منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

آل مروان: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(تکمیل خلافت مروان بن حکم)
(نقش مروان در قتل امام حسن)
سطر ۲: سطر ۲:
 
'''آل مروان''' دودمان [[مروان بن حکم]] هستند که از تیره [[بنى امیه]] بودند و از سال 64 هجرى روى کار آمدند.
 
'''آل مروان''' دودمان [[مروان بن حکم]] هستند که از تیره [[بنى امیه]] بودند و از سال 64 هجرى روى کار آمدند.
 
==مروان بن حکم==
 
==مروان بن حکم==
مروان حکم از سران مخالف با [[اهل البیت|اهل بيت]] علیهم السلام و هوادار سرسخت [[بنی امیه]] بود. او داماد عثمان بود و سوءاستفاده‌هاى بسيارى از [[بيت المال]] در زمان عثمان داشت.<ref>الغدیر ، ج8، ص 260 تا 267.</ref> پس از آن مدتی از طرف معاویه والی مدینه بود.<ref>دینوری، اخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۲۲۴</ref> وقتی [[امام حسن علیه السلام]] به شهادت رسید این مروان بود که با اینکه در آن زمان حاکم مدینه نبود اما گروهی از بنی امیه و پیروانشان را جمع نمود و مانع از دفن آن حضرت در جوار پیامبر شد.<ref>ابن اثیر، الكامل، ترجمه ابولقاسم حالت و عباس خلیلی، ج‏10، ص341</ref>
+
مروان حکم از سران مخالف با [[اهل البیت|اهل بيت]] علیهم السلام و هوادار سرسخت [[بنی امیه]] بود. او داماد عثمان بود و سوءاستفاده‌هاى بسيارى از [[بيت المال]] در زمان عثمان داشت.<ref>الغدیر ، ج8، ص 260 تا 267.</ref> پس از آن مدتی از طرف معاویه والی مدینه بود.<ref>دینوری، اخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۲۲۴</ref> مطابق با نقل ابن اعثم در کتاب الفتوح، مروان از طرف معاویه مامور شد که جعده دختر اشعث بن قیس را با وعده‌هایی به قتل امام حسن علیه السلام وادارد.<ref>الفتوح،ج‏۴، ص۳۱۹</ref> و هنگامی که [[امام حسن علیه السلام]] به شهادت رسید، مروان با اینکه در آن زمان حاکم مدینه نبود، گروهی از بنی امیه و پیروانشان را جمع نمود و مانع از دفن آن حضرت در جوار پیامبر شد.<ref>ابن اثیر، الكامل، ترجمه ابولقاسم حالت و عباس خلیلی، ج‏10، ص341</ref>
  
 
مروان بن حکم در سال ۶۵ هجری و پس از [[معاویه دوم]] به [[خلافت]] رسید.<ref>ابراهیم حسن، ابراهیم، تاریخ سیاسی اسلام، ج 1</ref> خلافت مروان ۹ یا ۱۰ ماه بیشتر دوام نداشت و در ابتدای ماه رمضان سال ۶۵، در سن ۶۴ سالگی مرگش فرا رسید.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۳۸۹</ref> وی پیش از مرگ، پسرش عبدالملک را ولیعهد خود قرار داده بود و پسر دیگرش عبدالعزیز را به عنوان ولیعهد دوم منصوب کرده بود؛ پس از مرگ مروان، عبدالملک به خلافت رسید و مردم شام با وی بیعت کردند.<ref>ابن قتیبة الدینوری، الإمامة و السیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۲۳</ref>
 
مروان بن حکم در سال ۶۵ هجری و پس از [[معاویه دوم]] به [[خلافت]] رسید.<ref>ابراهیم حسن، ابراهیم، تاریخ سیاسی اسلام، ج 1</ref> خلافت مروان ۹ یا ۱۰ ماه بیشتر دوام نداشت و در ابتدای ماه رمضان سال ۶۵، در سن ۶۴ سالگی مرگش فرا رسید.<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۳۸۹</ref> وی پیش از مرگ، پسرش عبدالملک را ولیعهد خود قرار داده بود و پسر دیگرش عبدالعزیز را به عنوان ولیعهد دوم منصوب کرده بود؛ پس از مرگ مروان، عبدالملک به خلافت رسید و مردم شام با وی بیعت کردند.<ref>ابن قتیبة الدینوری، الإمامة و السیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۲۳</ref>
سطر ۲۷: سطر ۲۷:
  
 
==منابع==
 
==منابع==
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
+
*ابراهیم حسن، ابراهیم، تاریخ سیاسی اسلام
 +
*ابن اعثم‏ کوفی، كتاب الفتوح، أبو محمد أحمد بن اعثم الكوفى (م 314)، تحقيق على شيرى، بيروت، دارالأضواء، ط الأولى، 1411/1991.
 +
*جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
 +
 
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده

نسخهٔ ‏۲۹ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۱۰

آل مروان دودمان مروان بن حکم هستند که از تیره بنى امیه بودند و از سال 64 هجرى روى کار آمدند.

