت‌ و آمد بیگانگان‌ و مرسوم‌ کردن‌ اخذ تذکره‌ برای‌ آنها را می‌توان‌ یاد کرد. وی‌ همچنین‌ به‌ آموزش‌ و تربیت‌ مأموران‌ ایرانی‌ مقیم‌ خارج‌ از کشور عنایت‌ خاص‌ داشت‌ و می‌کوشید آن‌ها را از میان‌ شایسته‌ترین‌ افراد انتخاب‌ کند. امیر در سیاست‌ خارجی‌ از اصول‌ خاصی‌ پیروی‌ می‌کرد و از سیاست‌ موازنه منفی‌ سود می‌برد و با اعطای‌ هرگونه‌ امتیاز به‌ بیگانگان‌ مخالف‌ بود و در عین‌حال‌ از سیاست‌ بهره‌گیری‌ از نیروی‌ سوم‌ و توسعه روابط متعادل‌ با کشورهای‌ جهان‌ طرفداری‌ می‌کرد. مسأله افغانان‌ و سرزمینی‌ که‌ سپس‌ افغانستان‌ نام‌ گرفت‌، به‌ روزگار امیر و به‌ اعتقاد جازم‌ او، به‌رغم‌ مواضع‌ انگلستان‌، مسأله‌ای‌ داخلی‌ محسوب‌ می‌شد. با آنکه‌ انگلستان‌ همواره‌ امیر را هشدار می‌داد تا از «دخل‌ و تصرف‌ در امورات‌ هرات‌» خودداری‌ کند، ولی‌ امیر مصمم‌ بود تا افغانان‌ را به‌پشتیبانی‌ دولت‌ ایران‌ دلگرم‌ ساخته‌، از نزاع‌های‌ قبیله‌ای‌ (که‌ لابد انگلستان‌ بنا بر سنت‌ سیاسی‌ خود بدان‌ دامن‌ می‌زد) باز دارد، چنانکه‌ یار محمدخان‌ و سپس‌ پسر او صید محمدخان‌ حاکم‌ هرات‌ را عملاً به‌ اطاعت‌ و تبعیت‌ از حکومت‌ خراسان‌ واداشت‌، و از کهندل‌ خان‌ و پسرش‌ سلطان‌ على‌خان‌ در قندهار، و دوست‌ محمدخان‌ حاکم‌ کابل‌ خواست‌ مراودات‌ خود را با انگلستان‌ قطع‌ کنند، یا تا تثبیت‌ موقعیت‌ سیاسى‌ و نظامى‌ ایران‌ با انگلسیان‌ مماشات‌ کنند. وی‌ درباره سیستان‌ و بلوچستان‌ نیز همین‌ سیاست‌ را پیش‌ گرفت‌ تا به‌ آرامی‌ به‌ بسط قدرت‌ دولت‌ مرکزی‌ در میان‌ عشایر آن‌ منطقه‌ که‌ تحت‌ نفوذ انگلسیان‌ بودند، بپردازد. تحول‌ در روابط ایران‌ و انگلستان‌ به‌ روزگار امیر با ورود سرگرد شیل که‌ پس‌ از دو سال‌ مرخصی‌ به‌ ایران‌ بازگشت‌، آغاز شد. شیل‌ در بدو ورود از وزارت‌ امیر اظهار خشنودی‌ کرد. ولی‌ مداخله آشکار و نهان‌ سفارت‌ انگلیس‌ در امور ایران‌، امیر را به‌مقابله‌ واداشت‌ و بدین‌سبب‌ نسبت‌ به‌ خواسته‌ های‌ سفارت‌ بی‌توجهی‌ کرد و امور آن‌ را معطل‌ گذاشت‌. این‌ برخورد موجب‌ اعتراضات‌ پیاپی‌ سفارت‌ و واکنش‌ شیل‌ شد. نخستین‌ موضوع‌ مورد مناقشه‌، تعریف‌ حق‌ و حدود حاکمیت‌ ایران‌ بر خلیج‌ فارس‌ بود. امیر همواره‌ می‌کوشید سیطره ایران‌ را بر نواحی‌ جنوبی‌ خلیج‌ فارس‌ تثبیت‌ کند و برای‌ این‌کار، برخی‌ کارگزاران‌ دولت‌ در آن‌ مناطق‌ را تغییر داد. وی‌ در این‌ زمان‌ با طرح‌ مسأله الغای‌ تجارت‌ برده‌ در خلیج‌ فارس‌ توسط دولت‌ انگلستان‌ روبه‌رو شد و در پی‌ آن‌ نماینده این‌ کشور در ربیع‌ الثانی‌ ۱۲۶۵ ق. به‌ دولت‌ ایران‌ اطلاع‌ داد که‌ ناوگان‌ انگلیسی‌، کشتی‌ها را در این‌ آبها جست‌و‌جو و توقیف‌ می‌کند. امیر به‌ شدت‌ به‌ مخالفت‌ برخاست‌ و آن‌ را سلب‌ حاکمیت‌ ایران‌ و مخالف‌ قوانین‌ اسلامی‌ دانست‌ و هشدار داد که‌ این‌کار موجب‌ می‌شود که‌ روس‌ها نیز درصدد کسب‌ امتیاز برآیند. با آنکه‌ وی‌ موافقت‌ کرد در یک‌ دوره ۴ ماهه‌ ناوگان‌ انگلیسی‌ با حضور مأموران‌ ایرانی‌، کشتی‌ها را بازرسی‌ کند، ولی‌ بعداً این‌کار را موقوف‌ کرد و اعلام‌ داشت‌ که‌ به‌ حکمرانان‌ فارس‌ و خوزستان‌ دستور داده‌ است‌ از حمل‌ و نقل‌ بردگان‌ ممانعت‌ کنند. اما کوشش‌های‌ شیل‌ و توسل‌ او به‌ ناصرالدین‌ شاه‌ موجب‌ شد تا امیر بپذیرد که‌ مدت‌ ۱۱ سال‌ ناوگان‌ انگلیسی‌ با حضور یک‌ صاحب‌ منصب‌ ایرانی‌ به‌ بازرسی‌ کشتی‌ها بپردازد. موضوع‌ دیگر، درخواست‌های‌ مکرر سفارت‌های‌ روس‌ و انگلیس‌ درباره صرف‌نظر کردن‌ از تنبیه‌ مجرمان‌ بود که‌ امیر این‌ را نیز به‌شدت‌ رد کرد و آن‌ درخواست‌ها را مداخله‌ در امور ایران‌ دانست‌.

این‌ معنی‌ با اخذ تابعیت‌ ایرانیان‌ از سفارت‌ انگلیس‌ مرتبط بود که‌ به‌طور خاص‌ در پناهندگی‌ برخی‌ افراد و اعضای‌ خاندان‌های‌ مشهور

و حمایت‌ انگلیسیان‌ از کسانی‌ که‌ مطرود امیر بودند، جلوه‌گر شد.

نیز از آن‌جا که‌ سفارت‌ انگلیس‌ با اعطای‌ تحت‌ الحمایگی‌ به‌ مجرمان‌ مختلف‌

عملاً حاکمیت‌ ملی‌ ایران‌ را نقض‌ می‌کرد.

امیر دستور داد رفت‌ و آمد ایرانیان‌ را به‌ سفارت‌ انگلیس‌ زیر نظر گیرند.

مهم‌ترین‌ عامل‌ درگیری‌ سیاسی‌ سفارت‌ مذکور با دولت‌ ایران‌، مسأله ارامنه تبریز بود که‌ پس‌ از مرگ‌ محمد شاه‌، به‌دلایلی‌ نامعلوم‌ امور سرپرستی‌ آنان‌ به‌ کنسول‌ انگلیس‌ سپرده‌ شده‌ بود. در این‌ وقت‌ امیر کلیه احکام‌ صادره‌ از جلوس‌ ناصرالدین‌ شاه‌ در تبریز تا ورود او به‌ تهران‌ را لغو کرد و سپس‌ به‌ دولت‌ انگلستان‌ نیز اطلاع‌ داده‌ شد که‌ امور ارامنه‌ منحصراً در اختیار دولت‌ ایران‌ است‌

و پس‌ از کشمکش‌هایی‌ سرانجام‌ امیر توانست‌ از مداخله سفارت‌های‌ بیگانه‌ در امور اتباع ‌ایران ‌و اقلیت‌های دینی جلوگیری کند.

