ابواحمد نیشابوری: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (Zamani صفحهٔ حاکم نیشابوری را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به ابو احمد حاکم نیشابوری منتقل کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[اثر آفرینان]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[اثر آفرینان]]}} | ||
| + | '''«ابواحمد محمد نیشابوری»''' (ح ۳۷۸-۲۹۰ ق)، مشهور به [[محدث]] خراسان و حاکم کبیر، حافظ و محدث قرن ۴ قمری است. | ||
| − | + | وی در نیشابور نشو و نما یافت. پس از بیست سالگى به طلب [[حدیث]] برآمد و در [[خراسان]] و [[عراق]] و [[شام]] و جزیره و [[حجاز]] و جبال از خلق بسیارى چون احمد ماسرجسى، ابوخزیمه، عبداللَّه بن زیدان، ابوبکر باغندى، ابوالقاسم بغوى، ابوالعباس سرّاج، عباس بن شاذان رازى، على بن عبدالحمید غضائرى و ابن ابى‌حاتم رازى حدیث شنید. | |
| − | + | همچنین، [[حاکم نیشابوری|ابوعبداللَّه حاکم نیشابورى]]، ابوعبدالرحمن سُلمى، محمد بن على اصفهانى جصّاص، محمد جارودى، ابوبکر ابن منجویه و ابوسعد محمد کنجرودى، از شاگردان و راویان وى بودند. | |
| − | + | نیشابوری در ۳۳۳ ق. عهده‌دار منصب [[قضاوت]] شد و در ساس مدتى حکم کرد و مدتى نیز در طوس قضاوت نمود. وى در ۳۴۵ ق. به نیشابور بازگشت و ملازم منزل و [[مسجد]] شد و در پایان عمر بینایى خود را نیز از دست داد و سرانجام در نیشابور درگذشت. | |
| − | + | او را تصانیف بسیارى است، از جمله: | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | # الاسماء و الکُنى، یا «الکنى فى المحدثین والوزراء والولاة»، در چند مجلد؛ | ||
| + | # کتاب العلل؛ | ||
| + | # کتاب الشروط؛ | ||
| + | # المخرّج على کتاب المزنى؛ | ||
| + | # الشیوخ و الابواب؛ | ||
| + | # شرح «[[صحیح بخاری (کتاب)|جامع بخاری]]»؛ | ||
| + | # شرح «[[صحیح مسلم (کتاب)|صحیح مسلم]]»؛ | ||
| + | # شرح «[[سنن ترمذی (کتاب)|سنن ترمذى]]». | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[ | + | *[[اثر آفرینان (کتاب)|اثرآفرینان]]، [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، ج۲، ص۲۳۹. |
| − | + | [[رده:عالمان قرن چهارم]][[رده:محدثان]] | |
| − | [[رده:محدثان]] | ||
نسخهٔ ۷ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۱
«ابواحمد محمد نیشابوری» (ح ۳۷۸-۲۹۰ ق)، مشهور به محدث خراسان و حاکم کبیر، حافظ و محدث قرن ۴ قمری است.
وی در نیشابور نشو و نما یافت. پس از بیست سالگى به طلب حدیث برآمد و در خراسان و عراق و شام و جزیره و حجاز و جبال از خلق بسیارى چون احمد ماسرجسى، ابوخزیمه، عبداللَّه بن زیدان، ابوبکر باغندى، ابوالقاسم بغوى، ابوالعباس سرّاج، عباس بن شاذان رازى، على بن عبدالحمید غضائرى و ابن ابى‌حاتم رازى حدیث شنید.
همچنین، ابوعبداللَّه حاکم نیشابورى، ابوعبدالرحمن سُلمى، محمد بن على اصفهانى جصّاص، محمد جارودى، ابوبکر ابن منجویه و ابوسعد محمد کنجرودى، از شاگردان و راویان وى بودند.
نیشابوری در ۳۳۳ ق. عهده‌دار منصب قضاوت شد و در ساس مدتى حکم کرد و مدتى نیز در طوس قضاوت نمود. وى در ۳۴۵ ق. به نیشابور بازگشت و ملازم منزل و مسجد شد و در پایان عمر بینایى خود را نیز از دست داد و سرانجام در نیشابور درگذشت.
او را تصانیف بسیارى است، از جمله:
- الاسماء و الکُنى، یا «الکنى فى المحدثین والوزراء والولاة»، در چند مجلد؛
- کتاب العلل؛
- کتاب الشروط؛
- المخرّج على کتاب المزنى؛
- الشیوخ و الابواب؛
- شرح «جامع بخاری»؛
- شرح «صحیح مسلم»؛
- شرح «سنن ترمذى».
منابع
- اثرآفرینان، انجمن مفاخر فرهنگی، ج۲، ص۲۳۹.
