میرزا محمد کبیر قمی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
«ميرزا محمد کبير قمی» (۱۳۶۹-۱۲۹۰ ق)، فقیه و اصولی شیعه در قرن 14 قمری و از شاگردان آخوند خراسانی بود. اين عالم ربانی در علم اصول، فقه، تفسير، رجال و ادبيات مهارت داشت و از اساتيد بزرگ حوزه علمیه قم به شمار می‌رفت.
محتویات
تحصیل و تدریس
میرزا محمد کبیر قمی در سال ۱۲۹۰ قمری در شهرستان قم متولد شد. او مقدمات و سطوح فقه و اصول را در حوزه حاج شیخ محمد حسین قمی و معقول را در محضر حکیم یزدی فرا گرفت. آنگاه به تهران رفت و مدتها از محضر شيخ فضل الله نوری و آيت الله سید عبدالکریم گيلانی استفاده نمود. سپس عازم نجف اشرف گرديد و چند سال نيز از محضر آخوند خراسانی، ميرزا حسين خليلی و علامه یزدی استفاده خارج علوم نمود و خود به درجه اجتهاد و استادی رسيد.
آیت الله کبیر در سال 1338 قمری به قم مراجعت کرد و به تدریس و تربیت محصلین علوم دینی و اقامه نماز جماعت در مسجد امام حسن قم پرداخت. درس خارج فقه و اصول او، مورد استفاده جمعی از طلاب دینی و منبر ارشاد او برای مسلمانان همیشه برقرار بود. وی با فلسفه و فلاسفه مخالفت علنی داشت و می گفت این فلسفه‌بافیها مردم را از آل محمد و احادیث و اخبار اهل بیت، دور ساخته است.
آيت الله کبير از سال ۱۳۳۸ قمری قبل از ورود شيخ عبدالکریم حائری به قم در سلک علما و مدرسين حوزه و مروجين مکتب بود. دوران زعامت ايشان با عصر مرحوم حاج شيخ و آيات ثلاث مقارن و همزمان بود.
آثار و تألیفات
آثار به جا مانده از میرزا محمد کبیر قمی عبارتند از:
- حاشیه بر جواهر الکلام.
- حاشیه بر عروة الوثقی.
- مطالع الشموس، در اصول.
- رسائل علمیه.
وفات
مرحوم آيت الله میرزا محمد کبیر قمی سالها ملجأ و پناه مردم قم و علمای حوزه بود و پس از عمری تحصيل و تعليم و تعلم و خدمت به اسلام و مسلمين، سرانجام در سال ۱۳۶۹ قمری وفات نمود و در قبرستان شيخان قم، جنب مقبره زکریا بن آدم اشعری، در مقبره خصوصی خود به خاک سپرده شد.
منابع
- گنجینه دانشمندان، محمد شریف رازی، ج 1.
- سايت شعائر.