عصر صدارت‌ امیر، صحنه برخورد دو دولت‌ ایران‌ و روسیه‌ بر سر مسائل‌ اقتصادی‌ و مرزی‌ بود. نخستین‌ برخورد بر سر امتیاز شیلات‌ ایران‌ ایجاد شد. امیر بدون‌ توجه‌ به‌ آنکه‌ روسیه‌ در عصر محمد شاه‌ طی‌ قراردادی‌ آن‌ را به‌ اجاره‌ گرفته‌ است‌ و به‌ استناد آن‌ به‌ مداخله‌ در امور شیلات‌ ایران‌ می‌پرداخت‌، آن‌ را به‌ بازرگانی‌ ایرانی‌ واگذاشت‌ و دولت‌ روسیه‌ کاری‌ از پیش‌ نبرد.

موضوع‌ دیگر، مخالفت‌ شدید امیر با محافظت‌ انبار تجارتخانه روسیه‌ در استراباد توسط نیروی‌ نظامی‌ روس‌، و نیز ایجاد بیمارستانی‌ توسط روس‌ها در سواحل‌ شمالی‌ ایران‌ بود. این‌ انبار پس‌ از تجدید ساختمان‌ رسماً به‌ دولت‌ روسیه‌ به‌اجاره‌ داده‌ شد.

دولت‌ روس‌ در هر دو مورد به‌ اعتراض‌ برخاست‌، ولی‌ امیر، صدراعظم‌ روسیه‌ را قانع‌ کرد که‌ این‌ کارها به‌ سود هیچ‌یک‌ از دو دولت‌ نیست‌.

اوج‌ درگیری‌ میان‌ روس‌ و دولت‌ ایران‌ بر سر مسأله آشوراده‌ رخ‌ داد. روس‌ها آن‌جا را در ۱۲۵۸ق‌/ ۱۸۴۲م‌ تصرف‌ کرده‌ بودند و امیر می‌کوشید دست‌ آنها را قطع‌ کند. در این‌ میان‌، مهدی‌ قلی‌ میرزا حاکم‌ مازندران‌، کنسول‌ روسیه‌ را به‌ جانب‌داری‌ از اشرار متهم‌ کرد

و گروهی‌ از ترکمانان‌ یموت‌ به‌ قوای‌ روسیه‌ در آشوراده‌ حمله‌ کردند و عده‌ای‌ را به‌ قتل‌ رساندند؛ روس‌ها نیز مجدداً قوایی‌ در آن‌جا پیاده‌ کردند و از امیر خواستند تا حاکم‌ مازندران‌ را عزل‌ کند.

نزاع‌ بالا گرفت‌ و امیر به‌ مقابله‌ برخاست‌، ولی‌ سرانجام‌ برای‌ جلوگیری‌ از گسترش‌ نزاع‌ که‌ انگلیسیان‌ هم‌ در شعله‌ور کردن‌ آن‌ بی‌تأثیر نبودند، به‌ اجبار به‌درخواست‌ روسیه‌ گردن‌ نهاد.

افزون‌ بر اینها، مسائل‌ دیگری‌ نیز روابط ایران‌ و روسیه‌ را در این‌ دوره‌ به‌ تیرگی‌ می‌کشانید.


زمینه روابط ایران‌ با فرانسه‌ در دوره صدارت‌ امیر، به‌ تلاش‌ برای‌ اجرای‌ معاهده محرمانه ۱۲۶۳ق‌/ ۱۸۴۷م‌ در عصر محمد شاه‌ باز می‌گردد که‌ طی‌ آن‌ به‌ اتباع‌ فرانسه‌ اجازه‌ داده‌ شده‌ بود که‌ در ایران‌ به‌ تجارت‌ بپردازند، ولی‌ اجرای‌ معاهده مذکور به‌دلایلی‌ از جمله‌ ایجاد موانع‌ از سوی‌ دولت‌های‌ روس‌ و انگلیس‌ به‌ تعویق‌ افتاده‌ بود. در این‌ وقت‌ کنت‌ دو سارتیژ نماینده سیاسی‌ فرانسه‌ به‌ تکاپو افتاد،

اما اقدامات‌ نسنجیده او، و اعلام‌ جمهوریت‌ در فرانسه‌ و مسأله اتباع‌ مسیحی‌ کاتولیک در ایران‌، امیر را در وضع‌ نامطلوبی‌ قرار داد و مکاتبات‌ به‌جایی‌ نرسید، تا سرانجام‌ کنت‌ که‌ مواضعش‌ در این‌باره‌ مبهم‌ و متناقض‌ می‌نمود، به‌رغم‌ خواست‌ امیر، ایران‌ را ترک‌ کرد.

و روابط سیاسی‌ دو کشور قطع‌ شد.


یکی‌ از دل‌ مشغولی‌های‌ دولت‌ امیر در مرزهای‌ شرقی‌، وجود قبایل‌ ترکمن‌ و تعدی‌های‌ ایشان‌ به‌ خاک‌ ایران‌ و مردم‌ بود. این‌ شرارت‌ها امرای‌ خوارزم‌ و بخارا را نیز که‌ راه‌ ارتباط خود را با کشورهای‌ اسلامی‌ در خطر می‌دیدند، نگران‌ می‌کرد. از این‌رو، نیروهای‌ ایران‌ و امرای‌ خوارزم‌ و بخارا بارها به‌ ترکمانان‌ هجوم‌ بردند. در این‌ جنگ‌ها عده‌ای‌ از ایرانیان‌ اسیر شدند و ترکمانان‌ آنها را به‌ خوارزمیان‌ فروختند. چون‌ امیر تصمیم‌ به‌ سرکوب‌ ترکمانان‌ گرفت‌، امیر خوارزم‌ سفیری‌ به‌ دربار ایران‌ گسیل‌ کرد و از طرف‌ امیر نیز رضا قلی‌خان‌ هدایت‌ برای‌ رهانیدن‌ اسرای‌ ایرانی‌ و مطلع‌ کردن‌ خان‌ خیوه‌ از تحریکات‌ توسعه‌ طلبانه روسیه‌، رهسپار خوارزم‌ شد.

بعضی‌ معتقدند که‌ هدایت‌ مأموریت‌ داشت‌ تا زمینه یک‌ اقدام‌ نظامی‌ برای‌ بیرون‌ راندن‌ روس‌ها از تاشکند و سمرقند را فراهم‌ سازد.

درباره بخارا تحرک‌ کمتری‌ نشان‌ داده‌ شد؛ اگرچه‌ بخاراییان‌ در ورود و عبور از ایران‌ و حتی‌ رفت‌ و آمد مأمورینشان‌ به‌ سمت‌ عثمانی‌ از ایران‌ با ممانعتی‌ روبه‌رو نمی‌شدند.

به‌ طورکلی‌ سیاست‌ امیر در جلب‌ و جذب‌ بخارا و خوارزم‌ به‌ سبب‌ مخالفت‌ سرسختانه روسیه‌ با نزدیکی‌ ایران‌ و آسیای‌ مرکزی‌، و نیز به‌سبب‌ عزل‌ امیر مقارن‌ بازگشت‌ هدایت‌ از سفر خوارزم‌، موفقیت‌آمیز نبود.

