رأفت: تفاوت بین نسخهها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
(←رأفت در قرآن و روایات) |
||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۱: | ||
==رأفت در قرآن و روایات== | ==رأفت در قرآن و روایات== | ||
| − | با مطالعه اى اجمالى و تفکّر در برخى آیات [[قرآن|قرآن مجید]]، به نمونه هاى فراوانى از رأفت و رحمت اسلامى در این کتاب آسمانى دست مى یابیم، که به عنوان اصل اساسى معرّفى شده است. [[الله|خداوند]] در آیات متعدد، خود را به صفت «رأفت» توصیف کرده است: «وَمِنَ النَّاسِ مَنْ | + | با مطالعه اى اجمالى و تفکّر در برخى آیات [[قرآن|قرآن مجید]]، به نمونه هاى فراوانى از رأفت و رحمت اسلامى در این کتاب آسمانى دست مى یابیم، که به عنوان اصل اساسى معرّفى شده است. [[الله|خداوند]] در آیات متعدد، خود را به صفت «رأفت» توصیف کرده است: {{متن قرآن|«وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»}}<ref> [[آیه 207 سوره بقره|سوره بقره، آیه ۲۰۷.]]</ref> چنان که [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلّى اللَّه علیه و آله را نیز بدان ستوده است: {{متن قرآن|«لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ»}}<ref> [[آیه 128 سوره توبه|توبه، آیه ۱۲۸.]]</ref> |
| − | </ref> | + | |
| + | همچنین فضیلت «رأفت» در حدیثى از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]] علیه السّلام از لشکریان [[عقل]] شمرده شده است.<ref>الکافی ج۱، ص۲۱.</ref> | ||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱۱ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۳۹
«رأفت» به معنای نرمدلی و مهربانی، یکی از فضایل نفسانی و صفات پسندیده است که در قرآن و روایات آن را ستوده اند.
مفهوم رأفت
رأفت در لغت به معنای مهربانی و ترحم است.[۱]
رأفت خداوند متعال به معناى احسان به بندگان وگذشت از آنان مى باشد. اما رأفت در بندگان خدا به معناى نرم و دلنازک بودن است که در محبت و نیکى به دیگران و گذشت از آنان تجلّى مى یابد.
طریحی در مجمع البحرین می گوید: تفاوت رأفت با رحمت -که آن نیز به معناى نازک دلى آمده- در این است که رقت قلب در رأفت بیشتر از رقّت قلب در رحمت است.[۲] و علامه طباطبایی فرق آن دو را در این می داند که رأفت مختص به اشخاص مبتلا و بیچاره است؛ ولی رحمت در اعم از آن (بیچاره و غیر بیچاره) استعمال می شود.[۳]
رأفت در قرآن و روایات
با مطالعه اى اجمالى و تفکّر در برخى آیات قرآن مجید، به نمونه هاى فراوانى از رأفت و رحمت اسلامى در این کتاب آسمانى دست مى یابیم، که به عنوان اصل اساسى معرّفى شده است. خداوند در آیات متعدد، خود را به صفت «رأفت» توصیف کرده است: «وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»[۴] چنان که پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله را نیز بدان ستوده است: «لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ»[۵]
همچنین فضیلت «رأفت» در حدیثى از امام صادق علیه السّلام از لشکریان عقل شمرده شده است.[۶]
پانویس
- ↑ فرهنگ معین، ذیل واژه رافت.
- ↑ مجمع البحرین، ج۲، ص،۱۱۳، واژه «رؤف».
- ↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱، ص ۳۲۵.
- ↑ سوره بقره، آیه ۲۰۷.
- ↑ توبه، آیه ۱۲۸.
- ↑ الکافی ج۱، ص۲۱.
منابع
- ویکی فقه
- تفسیر المیزان
- فرهنگ معین
