فایز دشتی: تفاوت بین نسخه‌ها
Heidariyan47 (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | فایز دشتی از شاعران | + | فایز دشتی از شاعران شیعى [[امامیه|امامى]] و [[غزل]] سرایان قرن سیزدهم هجرى است. |
| − | == تولد و زادگاه == | + | ==تولد و زادگاه== |
| − | محمد على، متخلص به | + | محمد على، متخلص به «فایز» به سال ۱۲۵۰ هـ ق مطابق ۱۲۰۹ هـ ش در روستاى کردوان دشتى از توابع بوشهر بدنیا آمد. |
| − | == شعر فایز == | + | ==شعر فایز== |
| − | + | فایز شاعرى خوش طبع و طبیعى سراى است که بى تکلّف [[شعر]] گفته و نه تنها شعر سروده بلکه شاعر بوده و ملکه و خوى سرایش داشته است. | |
| − | + | [[دوبیتی|دو بیتی]] هاى او حاکى از طبع روان و روان شاداب و ذهن وقّاد و ذوق سرشارى است که یادآور چکامه سرایان امّى عصر [[جاهلیت|جاهلى]] چون طرفه عبدى و امرؤالقیس کندى است. گاه در بکار بستن فنون ادبى چون استعاره و ایهام و جناس در مسیر [[نظامی گنجوی|نظامى گنجوى]] گام مى نهد و بسا در حماسه سرائى به ابوالطیب متنبى و [[فردوسی|ابوالقاسم فردوسى]] پهلو مى زند. | |
| − | + | این شاعر ـ مانند هر شاعر [[غزل]] سرائى ـ در عالم خیال انگیزى و خیال پردازى از موهومات و مخیلات سخن گفته، و به ویژه از «پرى» بسیار یاد کرده است که برخى ناآگاهان این جولان فکرى غزل مآبانه را امرى واقعى پنداشته و داستانهائى در این زمینه بافته اند. | |
| − | + | ==وفات== | |
| − | + | دشتی متوفى به سال ۱۳۳۰ هـ ق برابر ۱۲۹۸ هـ ش در گزدراز یکى از دهات منطقه بوشهر است. بخشى از سروده هاى پراکنده وى سال ها پس از درگذشتش جمع آورى و به چاپ رسانیده اند. | |
| − | + | ==منابع== | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | ||
*سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف. | *سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف. | ||
[[رده:شعرای پارسی گوی قرن سیزدهم]] | [[رده:شعرای پارسی گوی قرن سیزدهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۴
فایز دشتی از شاعران شیعى امامى و غزل سرایان قرن سیزدهم هجرى است.
محتویات
تولد و زادگاه
محمد على، متخلص به «فایز» به سال ۱۲۵۰ هـ ق مطابق ۱۲۰۹ هـ ش در روستاى کردوان دشتى از توابع بوشهر بدنیا آمد.
شعر فایز
فایز شاعرى خوش طبع و طبیعى سراى است که بى تکلّف شعر گفته و نه تنها شعر سروده بلکه شاعر بوده و ملکه و خوى سرایش داشته است.
دو بیتی هاى او حاکى از طبع روان و روان شاداب و ذهن وقّاد و ذوق سرشارى است که یادآور چکامه سرایان امّى عصر جاهلى چون طرفه عبدى و امرؤالقیس کندى است. گاه در بکار بستن فنون ادبى چون استعاره و ایهام و جناس در مسیر نظامى گنجوى گام مى نهد و بسا در حماسه سرائى به ابوالطیب متنبى و ابوالقاسم فردوسى پهلو مى زند.
این شاعر ـ مانند هر شاعر غزل سرائى ـ در عالم خیال انگیزى و خیال پردازى از موهومات و مخیلات سخن گفته، و به ویژه از «پرى» بسیار یاد کرده است که برخى ناآگاهان این جولان فکرى غزل مآبانه را امرى واقعى پنداشته و داستانهائى در این زمینه بافته اند.
وفات
دشتی متوفى به سال ۱۳۳۰ هـ ق برابر ۱۲۹۸ هـ ش در گزدراز یکى از دهات منطقه بوشهر است. بخشى از سروده هاى پراکنده وى سال ها پس از درگذشتش جمع آورى و به چاپ رسانیده اند.
منابع
- سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