محور اصلی‌ روابط ایران‌ با عثمانی در عصر صدارت‌ امیر، تفسیر و اجرای‌ مفاد عهدنامه ارزروم‌ درباره خطوط مرزی‌ بود که‌ توسط میرزا تقی‌خان‌، پیش‌ از صدارتش‌، منعقد شده‌ بود. در اوایل‌ صدارت‌ امیر، میرزا جعفرخان‌ مشیرالدوله‌ برای‌ تعیین‌ خطوط مرزی‌ به‌ بغداد گسیل‌ شد، اما عثمانیان‌ که‌ دولت‌ ایران‌ را مشغول‌ سرکوب‌ فتنه سالار می‌دیدند، به‌ناگاه‌ نواحی‌ قطور و خوی‌ را تصرف‌ کردند. مأمور ايران‌ نيز به‌دستور امير از شركت‌ در كميسيون‌ خودداری كرد، ولى‌ با فشار و قول‌ روسيه‌ و انگلستان‌ مبنى‌ بر رفع‌ اشغال‌، كميسيون‌ تشكيل‌ شد. با اين‌همه‌، مذاكرات‌ به‌سبب‌ ادعای ارضى‌ عثمانى‌ بر خرمشهر و مخالفت‌ شديد امير با اين‌ معنى‌، به‌ بن‌بست‌ كشيده‌ شد.

با آنکه‌ امیر تا مدتی‌ به‌ فشارهای‌ انگلستان‌ برای‌ ادامه مذاکرات‌ وقتی‌ نگذاشت‌، ولی‌ سرانجام‌ به‌سبب‌ وقایع‌ آشوراده‌، مجبور شد مشیرالدوله‌ را به‌ مذاکرات‌ بازگرداند.

فکر ایجاد روابط سیاسی‌ با آمریکا از مدت‌ها قبل‌ از صدارت‌ امیر، کم‌ و بیش‌ وجود داشت‌،

اما امیر آن‌ را تحقق‌ بخشید تا معادله قدرت‌ را در خلیج‌ فارس‌ که‌ به‌ سود انگلستان‌ بود، بر هم‌ زند. بدین‌ مناسبت‌ در ذیحجه ۱۲۶۷/ اکتبر ۱۸۵۱ میان‌ دو کشور عهدنامه دوستی‌ و کشتیرانی‌ در آبهای‌ طرفین‌ منعقد شد و مقرر گردید که‌ دولت‌ آمریکا در تهران‌، تبریز و بوشهر کنسولگری‌ تأسیس‌ کند.

سنای‌ آمریکا نیز این‌ قرارداد را به‌ «معاهدات‌ کامله الوداد» تبدیل‌ و تصویب‌ کرد و آمادگی‌ خود را برای‌ مبادله عهدنامه‌ به‌ دولت‌ ایران‌ اعلام‌ داشت‌، ولی‌ در این‌ میان‌ امیرکبیر معزول‌ شد و جانشینان‌ او تمایلی‌ به‌ این‌کار نشان‌ ندادند. آمریکاییان‌ معتقد بودند که‌ انگلستان‌ مانع‌ اصلی‌ برای‌ برقراری‌ روابط میان‌ دو دولت‌ است‌.

علاوه‌ بر آمریکا، امیر کوشید با پروس‌، اتریش‌ و بلژیک‌ نیز رابطه‌ برقرار سازد ولی‌ انگلیسیان‌ که‌ به‌ویژه‌ حضور اتریش‌ را با منافع‌ خود ناسازگار می‌دیدند، در راه‌ ایجاد رابطه سیاسی‌ ایران‌ با آن‌ کشور مانع‌تراشی‌ می‌کردند. درباره فکر رابطه‌ با بلژیک‌ اطلاعات‌ موجود منحصر است‌ به‌ قراردادی‌ میان‌ دو کشور که‌ وزیر مختار فرانسه‌ از آن‌ یاد کرده‌ است‌.


امیر اصلاحات‌ داخلی‌ را با امور نظامی‌ که‌ ضامن‌ حاکمیت‌ ملی‌ و تمامیت‌ ارضی‌ کشور بود و او خود در امر نظام‌ تجربه‌ای‌ طولانی‌ داشت‌، آغاز کرد. او نخست‌ صندوقی‌ برای‌ تأمین‌ مواجب‌ و نیازهای‌ مالی‌ نظامیان‌ ایجاد کرد تا نظامی‌گری‌ به‌صورت‌ شغلی‌ مستقل‌ درآید.

سپس‌ به‌ تدوین‌ قانون‌ سربازگیری‌ و طبقه‌بندی‌ رسته‌ها و درجات‌ و تجدید سازمان‌ نظامی‌ پرداخت‌.

و اخذ «سیورسات‌» از رعیت‌ را ممنوع‌ کرد

این‌ قوانین‌ تحت‌ عنوان‌ «نظام‌ ناصری‌» تدوین‌ و طبع‌ شد.

او همچنین‌ به‌ تأسیس‌ کارخانه‌هایی‌ برای‌ ساخت‌ ملزومات‌ نظامی‌ و تسلیحات‌ ساده‌، و متحدالشکل‌ گردانیدن‌ لباس‌ نظامیان‌ دست‌ زد.

در زمینه تسلیحات‌، علاوه‌ بر آنکه‌ به‌رغم‌ اعتراض‌ شدید دولت‌ روسیه‌، تجار و رعایای‌ ایران‌ را به‌ خرید اسلحه‌ از روسیه‌ ترغیب‌ می‌کرد.

و از برخی‌ تجار انگلیسی‌ نیز اسلحه‌ می‌خرید.

مایل‌ بود از کشورهایی‌ چون‌ بلژیک‌ نیز سلاح‌ بخرد و مستشارانی‌ از کشوری‌ بی‌طرف‌ برای‌ ارتش‌ استخدام‌ کند.

در زمینه اقتصادی‌، امیر طرفدار گسترش‌ تجارت و کشاورزی‌، و در عین‌حال‌ توسعه صنایع‌ ملی‌ بود. بدین‌سبب‌ به‌ساخت‌ و توسعه بازارهای‌ تهران‌ و تبریز (سرای‌ امیر) و گسترش‌ شبکه راه‌ها همت‌ گماشت‌.

از سوی‌ دیگر افزایش‌ حقوق‌ گمرکی‌ واردات‌، موجب‌ ترغیب‌ و توجه‌ تجار ایرانی‌ به‌صادرات‌ شد

چنانکه‌ در ۱۲۶۷ق‌/ ۱۸۵۱م‌ صادرات‌ ایران‌ بر وارداتش‌ پیشی‌ گرفت‌ و تقریباً به‌ ۳ میلیون‌ لیره انگلیسی‌ رسید و پس‌ از ایجاد نمایشگاهی‌ از کالاهای‌ ایرانی‌ در تهران‌، انگلستان‌ از امیرکبیر خواست‌ تا چنین‌ نمایشگاهی‌ نیز در لندن‌ برپا سازد

از دیگر اصلاحات‌ امیر که‌ ارتباط مستقیم‌ با تجارت‌ دارد، ایجاد امنیت‌ در راه‌ها و نظارت‌ بر عبور و مرور و صدور تذکره عبور، ایجاد قراول‌خانه‌ و چاپارخانه‌ در حدود شهرها، مساحی‌ و نقشه‌برداری‌ تهران‌ و دیگر مناطق‌ و راه‌های‌ کشور را باید ذکر کرد.

امیر همچنین‌ معادن‌ را تا ۵ سال‌ از مالیات‌ معاف‌ کرد و برای‌ امور معادن‌ مسئولی‌ برگزید. وی‌ با علاقه تمام‌ به‌حمایت‌ از صاحبان‌ حرفه‌ و تولید کنندگان‌ پرداخت‌. گروهی‌ را برای‌ فراگیری‌ صنایع‌ به‌روسیه‌ و عثمانی‌ فرستاد و برای‌ خرید ماشین‌ آلات‌ صنعتی‌ از اتریش‌ اقداماتی‌ انجام‌ داد و کارخانجات‌ محدودی‌ در کشور دایر کرد.