مروان بن حکم

مروان حکم از سران مخالف با اهل بيت علیهم السلام و هوادار سرسخت بنی امیه بود. او داماد عثمان بود و سوءاستفاده‌هاى بسيارى از بيت المال در زمان عثمان داشت.[۱] پس از آن مدتی از طرف معاویه والی مدینه بود.[۲] مطابق با نقل ابن اعثم در کتاب الفتوح، مروان از طرف معاویه مامور شد که جعده دختر اشعث بن قیس را با وعده‌هایی به قتل امام حسن علیه السلام وادارد.[۳] و هنگامی که امام حسن علیه السلام به شهادت رسید، مروان با اینکه در آن زمان حاکم مدینه نبود، گروهی از بنی امیه و پیروانشان را جمع نمود و مانع از دفن آن حضرت در جوار پیامبر شد.[۴]

مروان بن حکم در سال ۶۵ هجری و پس از معاویه دوم به خلافت رسید.[۵] خلافت مروان ۹ یا ۱۰ ماه بیشتر دوام نداشت و در ابتدای ماه رمضان سال ۶۵، در سن ۶۴ سالگی مرگش فرا رسید.[۶] وی پیش از مرگ، پسرش عبدالملک را ولیعهد خود قرار داده بود و پسر دیگرش عبدالعزیز را به عنوان ولیعهد دوم منصوب کرده بود؛ پس از مرگ مروان، عبدالملک به خلافت رسید و مردم شام با وی بیعت کردند.[۷]

خلفا از مروانیان

  1. مروان بن حکم بن ابی‌العاص بن امیه (۶۴-۶۵[۸])
  2. عبدالملک بن مروان بن حکم(۶۵-۸۶[۹])
  3. ولید بن عبدالملک بن مروان (۸۶-۹۶[۱۰])
  4. سلیمان بن عبدالملک بن مروان (۹۶-۹۹[۱۱])
  5. عمر بن عبدالعزیز بن مروان (۹۹-۱۰۱) [۱۲]
  6. یزید بن عبدالملک بن مروان (۱۰۱-۱۰۵[۱۳])
  7. هشام بن عبدالملک بن مروان (۱۰۵-۱۲۵[۱۴])
  8. ولید بن یزید بن عبدالملک (خلیفه فاسق) (۱۲۵-۱۲۶[۱۵])
  9. یزید بن ولید بن عبدالملک (یزید ناقص) (۶ ماه در سال ۱۲۶[۱۶])
  10. ابراهیم بن ولید بن عبدالملک (۱۲۶-۱۲۷[۱۷])
  11. مروان بن محمد بن مروان (مروان حمار)(۱۲۷-۱۳۲[۱۸])

آل مروان نزدیک به هفتاد سال حکومت کردند[۱۹] و دوران حکومتشان از سخت‌ترین دوران هاى شیعه بود.

بنى مروان جنایتکارترین افراد را در شهرها به ولایت‌ مى‌گماشتند که حجاج یکى از آنان بود. در زیارت عاشورا «آل مروان‌» نیز همچون آل زیاد و آل ابى سفیان و بنى امیه مورد لعن قرار گرفته‌اند.

پانویس

  1. الغدیر ، ج8، ص 260 تا 267.
  2. دینوری، اخبار الطوال، ۱۳۶۸ش، ص۲۲۴
  3. الفتوح،ج‏۴، ص۳۱۹
  4. ابن اثیر، الكامل، ترجمه ابولقاسم حالت و عباس خلیلی، ج‏10، ص341
  5. ابراهیم حسن، ابراهیم، تاریخ سیاسی اسلام، ج 1
  6. ابن عبدالبر، الاستیعاب، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۳۸۹
  7. ابن قتیبة الدینوری، الإمامة و السیاسة، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۲۳
  8. ابن عبد البر، الاستيعاب‏، ۱۴۱۲ق، ج۳،‌ص۱۳۸۹.
  9. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۶۲.
  10. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۶۸.
  11. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۶۹.
  12. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۷۱.
  13. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۸۴.
  14. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۸۵.
  15. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۸۶.
  16. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۸۹.
  17. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۸۹.
  18. سیوطی، تاریخ الخلفاء، ۱۴۲۵ق،‌ ج۱،‌ ص۱۹۰.
  19. حوادث خلفاى آل مروان را در مروج الذهب، ج 3، ص 91 به بعد، مطالعه کنید.

منابع

  • ابراهیم حسن، ابراهیم، تاریخ سیاسی اسلام
  • ابن اعثم‏ کوفی، كتاب الفتوح، أبو محمد أحمد بن اعثم الكوفى (م 314)، تحقيق على شيرى، بيروت، دارالأضواء، ط الأولى، 1411/1991.
  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.