فایز دشتی
فایز دشتی از شاعران شیعى امامى و غزل سرایان قرن سیزدهم هجرى است.
محتویات
تولد و زادگاه
محمد على، متخلص به «فایز» به سال ۱۲۵۰ هـ ق مطابق ۱۲۰۹ هـ ش در روستاى کردوان دشتى از توابع بوشهر بدنیا آمد.
شعر فایز
فایز شاعرى خوش طبع و طبیعى سراى است که بى تکلّف شعر گفته و نه تنها شعر سروده بلکه شاعر بوده و ملکه و خوى سرایش داشته است.
دو بیتی هاى او حاکى از طبع روان و روان شاداب و ذهن وقّاد و ذوق سرشارى است که یادآور چکامه سرایان امّى عصر جاهلى چون طرفه عبدى و امرؤالقیس کندى است. گاه در بکار بستن فنون ادبى چون استعاره و ایهام و جناس در مسیر نظامى گنجوى گام مى نهد و بسا در حماسه سرائى به ابوالطیب متنبى و ابوالقاسم فردوسى پهلو مى زند.
این شاعر ـ مانند هر شاعر غزل سرائى ـ در عالم خیال انگیزى و خیال پردازى از موهومات و مخیلات سخن گفته، و به ویژه از «پرى» بسیار یاد کرده است که برخى ناآگاهان این جولان فکرى غزل مآبانه را امرى واقعى پنداشته و داستانهائى در این زمینه بافته اند.
وفات
دشتی متوفى به سال ۱۳۳۰ هـ ق برابر ۱۲۹۸ هـ ش در گزدراز یکى از دهات منطقه بوشهر است. بخشى از سروده هاى پراکنده وى سال ها پس از درگذشتش جمع آورى و به چاپ رسانیده اند.
منابع
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