در زمینه مالیه‌ نیز امیر دست‌ به‌ اصلاحاتی‌ بنیادی‌ زد. در پرداخت‌ بدهی‌های‌ عقب‌ افتاده‌ تدبیری‌ اندیشید و اسناد و حواله‌های‌ دولتی‌ را اعتبار داد.

منافع‌ اخذ مالیات‌ و ورود آن‌ به‌خزانه دولت‌ را سامان‌ بخشید و در عین‌حال‌ مالیات‌های‌ اجحاف‌آمیز بر طبقات‌ ضعیف‌ را ملغی‌ ساخت‌.

از سوء استفاده منشیان‌ و مستوفیان‌ جلوگیری‌ کرد و دستور داد تا کتاب‌هایی‌ مشتمل‌ بر قوانین‌ گردآوری‌ مالیات‌ و شرح‌ وظایف‌ مأموران‌ مالیاتی‌، مبتنی‌ بر مقررات‌ مالی‌ فرانسه‌ تدوین‌ کنند.

و با این‌ تنظیمات‌ مالیات‌های‌ عقب‌ افتاده‌ را از اشخاص‌ متنفذ وصول‌ کرد.

برخی‌ مکاتبات‌ امیر حاکی‌ از صرف‌ اوقات‌ و دقت‌ بسیار در امور مالیه‌ از سوی‌ اوست‌ و این‌ امر را مایه انتظام‌ امور می‌دانست‌.

وی‌ همچنین‌ مستمری‌ درباریان‌ را کاهش‌ داد و از این‌ طریق‌ به‌ اجرای‌ برخی‌ طرح‌های‌ عمرانی‌ توفیق‌ یافت‌ و همین‌ امر از عوامل‌ دشمنی‌ و توطئه‌ بر ضد او شد.

در مسائل‌ فرهنگی‌، برجسته‌ترین‌ کار امیر، زمینه‌سازی‌ تأسیس‌ دارالفنون‌ برای‌ تربیت‌ علمی‌ و فنی‌ جوانان‌ بر اساس‌ اصول‌ و علوم‌ جدید اروپایی‌ بود. چه‌، وی‌ اعتقاد داشت‌ که‌ انتقال‌ محیط علمی‌ اروپا به‌ ایران‌، بهتر از فرستادن‌ محصل‌ به‌ خارج‌ از کشور است‌. وی‌ پس‌ از کسب‌ موافقت‌ شاه‌ در اواخر ۱۲۶۶ق‌/ ۱۸۵۰م‌، میرزا رضا مهندس‌ را مأمور تدوین‌ نقشه ساختمانی‌ در شمال‌ شرقی‌ ارک‌ تهران‌ کرد و سپس‌ بنای‌ آن‌ را به‌ محمدتقی‌ خان‌ معمارباشی‌ سپرد و بهرام‌ میرزا حاکم‌ تهران‌ مأمور نظارت‌ بر اجرای‌ آن‌ شد.

خود امیر نیز از نظارت‌ بر امور آن‌ خودداری‌ نداشت‌.

در نیمه دوم‌ ۱۲۶۷ق‌ ظاهراً بخشی‌ از مدرسه‌ که‌ اختصاص‌ به‌ تعالیم‌ نظامی‌ داشت‌، به‌طور آزمایشی‌ شروع‌ به‌کار کرد،

اگرچه‌ افتتاح‌ رسمی‌ مدرسه‌ ۱۳ روز پس‌ از مرگ‌ امیر اتفاق‌ افتاد.

انتشار روزنامه وقایع‌ اتفاقیه‌ نیز از دیگر اصلاحات‌ فرهنگی‌ امیر به‌شمار می‌رود.

شیل‌ معتقد است‌ که‌ سر مقاله‌های‌ این‌ روزنامه‌ به‌ قلم‌ خود امیر بوده‌ است‌.

از دیگر اصلاحات‌ فرهنگی‌ و اجتماعی‌ امیر، دستور ترجمه کتب‌ اروپایی‌، ایجاد چاپخانه‌، تدوین‌ قانون‌ نامه‌ای‌ برای‌ پزشکان‌ و امتحان‌ از آنها، ترویج‌ آبله‌کوبی‌ و بنیان‌ نخستین‌ بیمارستان‌ دولتی‌ را می‌توان‌ نام‌ برد.

ایجاد امنیت‌، دیوانخانه‌ و دارالشرع‌ برای‌ استقرار عدالت‌ از دیگر امور مورد توجه‌ خاص‌ امیر بود. او برای‌ آگاهی‌ از رفتار حاکمان‌ شهرها، کسانی‌ را مخفیانه‌ بر می‌گماشت‌ و با گزارش‌ آنها به‌ توبیخ‌ یا تشویق‌ حاکمان‌ می‌پرداخت‌.

با آنکه‌ امیر در اوایل‌ کار کوشید خود به‌ داوری‌ در امور مهم‌ بپردازد،

ولی‌ سپس‌ شیخ‌ عبدالحسین‌ تهرانی‌ را به‌ ریاست‌ محکمه شرع‌ به‌عنوان‌ عالی‌ترین‌ مرجع‌ قضا منصوب‌ کرد. دعاوی‌ حقوقی‌ پس‌ از طرح‌ در دیوانخانه‌ به‌ محکمه شرع‌ می‌رفت‌ و احکام‌ صادره‌ برای‌ اجرا به‌ دیوانخانه‌ ارجاع‌ می‌شد و در واقع‌ تلفیق‌ شایان‌ توجهی‌ میان‌ قوانین‌ عرفی‌ و شرعی‌ به‌عمل‌ می‌آمد.

امیر بر آزادی‌ دینی‌ اقلیت‌ها تأکید می‌کرد و به‌ امور قضایی‌ آنان‌ نیز در همین‌ دیوانخانه‌ رسیدگی‌ می‌شد.

سرانجام‌، امیر به‌عنوان‌ آغازگر اصلاحات‌ عمیق‌ و معتقد به‌ مشارکت‌ عمومی‌ در این‌کار، با انتشار اعلامیه‌ای‌ از صاحب‌نظران‌ خواست‌ که‌ نظریات‌ خود را درباره اصلاحات‌ امور کشوری‌ و لشکری‌ اعلام‌ کنند. رساله قانون‌ قزوینی‌ نیز در پاسخ‌ به‌همین‌ درخواست‌ نگاشته‌ شد.

با این‌همه‌، مطابق‌ بعضی‌ اسناد، سخت‌گیری‌ امیر نسبت‌ به‌ دیگران‌ که‌ گاه‌ آنان‌ را از بیان‌ حقیقت‌ باز می‌داشت‌ و نیز عزل‌ جمعی‌ از رجال‌ و کارگزاران‌، و در عین‌حال‌ تسامح‌ بی‌اندازه‌اش‌ نسبت‌ به‌ بعضی‌ از بستگان‌ خود، کسانی‌ را واداشت‌ که‌ او را به‌ «بی‌اعتدالی‌» منسوب‌ کنند.

و به‌ همین‌ سبب‌ درباره اصلاحات‌ و رفتارهای‌ سیاسی‌ امیر نظریات‌ متفاوت‌ و متضادی‌ ابراز شده‌ است‌.


سرعت‌ سیر حوادث‌ از روزی‌ که‌ شاه‌ طی‌ فرمانی‌ تمام‌ امور را در کف‌ امیر نهاد،

تا آنگاه‌ که‌ فرمان‌ عزلش‌ را صادر کرد، چنان‌ است‌ که‌ محققان‌ را غالباً دچار نوعی‌ حیرت‌ می‌کند. بی‌گمان‌ عزل‌ او امری‌ ناگهانی‌ نبود و از مدت‌ها پیش‌ تحرکاتی‌ برای‌ تحدید قدرت‌ و اختیارات‌ امیر به‌ظهور می‌رسید. به‌علاوه‌، از برخی‌ نامه‌های‌ امیر به‌ شاه‌ نیز برمی‌آید که‌ خود وی‌ به‌ سبب‌ بعضی‌ رفتارهای‌ شاه‌ از عاقبت‌ خویش‌ اندیشناک‌ بوده‌ است‌.

