حجّة الإسلام
به حجّى که به اصل شرع (فرمان مستقیم و ابتدایى شارع مقدس) تنها یک بار در طول عمر بر مستطیع، واجب مى‌شود، «حِجّة الإسلام» گویند.[۱] در مقابلِ حجّى که با نذر و مانند آن بر مکلف واجب مى‌گردد، که سبب وجوب آن مکلف است که با ایجاد سبب (نذر)، مسبَّب (حج) را بر خود واجب مى‌کند؛ هر چند سبب وجوب، شرعى است.[۲]
منشأ کاربرد عنوان یاد شده در کلمات فقها روایات است[۳] و علت نامیدن آن به «حجة‌الإسلام» بنابر آنچه در کلام برخى آمده، روایاتى است که مى‌گوید: اسلام بر پنج پایه استوار است: نماز، زکات، حج، روزه و ولایت.[۴]
پانویس
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران، زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، ج۳، ص۲۴۲.
