ملاحم: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) جز |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
کلمه ملاحم، جمع «مَلحَمه» است و از دو ریشه گرفته مي‌شود، گرچه بازگشت هر دو ريشه به یك اصل است: | کلمه ملاحم، جمع «مَلحَمه» است و از دو ریشه گرفته مي‌شود، گرچه بازگشت هر دو ريشه به یك اصل است: | ||
| سطر ۸: | سطر ۶: | ||
این کتاب ها روایاتی از [[پیامبر اسلام]] و [[ائمه اطهار]] علیهم السلام را دربردارند که حوادث پس از خود را پیش بینی می نمایند. تعداد زیادی از روایات نقل شده در این کتاب ها به فتنه‌های فراگیر [[آخرالزمان]] اشاره دارند. | این کتاب ها روایاتی از [[پیامبر اسلام]] و [[ائمه اطهار]] علیهم السلام را دربردارند که حوادث پس از خود را پیش بینی می نمایند. تعداد زیادی از روایات نقل شده در این کتاب ها به فتنه‌های فراگیر [[آخرالزمان]] اشاره دارند. | ||
| − | |||
'''کتاب های با عنوان ملاحم:''' | '''کتاب های با عنوان ملاحم:''' | ||
| سطر ۱۴: | سطر ۱۱: | ||
*[[الملاحم والفتن]]، [[سید بن طاووس]] | *[[الملاحم والفتن]]، [[سید بن طاووس]] | ||
| − | + | ==پانویس== | |
| − | ==پانویس == | + | <references/> |
| − | <references /> | ||
[[رده:عناوین عام منابع حدیثی]] | [[رده:عناوین عام منابع حدیثی]] | ||
نسخهٔ ۲ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۲:۱۹
کلمه ملاحم، جمع «مَلحَمه» است و از دو ریشه گرفته مي‌شود، گرچه بازگشت هر دو ريشه به یك اصل است:
یكى چسبندگى و ديگري گوشت. اگر از ریشه اول گرفته شود، به معناى سختى نبرد است كه در آن جنگ‌جویان به همدیگر گلاویز مى شوند و اگر از ریشه دوم گرفته شود به معناى قتلگاه است، كنایه از این كه گوشت بدن انسان‌ها در آن مى ریزد. در هر صورت مراد از ملحمه در این جا، حوادث و جنگ‌هاى خونیني است كه در آینده رخ مى دهد.[۱]
در شیعه، ملاحم و فتن عنوانی عام است برای پیشگویی حوادث آینده (بلاخص جنگ ها و فتنه ها )و کتاب هایی از عالمان شیعه با عنوان ملاحم در طول تاریخ برجای مانده است.[۲]
این کتاب ها روایاتی از پیامبر اسلام و ائمه اطهار علیهم السلام را دربردارند که حوادث پس از خود را پیش بینی می نمایند. تعداد زیادی از روایات نقل شده در این کتاب ها به فتنه‌های فراگیر آخرالزمان اشاره دارند.
کتاب های با عنوان ملاحم:
پانویس
- ↑ ملاحم ابن منادى و ملحمه دانیال، مصطفی صادقی، موسسه آینده روشن.
- ↑ رجوع کنید به کتاب الذریعه، شیخ آقا بزرگ تهرانی، ج 22، ص187 - 190.