به‌ هر حال‌، فرمان‌ عزل‌ امیر از صدارت‌ و ابقای‌ وی‌ در امور نظام‌ به‌ خط و انشای‌ میرزا سعید مؤتمن‌ الملک‌ تهیه‌ شد و در پنجشنبه‌ ۱۹ محرم ۱۲۶۸ توسط مهدعلیا به‌ اطلاع‌ او رسید و سپس‌ آجودان‌ باشی‌ فرمان‌ را رسماً به‌ او ابلاغ‌ کرد، اما اندکی‌ بعد به‌ خدمت‌ نظام‌ او نیز خاتمه‌ داده‌ شد.

قابل‌ توجه‌ است‌ که‌ شاه‌ از واکنش‌ امیر بیم‌ داشت‌ و قراولان‌ خاصه‌ را آماده‌ باش‌ داده‌ بود.

اما امیر با آنکه‌ از قدرت‌ و جسارت‌ لازم‌ برخوردار بود، مصالح‌ ملی‌ را بر موقعیت‌ شخصی‌ ترجیح‌ داد و به‌ واکنش‌ تندی‌ دست‌ نزد و گوشه عزلت‌ برگزید.

و شاه‌ نیز کوشید تا این‌ کار را ناشی‌ از استعفای‌ امیر قلمداد کند.

پس‌ از عزل‌ امیر از صدارت‌ و وزارت‌ نظام‌، آقاخان‌ نوری آشکارا به‌ مخالفت‌ و دگرگون‌ کردن‌ کارهای‌ امیر برخاست‌، به‌شکلی‌ که‌ امیر برآشفت‌ و از شاه‌ اجازه ملاقات‌ خواست‌.

اما شاه‌ سخنان‌ امیر را نپذیرفت‌ و او را مورد عتاب‌ قرار داد.

میرزا آقاخان‌ نوری‌ از حمایت‌ روس‌ و انگلیس‌ از امیر، و حتی‌ پناهندگی‌ امیر به‌ انگلیسیان‌ سخن‌ رانده‌ است‌.

با آنکه‌ در دشمنی‌ او با امیر تردیدی‌ نیست‌ و حقایق‌ آشکار تعلق‌ خاطر امیر را به‌ بیگانگان‌ نفی‌ می‌کند، ولی‌ برخی‌ از نویسندگان‌ و خود انگلیسیان‌ بنابر عللی‌ همین‌نظر را ترویج‌ کرده‌اند.

آقاخان‌ نوری‌ برای‌ اثبات‌ این‌ مدعا کوشید تا از امیر اقرار بگیرد که‌ قصد افساد داشته‌ است‌ و شاه‌ را نیز با خود موافق‌ کرد.


حکم‌ تبعید امیر به‌ کاشان‌، نخست‌ با عنوان‌ حکومت‌ آن‌ شهر، صادر شد و زیر نظر نظامیان‌ به‌ آنجا رفت‌.

اندکی‌ بعد شاه‌ حکم‌ قتل‌ او را نیز امضا کرد و علی‌ خان‌ فراش‌باشی‌ مأمور آن‌کار گردید. وی‌ در بامداد ۱۸ ربیع‌ الاول‌ ۱۲۶۸ وارد فین‌ کاشان‌ شد و به‌ حمامی‌ که‌ امیر در آن‌جا مشغول‌ استحمام‌ بود، رفت‌ و حکم‌ را خواند. به‌درخواست‌ امیر رگ‌ دستش‌ را گشودند، و سپس‌ به‌سبب‌ تعجیلی‌ که‌ داشتند، او را خفه‌ کردند و برخی‌ اشیاء شخصی‌ او را به‌غنیمت‌ بردند.

در تهران‌ مرگ‌ امیر را به‌ بیماری‌ او نسبت‌ دادند

با این‌ همه‌، انعکاس‌ این‌ حادثه‌ در تهران‌ نامطلوب‌ بود

و سفارت‌ انگلیس‌ رسماً به‌ اعتراض‌ برخاست‌.

شاه‌ خود را از مداخله‌ در این‌کار مبرا دانست‌

و بعضی‌ از نوشتجات‌ حاکی‌ از مداخله خود در این‌کار را از میان‌ برد.

و خود میرزای‌ نوری‌ هم‌ تقصیر را به‌ گردن‌ حاج‌ علی‌خان‌ انداخت‌.

امیر هیچ‌گاه‌ نتوانست‌ با درباریان‌ کهنه‌کار رابطه خوبی‌ برقرار کند و یا خود را از لحاظ رفتارهای‌ شخصی‌ و اجتماعی‌ واقعاً و عملاً در زمره درباریان‌ جای‌ دهد. این‌ معنی‌ یکی‌ معلول‌ نسب‌ خانوادگی‌ امیر بود که‌ در زمره نجبای‌ والانژاد محسوب‌ نمی‌شد

و دیگر آنکه‌ روابط او با دربار شاه‌ بسیار بی‌تکلف‌ و صادقانه‌ و بدون‌ ظاهرسازی‌ و ریاکاری‌های‌ مرسوم‌ بود. بر مخارج‌ شاه‌ نظارت‌ می‌کرد و مانع‌ ولخرجی‌هایش‌ می‌شد و از او می‌خواست‌ با اتکا به‌ خود و به‌ استقلال‌ به‌ اداره امور بپردازد

با این‌همه‌، امیر شأن‌ شاه‌ را رعایت‌ می‌کرد و در برابر او برای‌ خود مرتبتی‌ قائل‌ نبود.

رفتار ساده‌ و صادقانه امیر، موجب‌ رشک‌ و خشم‌ درباریان‌ متملق‌ می‌شد که‌ خود را در برابر امیر ضعیف‌ می‌دیدند و برای‌ خودنمایی‌ آن‌را نوعی‌ توهین‌ به‌شاه‌ می‌نمایاندند.

مهدعلیا، مادر قدرت‌طلب‌ شاه‌ که‌ علاقه شدیدی‌ به‌ مداخله‌ در امور،

و نقش‌ مهمی‌ در حوادث‌ سیاسی‌ روزگار داشت‌، یکی‌ از مهم‌ترین‌ دشمنان‌ امیر بود.

سخت‌گیری‌های‌ امیر نسبت‌ به‌ اهل‌ حرم‌، به‌ویژه‌ مهدعلیا که‌ گویا نسبت‌ به‌ جایگاه‌ صدراعظم‌ نیز حسادت‌ می‌کرد

مخالفت‌ امیر با خواسته‌ای‌ نابجای‌ او

از جمله‌ علل‌ دشمنی‌ مهدعلیا بود که‌ همراه‌ آقاخان‌ نوری‌ و حاج‌ علی‌خان‌ فراش‌باشی‌، در رأس‌ دشمنان‌ امیر قرار داشت‌.

پولاک‌ که‌ اندکی‌ پس‌ از عزل‌ امیر وارد تهران‌ شد، این‌ واقعه‌ را بر اثر تحریکات‌ مهدعلیا دانسته‌ است‌.

از دیگر دستاویزهای‌ دشمنان‌ امیر در تحریک‌ شاه‌ بر ضد او، داستان‌ عباس‌ میرزا ملک‌ آرا است‌ که‌ می‌گفتند امیر قصد خلع‌ ناصرالدین‌ شاه‌ و به‌ سلطنت‌ رساندن‌ او را دارد.

و برخی‌ نیز او را در برابر شاه‌، جسور و پر خطر جلوه‌ داده‌،

یگانه‌ راه‌ بقای‌ سلطنت‌ را قتل‌ او دانستند. با این‌همه‌، جالب‌ توجه‌ است‌ که‌ به‌نظر می‌رسد کسی‌ مانند مهدعلیا پس‌ از قتل‌ امیر، نقش‌ و اهمیت‌ او را در حفظ ارکان‌ سلطنت‌ ناصری‌ دریافت‌ و گویا از دشمنی‌ خود نیز متأسف‌ بود.

