سید ابوالحسن انگجی

سید ابوالحسن انگجی از علمای مجاهد ایران در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری و یکی از فقهای نامدار و برجسته است. وی فرزند حاج میرزا محمد آقا، که خود از سادات حسینى و اهل فضل و دانش بود، در سال ۱۲۸۲ هجرى قمرى در تبریز به دنیا آمد.

سید ابوالحسن انگجی

تحصیلات و اساتید

ابوالحسن انگجی در زادگاه خویش - تبریز - وارد مدرسه دینى گردید. مدارس دینى تبریز هر چند در آن زمان چندان شکوفایى نداشت لکن دروس دینى همچنان برپا بود و اساتید بزرگى در آن به تدریس اشتغال داشتند. اساتیدى چون، میر فتاح سرابى، و آقا میرزا محمد اصولى از جمله بزرگانى بودند که در دوران تحصیل سید ابوالحسن در این حوزه تدریس مى کردند و همچنین حاج میرزا محمد آقا پدر سید ابوالحسن نیز از اساتید وقت حوزه علمیه تبریز بود. آقا سید ابوالحسن در این حوزه علاوه بر این که از محضر بزرگانى چون حاج میر فتاح سرابى و آقا میرزا محمد اصولى بهره مى برد، محضر پدر بزرگوار را نیز مغتنم مى شمرد. او مى گوید: دو جلد قوانین را از اول تا آخر نزد آقا میرزا مهدى اصولى خواندم.

آقا سید ابوالحسن در سال ۱۳۰۴ در ۲۲ سالگى راهى حوزه علمیه نجف گردید و نزدیک ۶ سال در آن حوزه اشتغال به تحصیل داشت. بزرگانى که وى محضر آنان را در حوزه نجف درک کرد و خوشه‌چین خرمن دانش آن بزرگواران بود و هر کدام از مراجع و اساتید بزرگ نجف بشمار مى رفتند، عبارتند از آیات عظام:

• ۱- فاضل ایروانى؛

• ۲- میرزا حبیب‌الله رشتى؛

• ۳- آقا شیخ حسین مامقانى.

منزلت علمى

آیت الله سید ابوالحسن انگجى هر چند مدتى طولانى در حوزه علمیه نجف اقامت نگزید لیکن در این چند سال کوتاه توانست را طولانى اجتهاد را بپیماید و به منزلت بلند علمى نایل گردد. نویسنده کتاب علماء معاصرین مى نویسد: (آیت الله انگجى) از تراز اول مجتهدین ایران و عمده مراجع احکام این زمان و مراتب اجتهادش مسلم است. وى سپس به دقت علمى و تلاش محققانه وى اشاره مى کند و مى گوید: صاحب وقار و متانت و ابهت، کثیرالعلم ولى بسیار قلیل‌الکلام بود. کرارا حقیر مسئله مهمى مى پرسیدم که شاید تفصیلى و شرحى بیان فرماید فقط به جواب مسئله اکتفا مى فرمودند. حافظه عجیبى داشتند، حاضر الفتوا بودند.

نویسنده رجال آذربایجان نیز به این بعد از شخصیت ایشان اشاره مى کند و مى نویسد: مرحوم انگجى عالم فاضل بود و در عمر خود از معاریف آذربایجان بشمار مى رفت. علاوه بر فقه در علوم ادب نیز اطلاع فراوان داشت هر مشکل فقهى و ادبى را حل مى کرد. حاج میرزا حسن آقا مجتهد به مقام علمى او اذعان داشت و مکرر این معنا را مى گفت تا مراتب فضل او پوشیده نماند.

آثار علمى

از این عالم فرزانه آثار قلمى متعددى به جاى مانده که عبارت است از:

• ۱- حاشیه بر ریاض المسائل در فقه؛

• ۲- شرحى بر حج شرایع؛

• ۳- ازاحة الالتباس.

همچنین در فقه و در برخى منابع رساله‌هایى در موضوعات مختلف فقهى. حاشیه اى بر رسائل و مکاسب نیز آمده است.

شاگردان

بزرگان و دانشجویان زیادى در محضر آیت الله انگجى شاگردى کرده و از محضر ایشان بهره برده اند که مى توان از آن بزرگواران آیت الله العظمى سید محمدحسین طباطبایى، آیت الله العظمى حاج عبدالحسین غروى، آیت الله العظمى شهید اسدالله مدنى، آیت الله شهید قاضى طباطبایى را نام برد.

