سبت

واژه «سَبْت» (به فتح س و سکون ب) که در زبان عبرى «شبات» خوانده مى‌شود، به معناى استراحت کردن، پایان کار، مرگ و یکى از روزهاى هفته مى‌آید. وجه نامگذارى این روز به «سبت» در نزد یهود، پایان یافتن خلقت آسمان‌ها و زمین و موجودات دیگر در آن زمان، یا تعطیلى کار در آن روز و استراحت یهود و پرداختن به عبادت خداوند است.

برجسته شدن روز شنبه در قرآن کریم به دلیل رفتاری است که از «اصحاب سبت» در این روز سر زده است؛ آنان گروهی از بنى اسرائیل بودند که در عصر پیامبرى حضرت داود علیه السلام زندگی می کردند.

واژه «سَبْت» در آیات ۴۷ سوره نساء؛ ۶۵‌ سوره بقره؛ ۱۵۴ سوره نساء؛ ۱۶۳ سوره اعراف و ۱۲۴ سوره نحل، بکار رفته و داستان «اصحاب سبت» در آنها بیان گردیده است.

منابع

• پایگاه جامع قرآن.

پیوندها

• اصحاب السبت