درباره خلق‌ و خوی‌ امیر داستان‌ها و روایاتی‌ که‌ در افواه‌ پس‌ از قتل‌ وی‌ رواج‌ بسیار یافت‌، مشحون‌ از نکات‌ جالب‌ توجه‌ است‌. وی‌ معمولاً پیش‌ از طلوع‌ آفتاب‌ سرکشی‌ به‌ امور را آغاز می‌کرد.

خود به‌ یکایک‌ کارها می‌رسید و دستورهای‌ مقتضی‌ می‌داد

وی‌ نظم‌ و ترتیبی‌ پدید آورد که‌ پس‌ از او نیز زبان‌زد خلق‌ بود.

با وجود سخت‌گیری‌هایش‌ در کارهای‌ حکومتی‌، و مخالفت‌ سرسختانه‌اش‌ با مداخله بیگانگان‌، هیچ‌گاه‌ از راه‌ ادب‌ و عفاف‌ خارج‌ نمی‌شد، چنانکه‌ تأثیر بسیار خوبی‌ بر بیگانگانی‌ که‌ او را می‌دیدند، می‌گذاشت‌.

علما و دانشمندان‌ را بسیار محترم می‌داشت‌.

و از مدیحه‌سرایی‌ شاعران‌ بیزار بود و قاآنی‌ را بدان‌ سبب‌ توبیخ‌ کرد.

شدت‌ علاقه او را به‌توسعه علوم‌ و فرهنگ‌ از کوشش‌هایش‌ برای‌ تأسیس‌ دارالفنون و دعوت‌ از معلمان‌ اروپایی‌ و تأسیس‌ روزنامه‌ می‌توان‌ دانست‌.

امیر اعتقادات‌ دینی‌ استواری‌ داشت‌ و این‌ معنی‌ از نامه‌ها و رفتارهایش‌ به‌ خوبی‌ آشکار است‌.


آثار عمرانی‌ امیر نیز قابل‌ توجه‌ است‌. غیر از بنای‌ دارالفنون‌ تهران‌، به‌ دستور او ارک‌ حکومتی‌ را تجدید بنا کردند و بر عمارات‌ آن‌ افزودند. نیز در بنای‌ میدان‌ توپخانه‌ و سبزه‌ میدان‌، به‌ویژه‌ بازار بزرگ‌ آن‌ با طاق‌های‌ هلالی‌ دخیل‌ بود

و کاروانسرایی‌ بزرگ‌ در بازار تهران‌ ساخت‌ که‌ به‌سرای‌ اتابکیه‌ معروف‌ شد.

تکیه دولت‌ در ضلع‌ شرقی‌ میدان‌ ارک‌ هم‌ اصلاً از ساخته‌های‌ اوست‌.

شیخ‌ عبدالحسین‌ تهرانی‌، مشهور به‌ شیخ‌ العراقین‌، وصی‌ امیر، مدرسه‌ و مسجدی‌ در تهران‌ از ماترک‌ امیر پس‌ از قتل‌ او ساخت‌ که‌ بعدها به‌ نام‌ خود او معروف‌ شد.

همو بخش‌ مهمی‌ از میراث‌ امیر را صرف‌ توسعه‌ و بازسازی‌ بقعه‌های‌ عتبات‌ عالیات‌ و سامرا و طلاپوش‌ کردن‌ آستانه امامان‌ عسکری‌ (علیهما السلام‌) کرد.

گویا امیر وصیت‌ کرده‌ بود که‌ از ما ترکش‌ بیمارستانی‌ نیز در تهران‌ دایر کنند.

پیکر امیر را نخست‌ در گورستان‌ «پشت‌ مشهد» کاشان‌ دفن‌ کردند، ولی‌ چندی‌ بعد همسرش‌ عزت‌الدوله‌ آن‌ را به‌ کربلا انتقال‌ داد و در محدوده رواق‌ شرقی‌ حرم‌ امام‌ حسین‌ (علیه‌السلام‌) معروف‌ به‌ پایین‌ پا به‌ خاک‌ سپرده‌ شد. ميرزا تقى خان در 1298 ق در حمام فين كاشان به قتل رسيد و در رواق پادشاهان به خاك سپرده شد. در كنار قبر وى فرزندش ساعد الملك و برادرش ميزا حسين خان دفن شده ‌اند.

میرزا تقی‌خان امیرکبیر؛ روشن‌فکر دین‌دار

حدود سال 1222 هجری قمری، محمدتقی به دنیا آمد. پدرش، کربلایی محمد قربان بود که در خانه قائم مقام فراهانی آشپزی می کرد. محمدتقی با فرزندان قائم مقام بزرگ شد. زیردست قائم مقام، منشی گری آموخت و در علم و ادب پرورش یافت. در 42 سالگی به صدارت دربار ناصرالدین شاه رسید. سه سال و اندی صدراعظم ایران بود و سرانجام از صدارت عزل شد و چهل روز بعد در کاشان و به دستور ناصرالدین شاه به شهادت رسید.


به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) – منطقه مرکزی، این مقاله یادکردی است از آن مرد بزرگ؛ کسی که همواره می کوشید و از این همه تلاش، چشم داشتی جز نیک بختی ملت خویش نداشت. او آموخته بود هر جا کمبودی می بیند، برای رفع آن بکوشد و آنچه را با رنج بسیار به دست آورده است ـ و در صرف آن برای آرامش و رفاه خود حق دارد ـ به خاطر آسایش و آرامش ملت خود مصرف کند. مردی که هربار دست به اقدامی زد، میلیون ها ایرانی، مغرورتر نفس کشیدند.


شخصیت امیر

افزون بر ویژگی های دینی، منش رفتاری و ویژگی های اخلاقی هر فرد، ساخته دوران پرفراز و نشیب زندگی اوست. خانواده ای که در آن تولد یافته است، دوستانی که هم بازی اش بوده اند، معلمانی که تربیتش کرده و مردمانی که با او سروکار داشته اند، همگی بر شخصیت انسان اثرگذارند.


میرزا تقی خان امیرکبیر، آشپززاده ای است که خدمت کار قائم مقام فراهانی بود. گرچه به ظاهر از مردم محروم و فرودست ایران بود، ولی این امتیاز را داشت که در جمع یکی از بهترین و اصیل ترین خاندان آن روز ایران تربیت یابد. هم خواسته های توده مردم را می دانست و هم با افکار بزرگان مملکت آشنا بود. رنج و زحمت مردم را تجربه کرده و رفاه سردمداران را به چشم خود دیده بود. او با لیاقتی که از خود نشان داد، در کنار فرزندان قائم مقام آموزش دید. ازاین رو، هرگز به مردمش خیانت نکرد و مصلحت آنان را بر همه چیز مقدم داشت. مدیری کاردان، سیاست مدار، میهن پرست و مردم دوست و مردی از جنس مردم، با اندیشه ای در خدمت مردم بود.


امیر از نگاه بیگانگان

منشی سفارت انگلیس در تهران، شخصیت امیر و کردارش را چنین توصیف می کند: «امیر نظام به کسی قول نمی دهد، اما وقتی انجام کاری را وعده می دهد، باید به سخنش اعتماد کرد و انجام آن کار را محقق شمرد. امیر نظام به کلی فراتر از آن بود که کسی بتواند او را به رشوه بفریبد. روزها و هفته ها می گذشت که از بام تا شام کار می کرد و نصیب خود را همان وظیفه مقدس می دانست. دشواری ها و نیرنگ ها نیز او را از کار، سست و دل سرد نمی ساخت. اگر امیر نظام در همه نقشه هایش کام یاب نگردید، کاستی از دانایی و نیروی کارش نبود؛ تقصیر از آنان بود که در یاری او کوتاهی کردند».


