مارقین: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (8پروژه: رتبه بندی، اولویت بندی ، سنجش کیفی) |
(لغت مارقین) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
| − | لقب گروهى از دشمنان [[امام على]] علیه السلام است به معناى كسانى كه از [[دین|دين]] بيرون رفته‌اند. اينان را «[[خوارج]]» نيز گويند. مارقين کسانی بودند كه در [[جنگ صفين]] امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند. | + | لقب گروهى از دشمنان [[امام على]] علیه السلام است به معناى كسانى كه از [[دین|دين]] بيرون رفته‌اند. اينان را «[[خوارج]]» نيز گويند. |
| + | |||
| + | ==لغت== | ||
| + | |||
| + | عرب به خارج شدن تیر از کمان مرق می گوید. و خوارج را به خاطر اینکه همچون تیری که از کمان برون می جهد به یکباره از جمع مسلمانان بیرون رفتند مارقین نامیدند.<ref>ابن دريد، جمهرة اللغة، ج2، ص792</ref> | ||
| + | |||
| + | ==مارقین چه کسانی بودند== | ||
| + | مارقين کسانی بودند كه در [[جنگ صفين]] امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند.<ref>فرهنگ شیعه، ج1، ص97.</ref> و گفتند همگی به ویژه [[امام علی علیه السلام]] باید از این لغزش توبه كنند. | ||
امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد. | امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد. | ||
| سطر ۶: | سطر ۱۳: | ||
از اين جنگ در [[تاریخ اسلام|تاريخ اسلام]] با عنوان «[[جنگ نهروان]]» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند. | از اين جنگ در [[تاریخ اسلام|تاريخ اسلام]] با عنوان «[[جنگ نهروان]]» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند. | ||
| − | در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. [[ابن ملجم|عبدالرّحمن بن ملجم مرادى]] از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به [[كوفه]] رساند و در 19 [[رمضان]] سال 40 ه. امام را در محراب [[نماز صبح]] هدف شمشير زهرآلود خويش كرد. | + | ==کشته شدن امام علی علیه السلام به دست مارقین== |
| + | در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. [[ابن ملجم|عبدالرّحمن بن ملجم مرادى]] از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به [[كوفه]] رساند و در 19 [[رمضان]] سال 40 ه. امام را در محراب [[نماز صبح]] هدف شمشير زهرآلود خويش كرد.<ref>فرهنگ شیعه، ج1، ص97.</ref> | ||
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97. | + | *[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97. |
| + | *ابن دريد، محمد بن حسن، جمهرة اللغة، 3جلد، دار العلم للملايين - بيروت، چاپ: اول، 1988 م. | ||
[[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | [[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | ||
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۱۹
لقب گروهى از دشمنان امام على علیه السلام است به معناى كسانى كه از دين بيرون رفته‌اند. اينان را «خوارج» نيز گويند.
محتویات
لغت
عرب به خارج شدن تیر از کمان مرق می گوید. و خوارج را به خاطر اینکه همچون تیری که از کمان برون می جهد به یکباره از جمع مسلمانان بیرون رفتند مارقین نامیدند.[۱]
مارقین چه کسانی بودند
مارقين کسانی بودند كه در جنگ صفين امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند.[۲] و گفتند همگی به ویژه امام علی علیه السلام باید از این لغزش توبه كنند.
امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد.
از اين جنگ در تاريخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند.
کشته شدن امام علی علیه السلام به دست مارقین
در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. عبدالرّحمن بن ملجم مرادى از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به كوفه رساند و در 19 رمضان سال 40 ه. امام را در محراب نماز صبح هدف شمشير زهرآلود خويش كرد.[۳]
پانویس
منابع
- فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97.
- ابن دريد، محمد بن حسن، جمهرة اللغة، 3جلد، دار العلم للملايين - بيروت، چاپ: اول، 1988 م.