فعالیت سیاسی و اجتماعی

مهمترین و برجسته ترین چهره زندگى آیت الله انگجى اهتمام ایشان به امر به معروف و نهى از منکر بوده است. آن هم در روزگارى که عده اى براى آشفته ساختن افکار دینى و مذهبى مردم و به همین جهت موقعتى که پیش آمده بود. در مطبوعات به هر وسیله بر علیه دین می‌تاختند در چنین موقعیتى آیت الله انگجى بود و آذربایجان با همه مشکلات و آشفتگى هایش. او مردى انزواطلب و گوشه‌نشین نبود بلکه در مسائل مربوط به اسلام و مسلمین پیشتاز بود.

در جریان مشروطیت نیز از مدافعین مشروطیت بشمار مى رفت و با آخوند خراسانى در ارتباط بود. بسیارى از جریانات که مى رفت به آشوب و خونریزى تبدیل گردد به دست ایشان هدایت مى شد و به جهت نفوذ در بین مردم در این جریانات نقش آفرین بود. وى روزى بالاى منبر رفت و به مجاهدین مشروطیت گفت که گیرم که حاج میرزا حسن آقا مجتهد کافر شده، شما با کدام صلاحیت منزل او و دکانش را غارت کردید. اگر کسى از دین خدا هم برگشته باشد صلاحیت منزل او به وراثش مى رسند نه به مجاهدین و فدائیان.

در جریان تقى‌زاده نیز آیت الله انگجى از طرف آیت الله آخوند خراسانى موظف گردید پیام آخوند را به مردم برساند. آیت الله آخوند خراسانى در نامه اى به ایشان مى نویسد: جناب مستطاب شریعت مدار کهف الانام ثقة الاسلام آقاى حاج میرزا ابوالحسن انگجى دام تأییداته. در خصوص حکمى که از این خادمان شرع انور درباره آقا سید حسن تقى‌زاده صادر شده بود مکاتیب و سئوالاتى از تبریز رسیده لازم است جناب مستطاب عالى به عموم علماء و قاطبه مسلمین اعلام فرمایید حکم مزبور تکفیر نبوده و نسبت تکفیر بى‌اصل است، فقط حکم به عدم جواز مداخله در امور نوعیه مملکت و عدم لیاقت عضویت مجلس محترم و لزوم خروجش بوده لاغیر، البته زائد بر مدلول حکمى مترتب نشود.

در جریان حرکت‌هاى ضددینى پهلوى آیت الله انگجى پیشرو مبارزین بود و تبریز را عملا کانون مبارزه بر علیه پهلوى کرده بود و دولت نیز به جهت این که از نفوذ ایشان در بین مردم اطلاع داشت از جانب این عالم بزرگ بیمناک بود. و به همین جهت نیز عوامل حکومت حضور وى را در تبریز تحمل نکرده و او را از شهر تبریز تبعید کردند و آیت الله انگجى به همراه چند تن از علماء که از جمله آیت الله آقا میرزا صادق آقا بود تبعید گردیدند. و مدتى نیز در قم اقامت گزید. وى سپس به تبریز مراجعت کرد و همچنان به تبلیغ و ترویج معارف پرداخت هر چند بعدها اوضاع روزگار وى به کلى عوض گردید.

مشروطه اى که آیت الله انگجى و صدها مجاهد دیگر براى آن فداکارى کرده بودند مورد سوء استفاده عناصر فرصت ‌طلب و عوامل استعمار قرار گرفت و با روى کار آمدن رضاخان در جزیان کودتاى ۱۲۹۹ شمسى دیگر از مشروطه که با اهداف آزادى و نفى سلطه و براى گذر از استبداد به حکومت مردمى به وقوع پیوسته بود جز اسمى باقى نمانده بود و ایران رها یافته از قید سلطه سلاطین نادان قاجار بار دیگر استعمار را تجربه کرد.

وفات

آیت الله انگجى سرانجام پس از عمرى تلاش و خدمت به اسلام و جامعه در ذی القعده سال ۱۳۵۷ هجرى قمرى در تبریز وفات یافت و پیکرش در شهر قم به آغوش خاک سپرده شد.

منابع

• سعيد عباس‌زاده، ستارگان حرم، جلد 1.
• روحانی مجاهد سيد ميرزا ابوالحسن انگجی، سایت تبیان، بازیابی: 29 بهمن 1392.