مبارزه با رشوه

فساد مأموران حکومتی و گسترش رشوه گیری، میوه تلخ حکومت فاسد و ضد مردمی است. از سوی دیگر، بازگذاشتن دست چنین مأمورانی در تجاوز به حقوق مردم، نشانه ناتوانی رهبران کشور است. امیرکبیر کوشید تا پایه های نظمی قوی را استوار سازد و بساط فساد و رشوه خواری را برهم زند؛ چراکه تا پیش از آن، رشوه گیری و باج خواهی، عادت روزانه درباریان شده بود.


یکی از مستشاران انگلیسی می گوید: «از خصلت های ناپسند ایرانیان، «مداخل» است. این واژه به گوش ایرانیان بسیار خوشایند است. مأموران دولت تنها با مداخل خوش حال می شوند. مقرری آنان، چندان مورد توجه نیست و تنها مداخل یک شغل است که تمام حواس آنان را به طرف خود جلب می کند... میرزا تقی خان، کسی نبود که اسم مداخل و رشوه پیش او برده شود. این مرد بی طمع، تمام اصول و رشته های ناپسند را برهم زد و از بین برد و ارتکاب آن را به کلی ممنوع کرد».


روشن فکر دین دار


همان اندازه که تعصب خشک و دین داری کورکورانه، جامعه را از ترقی بازمی دارد، بی توجهی به سنت های دینی و ملی نیز کشور را دچار بی هویتی و بیگانه پرستی می کند. مردان موفق، افرادی هستند که با تکیه بر فرهنگ دینی و ملی خویش و با کمک گرفتن از الگوها و ابزارهای مورد نیاز ـ اگرچه از بیگانگان به دست آمده باشند ـ جامعه را به سوی آبادانی هدایت می کنند. امیرکبیر نمونه برجسته از این گونه انسان هاست. زمانی که فرمانده سپاه اَرزنةُ الروم از او می خواهد تا برای مدت اندکی لباس ترکان عثمانی را بپوشد و از حمله اوباش در امان بماند، با تندی پاسخ می دهد: اگر سر از تنم جدا سازند، لباسی را که مخصوص ایرانیان است، از تن بیرون نمی آورم.


امیری که برای حفظ سنت های کشور خویش چنین سخت گیر بود، به دستاوردهای غرب هم توجه داشت و از بررسی پیشرفت های آنان غافل نبود. ازاین رو، مردم را تشویق می کرد که پیشرفت های غربیان را مطالعه کنند و برای یادگیری دستاوردهای روز غرب، کمر همت ببندند.


توطئه انگلیس

زمانی که کشورهای استعمارگر، فردی را مانع رسیدن به اهداف خود بدانند، از هر وسیله ای برای کنار زدن او استفاده می کنند؛ پیمان دوستی، رشوه، تهدید، بدنام کردن و در نهایت، قتل. امیرکبیر سدّ استواری بود که سعی داشت هیچ روزنه ای برای دست اندازی استعمارگران به ثروت ایران باقی نگذارد.


سفیر انگلستان چندین بار به امیر پیشنهاد رشوه داده بود، ولی امیر، هیچ کدام را نپذیرفت و همین موضوع، خشم سفیر را برانگیخت. سفیر بارها گفته بود: «پول هایی که برای رشوه به امیر پیشنهاد کردند و ایشان نپذیرفت، صرف کشتن وی کردند.» سرانجام نیز دسیسه های انگلیس و جیره بگیرانش در دربار، بزرگ مردی را به کام مرگ فرستاد که شهادتش، مُهر ننگی بر پیشانی دشمنان زد و زندگی اش، سند افتخاری شد در دستان ملت.


امیرکبیر و صنعت

در عصری که نهضت صنعتی در اروپا به اوج خود نزدیک می شد، عقب ماندگی کشورهایی مانند ایران، آشکارتر از گذشته رخ می نمود. اگر بخواهیم اقدامات امیرکبیر را برشماریم، از توجه فراوان امیر به صنعت نباید غافل باشیم. سیاست کلی امیر بر پایه توسعه صنعت و پیشرفت کشاورزی استوار بود. سعی او افزایش تولید ایرانی و کاهش واردات بود. امیر، کارخانه های شکر، پارچه بافی، کاغذسازی، فلزکاری، بلور، چینی سازی و... را در شهرهای ایران راه اندازی کرد.


او دستور داد دستگاه های جدید را به ایران آورند و از مهندسان و صنعت کاران اروپایی بخواهند تا صنایع گوناگون را در ایران آموزش دهند. معادن، شناسایی شد و استخراج فلزات، آغاز گشت. امیر در ترویج و تشویق صنعت گران آن قدر اصرار داشت که عهد بسته بود به هر فردی که هنر بدیع و صنعت تازه ای بیاورد، پاداش خوبی خواهد داد.


رونق کشاورزی

امیرکبیر اعتقاد داشت که یک کشور مستقل، باید همه چیز را در داخل سرزمین خود تأمین کند. او برای رونق کشاورزی، گام های زیادی برداشت. آنچه او انجام داد، شروع حرکتی بود که در آینده باید سامان می یافت. برخی از مهم ترین اقدامات وی برای بهبود وضعیت کشاورزی عبارتند از: ایجاد امنیت برای کشاورزان، تشویق آنان به صنعتی کردن مسیر تولید، کم کردن مالیات، ساخت سدّ ناصری بر رودخانه کرخه و دو سد دیگر در گرگان و قم.


بهداشت

اجتماعی که دچار بیماری های جسمی و روحی است، طعم آرامش را نخواهد چشید. بی توجهی به سلامت و بهداشت، گسترش بیماری ها را در پی دارد. مردمی که در فقر و آلودگی رشد می کنند، رنگ آسایش و پیشرفت را نخواهند دید. امیرکبیر که خود از میان مردم برخاسته بود و با رنجشان آشنایی دیرین داشت، ابتکار زیادی برای بالا بردن سطح بهداشت عمومی به خرج داد. وی آبله کوبی را در ایران عمومی ساخت و به دستور او کتاب های لازم در این زمینه به فارسی ترجمه و چاپ شد. آبله کوبان را با حقوق کافی، استخدام کرد و به شهرهای گوناگون فرستاد. مبارزه با بیماری وبا، ساخت نخستین مریض خانه های دولتی، تعلیم پزشکان، نظافت شهر و گردآوری بیماران از سطح شهرها، از اقدامات دیگر امیر در این راستا هستند.


امیر علم دوست

توجه به علم و ادب و فراهم آوردن محیط لازم برای گسترش دانش، نخستین برنامه برای بالا بردن فهم و درک مردم است. آنچه از امیرکبیر، چهره ای روشن فکر و اندیشمند ساخته، توجه او به علم و فرهنگ بوده است. او در عصری که کتاب، مهم ترین وسیله دانش اندوزی و تولید اندیشه بود، دست به ابتکارهایی زد که ارزش آنها را امروزه به خوبی می توان دریافت.


در دوران صدارت او، کتاب های فراوانی از اروپا به ایران آورده شد که در زمینه های گوناگونی نوشته شده بودند. کتاب هایی درباره علوم طبیعی، صنعت، زراعت، تجارت، اقتصاد، سیاست، قوانین معدن شناسی، تربیت حیوانات اهلی و خانگی، پرورش درختان صنعتی و میوه، باغبانی، نظام لشکری و فنون جنگ، طب، دام پزشکی و... . افزون بر این، امیر 323 نقشه جغرافیای جهان را یک جا به ایران آورد.


میرزا تقی خان کتاب خانه ای در کنار مدرسه دارالفنون تأسیس کرد تا دانش آموزان با علوم مورد علاقه خود آشنا شوند. راه اندازی چاپ خانه مدرسه دارالفنون هم از کارهای اندیشمندانه امیر بود که چاپ کتاب ها را آسان تر، سریع تر و ارزان تر می کرد. در هیچ دوره ای از تاریخ قاجار، چنین رویکردی به علم وجود نداشت و چنین ستایش مندانه برای خودکفایی علمی گام برداشته نشد.


