طاووس یمانی
طاووس یمانی، ابوعبدالرحمان طاووس
قرن: 2
(106-33 ق)
مفسر، قارى، فقیه، محدث، زاهد و صوفى. اصلش ایرانى است، در یمن به دنیا آمد. ابن‌جوزى اسم او را ذكوان و لقب او را طاووس آورده و گوید از آنجا كه او طاووس القراء بود به طاووس مشهور شد. او از بزرگان تابعین و از راویان ابن‌عباس و ابوهریره و فقیهى گرانمایه به شمار مى‌آید.
مجاهد و عمرو بن دینار از وى حدیث روایت كرده‌اند. در و عظ خلفا و سلاطین بسیار بى‌باك بود. ابن‌عیینه گوید: سه تن، از سلاطین به دور بودند: ابوذر، طاووس و ثورى. گفته‌اند كه او چهل مرتبه حج كرد و چهل سال نماز صبح را با وضوى نماز عشاء خواند.
شیخ طوسى او را از جمله اصحاب امام سجاد علیه السلام ذكر كرده، زیرا كه وى راوى بعضى از ادعیه آن حضرت است. ابن‌قتیبه در «المعارف» به تشیع وى تصریح كرده و صاحب «روضات الجنات» او را در عداد فقهاى شیعه شمرده، اما محدث نورى در «مستدرك الوسائل» آن را رد كرده و گوید كه از هیچ یك از علما مطلبى دال بر شیعه بودن وى نقل نشده است. طاووس در مراسم حج، روز ترویه، درگذشت.
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج4، ص86.
