سوره فصلت: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ایجاد صفحه) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{بخشی از یک کتاب}} | {{بخشی از یک کتاب}} | ||
− | + | اين سوره از سورههاى [[مکی]] قرآن است که پس از سوره مؤمن نازل شده. | |
− | |||
− | + | ==تعداد آيات== | |
+ | آياتش پنجاه و چهار عدد است. يك آيه كوفى، سه آيه حجازى، دو آيه بصرى و شامى است و بعضى اختلاف كرده گفتهاند دو آيه «حم-آیه 1» كوفى، و آیه «عادٍ وَ ثمودَ - آیه13 » حجازى است. | ||
− | + | ==فضيلت سوره== | |
− | + | ابى بن كعب از [[پیامبر|پيغمبر خدا]] صلی الله علیه و آله روايت مي كند: هر كس سوره حم سجده را بخواند به تعداد هر حرفى از آن ده حسنه به او داده خواهد شد. | |
− | |||
− | + | و نيز ذريح محاربى از [[امام صادق]] علیه السلام روايت كرده است كه فرمودند: (هر كس سوره حم سجده را بخواند روز قيامت به اندازه ديد چشمش نور و سرورى خواهد داشت و در اين دنيا هم مورد ستايش و غبطه ديگران خواهد بود).<ref> نورالثقلين، جلد 4، صفحه 538 به نقل از ثواب الاعمال صدوق.</ref> | |
− | + | ==پانویس== | |
− | + | <references/> | |
− | + | ==منابع== | |
+ | فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج22، ص6. | ||
==پیوست== | ==پیوست== | ||
[[سوره فصلت/متن و ترجمه سوره|متن و ترجمه سوره]] | [[سوره فصلت/متن و ترجمه سوره|متن و ترجمه سوره]] | ||
− | |||
− | |||
− | |||
[[رده:سوره های قرآن]] | [[رده:سوره های قرآن]] |
نسخهٔ ۹ دسامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۳۴
اين سوره از سورههاى مکی قرآن است که پس از سوره مؤمن نازل شده.
محتویات
تعداد آيات
آياتش پنجاه و چهار عدد است. يك آيه كوفى، سه آيه حجازى، دو آيه بصرى و شامى است و بعضى اختلاف كرده گفتهاند دو آيه «حم-آیه 1» كوفى، و آیه «عادٍ وَ ثمودَ - آیه13 » حجازى است.
فضيلت سوره
ابى بن كعب از پيغمبر خدا صلی الله علیه و آله روايت مي كند: هر كس سوره حم سجده را بخواند به تعداد هر حرفى از آن ده حسنه به او داده خواهد شد.
و نيز ذريح محاربى از امام صادق علیه السلام روايت كرده است كه فرمودند: (هر كس سوره حم سجده را بخواند روز قيامت به اندازه ديد چشمش نور و سرورى خواهد داشت و در اين دنيا هم مورد ستايش و غبطه ديگران خواهد بود).[۱]
پانویس
- ↑ نورالثقلين، جلد 4، صفحه 538 به نقل از ثواب الاعمال صدوق.
منابع
فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج22، ص6.