امیر مقتدر

امیرکبیر، فروش شراب را ممنوع کرده بود. روزی غلام سیاهی به خانه یک ارمنی رفت و شراب خواست. ارمنی نپذیرفت. غلام اصرار کرد و به تهدید ارمنی پرداخت. ارمنی که جرئت سرپیچی از دستور امیر و فروش شراب را نداشت، سرکه شیره را با آب مخلوط کرد و به غلام فروخت. غلام تمامی آن را یک باره سر کشید و شروع به عربده کشی و آزار مردم کرد. غلام را گرفتند و نزد امیر آوردند. امیر دستور داد تا ارمنی را بیاورند و تنبیه کنند. ارمنی قصه را بازگفت که من سرکه شیره به او فروختم، نه شراب. غلام با خشم گفت: چرا این را نگفتی که من بدمستی نکنم؟ امیر که ماجرا را فهمیده بود، خندید و ارمنی را مرخص کرد و غلام را گوشمالی داد.


دارالفنون

پرورش مردان صاحب اندیشه و صنعت گر، نه تنها نیازمند استادانی باتجربه است، بلکه بدون ایجاد مراکز مناسب و سازمان دهی درست، تحقق نمی یابد. امیرکبیر از سال ها پیش از صدارت خود، در تلاش بود تا مدرسه ای تأسیس کند. او قصد داشت دانش آموزانی را در علوم گوناگون تربیت کند و ایران را در مسیر شکوفایی قرار دهد. سرانجام در سال 1266 هـ . ق ساخت مدرسه ای را آغاز کرد و آن را «دارالفنون» نامید.


از آنجا که امیر نیز مانند مردم ایران از انگلیسی ها و روس ها تنفر داشت، به استخدام معلمان اتریشی پرداخت. مدرسه دارالفنون با نُه استاد اتریشی در رشته های مهندسی، تاکتیک نظامی، توپ خانه، سواره نظام، معدن شناسی، طب و دواسازی، با حضور صدوپنجاه دانش آموز، زمانی شروع به کار کرد که سیزده روز قبل از آن، امیرکبیر را در باغ فین به شهادت رسانده بودند و او نتوانست ثمره تلاش های خود را در راه اندازی دارالفنون ببیند.


وقایع اتفاقیه

بالا بردن سطح آگاهی جامعه و رشد فرهنگی مردم، بهبود زندگی آنان را در پی دارد. دوره سلطنت قاجارها چنان مردم را در تنگ دستی و نادانی قرار داده بود که کمتر کسی گمان می کرد امیرکبیر بتواند تأثیر عمیقی بر فرهنگ مردم به جا بگذارد.


یکی از اساسی ترین اقدامات او برای افزایش اطلاعات و آگاهی جامعه، انتشار روزنامه وقایع اتفاقیه بود. گرچه پیش از آن، روزنامه های دیگری به زبان فارسی منتشر شده بودند، ولی هیچ کدام موفقیت روزنامه وقایع اتفاقیه را به دست نیاوردند. رویکرد مردم به این روزنامه، چنان رو به فزونی نهاد که حتی ایلات و عشایر نیز مبلغی برای اشتراک این روزنامه می پرداختند تا آن را مطالعه کنند. چگونگی ترقی دولت های اروپایی، رشد صنعت در آنها و اکتشافات جدید، مهم ترین مطالبی بود که در این روزنامه به صورت دنباله دار چاپ می شد.


یکی از نمایندگان انگلیس در ایران می نویسد: «تأسیس این روزنامه، نشانه ای است از عزم راسخ امیر بر ترقی ایران و روشن گردانیدن افکار هم وطنانش».


وابستگی به بیگانه، هرگز!

ایران، سال های فراوانی را به یاد دارد که بیگانگان به سرمایه های ملی آن دست اندازی و در سرنوشت ایرانیان دخالت می کردند. دوران قاجارها نیز با زورگویی های انگلستان و روسیه همراه بود. میرزا تقی خان امیرکبیر از مخالفان گسترش نفوذ تاراج گرانه بیگانگان در ایران بود. او حامی استقلال ملی بود و در برابر خواسته های نابجای بیگانگان، سرسختانه مقاومت می کرد. ازاین رو، می کوشید از دادن هرگونه امتیازی به این کشورها پرهیز شود.


ایجاد رابطه با کشورهایی همچون اتریش، ایالات متحده، فرانسه و آلمان، سیاست دیگری برای محدود کردن وابستگی به دو دولت انگلستان و روسیه بود. یکی از نمایندگان انگلیس می گوید: «سعی من و کوشش نماینده روسیه و تلاش مشترک ما، همگی باطل است. کسی نمی تواند میرزا تقی خان را از تصمیمش بازدارد».


حقوق شاه و درباریان

مفت خوری، عیش و نوش، شهوت رانی و ثروت اندوزی، مهم ترین ویژگی شاهزادگان قاجاری بود. شاهزادگانی که برای خوش گذرانی های خود، به سرمایه های ملت چوب حراج زده و بر فقر و گرسنگی مردم، چشم بسته بودند. فساد مالی و خرج های سنگین دربار قاجار، مهم ترین دلیل نفرت مردم از سلطنت آنان بود. هدیه های بی حسابی که از خزانه به دوستان و آشنایان می دادند، مسافرت های پر خرج و ول خرجی های کلان آنها، روز به روز بیشتر می شد.


میرزا تقی خان امیرکبیر، مردی نبود که بی عدالتی را تاب بیاورد. گرچه صدارت کوتاه او فرصتی نبود که بتواند فساد مالی را ریشه کن کند، ولی با شجاعت تمام، حقوق و مزایای درباریان، شاهزادگان و حتی ناصرالدین شاه را کم کرد. امیر چنان بنیان منظم و محکمی برای خزانه کشور بنا نهاد که سال ها پس از وی نیز دست فرصت طلبان از ثروت و ملت، کوتاه بود.


نقشی بر دیوار

لحظه ای که امیر روی صحن حمام فین نشسته بود و فوران خون خویش را تماشا می کرد، مانند همیشه آرام، متین و در تفکری عمیق بود. ناگهان همچون فردی که چیزی به یاد آورده، از جا برخاست و دست خون آلود خود را بر دیوار گذاشت؛ گویا می خواست چیزی بنویسد. شاید امیر به یاد مرگ مربی خود ـ یعنی قائم مقام ـ افتاده بود که او نیز به دست محمدشاه ترور شده بود و در لحظه جان دادن بر دیوار نگارستان نوشت:


روزگار است این که گه عزت دهد، گه خوار دارد  چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد


عده ای گفته اند که امیر نیز بر دیوار، متنی نوشت، ولی خوانده نشد و برخی گفته اند که خوانا هم بوده، ولی به نفع خاندان قاجار نبوده و آن را محو کرده اند. یک اروپایی که به ایران سفر کرده بود، گفته است که جمله لا اله الا الله بر دیوار نوشته شده بود.


از تمام شایدها که بگذریم، آنچه می توان به یقین گفت، سخن کُنت دوگوبینوی فرانسوی است. او می نویسد: «به هر حال، اگر بخواهیم پی ببریم که آن نقوش چه بوده یا در مضمون آن خط چه نوشته، می توانیم بگوییم که مُهر بدبختی دولت و ملت ایران بوده که بر پیشانی کشور نقش می بست و سند ننگ تاریخی و ابدی دوران سلطنت ناصرالدین شاه بود که برای همیشه در صفحات تاریخ به یادگار می گذاشت».

منابع

مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «امیرکبیر».   

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

عتبات عالیات عراق ، دکتر اصغر قائدان ، نشر مشعر ، تهران ، ص 155