مسور بن مخزمه

«مِسور بن مَخزمة (مخرمه)» که از اصحاب خردسال رسول خدا صلی الله علیه و آله محسوب مى‌گردید که دو سال پس از هجرت به دنیا آمده بود. وی مردی فقیه و اهل فضل و دیانت بود و از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت می کرد. مسور تا زمان کشته شدن عثمان بن عفان در مدینه مى ‌زیست و آن‌گاه این شهر مقدس را ترک و به مکه معظمه کوچ کرد.

او از کسانی بود که در مکه، پس از آگاهی از عزم سیدالشهداء (علیه السلام) بر حرکت به سوی کوفه، نامه ای به امام نوشت و از او خواست که فریب نامه های عراقیان را نخورد. امام پس از خواندن نامه اش، برای او دعای خیر کرد و عواطفش را ستود.

رابطه وى با معاویة بن ابی سفیان نیز صمیمانه بود و از توجهات معاویه برخوردار مى‌ گردید. اما او بعد از معاویه با یزید بن معاویه به دلیل می‌گساری بیعت نکرد و در ماجراى قیام "عبدالله بن زبیر" در سال ۶۴ قمرى به این قیام پیوست و در صدد پیروزى وى برآمد.

"حصین بن نمیر" که از سوى یزید به مکه هجوم آورده و آن را از هر سو به محاصره خویش گرفته بود، با مقاومت سرسخت عبدالله بن زبیر و لشکریانش روبرو شد. بدین جهت این شهر مقدس را با منجنیق‌ هاى بزرگ از بالاى "کوه ابوقبیس"، سنگ باران کرد و حتى به "کعبه" نیز آسیب‌ هاى جدى رسانید.

مسور بن مخزمه که به همراه تعداد زیادى از طرفداران عبدالله بن زبیر به خانه خدا (کعبه) پناهنده شده بود، مورد اصابت یکى از آن سنگ‌ هاى پرتاب شده قرار گرفت و به شدت زخمى و بیمار گردید و پس از پنج روز درد و رنج، در اول ربیع الاول سال ۶۴ قمرى وفات یافت. عبدالله بن زبیر بدن وى را غسل داد و خود بر وى نماز خواند و در "حجون" دفن نمود.

منابع

• سید تقى واردى، روز شمار تاریخ اسلام، جلد سوم، ماه ربیع الاول.
• "مسور بن مخزمة"، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه.