معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة (کتاب): تفاوت بین نسخهها
(صفحهای تازه حاوی « بندانگشتی|معادن الحکمه فی مکاتیب الائمه علیهم السلام == معر...» ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{مشخصات کتاب | |
| − | = | + | |عنوان= |
| − | |||
| − | = | + | |تصویر= [[پرونده:Ketab414.jpg|240px|وسط]] |
| + | |نویسنده= محمد بن محسن فیض کاشانى | ||
| − | + | |موضوع= نامههای ائمه علیهمالسلام | |
| − | = | + | |زبان= عربی |
| + | |تعداد جلد= ۲ | ||
| − | + | |عنوان افزوده1= تعلیقات | |
| − | + | |افزوده1= [[علی احمدی میانجی]] | |
| − | + | |عنوان افزوده2= | |
| − | + | |افزوده2= | |
| − | + | |لینک= | |
| − | + | }} | |
| − | + | '''«معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة»'''، تألیف محمد بن [[فیض کاشانی|محسن فیض کاشانى]] (م، ۱۱۲۳ ق) است، که در آن به جمعآورى نامهها و مکتوبات [[ائمه اطهار]] (علیهمالسلام) پرداخته است. | |
| + | ==مؤلف== | ||
| + | علمالهدی محمد کاشانی (فرزند [[فیض کاشانی|ملا محسن فیض کاشانی]]) در سال ۱۰۳۹ هـ.ق در شهر مقدس [[قم]] دیده به جهان گشود. | ||
| − | + | محمد فیض کاشانی در سختکوشی، [[ورع]] و پرهیزگاری اسطوره بوده و به احیاء نام و ذکر [[ائمه اطهار|ائمه]] علیهم السلام و نشر معارف ایشان علاقه وافری داشت؛ از این رو، در مجالس و محافل و درس طلاب و تدوین کتب [[حدیث]] و شرح کتابهای وزین حدیثی مثل [[اصول کافی|اصول کافی]] و [[نهج البلاغه]] به فعالیت پرداخت. | |
| − | == | + | علامه [[محمدعلی مدرس تبریزی|مدرس خیابانی]]، وفات محمد فیض کاشانی را بین سالهای ۱۱۱۲ هـ.ق و ۱۱۲۳ هـ.ق ذکر کرده است. |
| + | ==معرفی کتاب== | ||
| + | کتاب «معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة» اثرى است [[حدیث|حدیثى]] با ابتکار در موضوع، که تا زمان نگارش آن (سال ۱۱۰۳ قمری)، کتابى در این موضوع تألیف و منتشر نشده بود. در متن اثر، نامههاى [[ائمه اطهار|ائمه معصومین]](ع) ذکر شده اند. | ||
| − | + | از لابهلاى مطالب «معادن الحکمة» پیداست که گردآورنده آن به [[اهل البیت|اهلبیت]](ع) عشق مىورزید و از ستمگران به آل [[امام علی علیه السلام|على]](ع) با تمام وجود [[تبرّی]] مىجست. | |
| − | + | علمالهدى در تدوین «معادن الحکمة» از منابع فراوانى سود برده و بیشتر از متون متقدم روایت کرده است. ناگفته نماند که چند تن از دانشوران در تحقیق و تصحیح و استخراج و مقابله منابع و مصادر «معادن الحکمة» کار کردهاند که نامشان در صفحه چهارم جلد اول ثبت شده است. «مسانید معادن الحکمة» هم به قلم آیتالله [[علی احمدی میانجی]] تدوین شده که تحت عنوان «تعلیقات على معادن الحکمة» به پیوست در آخر هر دو جلد کتاب آورده شده است و خوانندگان «معادن الحکمة» از این تعلیقات که بهصورت تفصیلى تدارک دیده شده و فواید فراوانى دارد، بىنیاز نیستند. | |
| − | == | + | ==محتوای کتاب== |
| − | + | این اثر، مشتمل بر سه قسمت است: مقدمه تحقیقى، متن اثر و تعلیقات. بخش اول کتاب، مقدمه تحقیقى مفصلى به قلم [[مرعشی، شهابالدین|آیتالله مرعشى نجفى]] است، که زندگىنامه، اساتید، شاگردان و آثار محمد بن مرتضى کاشانى را مورد بررسى قرار داده است. | |
| − | |||
| − | + | جلد اول کتاب، حاوى ۸۹ نامه و برخى وصایاى [[امام علی علیه السلام|امیرالمؤمنین على]](ع) است که سه نامه نخست از کتاب «رسائل الأئمة(ع)»، تألیف [[کلینی، محمد بن یعقوب|ثقةالاسلام کلینى]] و بقیه از منابع مختلف و بیشتر از «[[نهج البلاغة (کتاب)|نهجالبلاغة]]» نقل شده است. با این تفاوت که در «نهجالبلاغة» سخنانى آورده شده است که از نظر ادبى بلیغ و فصیح و از منظر محتوا و معنا بیشتر اجتماعى و سیاسى بودهاند. گویا مشاغل سیاسى و اجتماعى [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شریف رضى]] در این انتخاب مؤثر بوده و ایشان در این راه نیز مصالح مهم اجتماعى مسلمانان را لحاظ کرده است، اما علمالهدى کاشانى در «معادن الحکمة» بیشتر نامههایى را ذکر کرده که محتواى اعتقادى دارند و بلندتر و رساتر از همه، نامه چهارم است. بر همین مبنا، نامه [[امام علی علیه السلام|امام على]](ع) به [[ابوبکر|ابوبکر]] نقل شده و در توضیح آن، [[خطبه]] بلند حضرت [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|فاطمه زهرا]](س) در [[مسجد النبی (ص)|مسجدالنبى]] و... روایت شده، که نظیر چنین نامههایى هرگز در «نهجالبلاغة» نقل نشده است. | |
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | جلد دوم شامل ۱۲۷ نامه و توقیع از [[امامان معصوم]](ع) است که به ترتیب هفت نامه از [[امام حسن علیه السلام|امام حسن مجتبى]](ع)، هشت نامه از [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]](ع)، دو نامه و یک موعظه از [[امام سجاد علیه السلام|امام زینالعابدین]](ع)، دو نامه از [[امام باقر علیه السلام|امام محمد باقر]](ع)، هجده نامه از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]](ع)، نه نامه از [[امام موسی کاظم علیه السلام|امام کاظم]](ع)، چهارده نامه از [[امام رضا علیه السلام|امام رضا]](ع)، پنج نامه از [[امام جواد علیه السلام|امام جواد]](ع)، نوزده نامه از [[امام هادی علیه السلام|امام هادى]](ع)، ۲۱ نامه از [[امام حسن عسکری علیه السلام|امام حسن عسکری]](ع)، ۲۲ نامه و [[توقیعات امام زمان (عج)|توقیع]] از [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]](عج) ثبت شده است. |
| − | + | ||
| + | البته مؤلف به صرف ترتیب و تنظیم نامهها بسنده نکرده و گاهى متون مختلف را در نظر داشته و متن منابع را با هم مقایسه کرده و گاه چند متن را از یک نامه آورده است، که این کار در بیشتر نامهها دیده مىشود. در چند مورد هم در توضیح برخى نامهها بهصورت مفصل و ممتد و مفید بحث کرده که مباحث مطرحشده در باره [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن]](ع) در زیر عناوین «إن قیل» و «إن قال»، «قُلنا»، گستردهتر از همه است. | ||
| + | |||
| + | دیدگاه علمالهدى در این کتاب بیشتر به مباحث [[علم کلام|کلامى]] و [[تاریخ|تاریخى]] معطوف است. به همین دلیل، در جلد اول از شرح نهجالبلاغة [[ابن میثم، میثم بن علی|ابن میثم بحرانى]] و [[ابن ابی الحدید|ابن ابىالحدید معتزلى]] فراوان سود برده است. | ||
| + | |||
| + | مؤلف معمولاً پس از نامهها، آرا و عقاید خود را در زیر عنوان «أقول» اظهار مىکند و گاه نیز مباحث مفصلى را از موضوعات مختلف به میان مىآورد، مانند آنکه بحث مبسوطى را در باره انواع [[استخاره]] در زیر نامه ۱۵۱ مطرح مىکند و نظرش همیشه معطوف به [[حدیث|احادیث]] و اخبار است و سعى مىکند متن نامهها را با نقل روایتهاى مشابه و قریبالمعنى توضیح دهد و تفسیر کند. نوشتههاى رسا و قاطع وى پس از نقل نامه ۱۲۷ خواندنى است. | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | |||
| + | *"مسیر قرآن و حدیث، حدیثشناسى، کتابشناسى حدیث شیعه، معادن الحکمة"، سایت اندیشه قم، نوشته حافظ فرزانه. | ||
| + | *"درنگى در معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة"، محمد صحتى سردرودى، میراث شهاب، سال ۵، شماره ۲، تابستان ۱۳۷۸. | ||
| + | [[رده:منابع با موضوع اهل البیت علیهم السلام]][[رده:کتابهای با موضوع اهل البیت علیهم السلام]][[رده:آثار ائمه علیهم السلام]][[رده:نامه های ائمه علیهم السلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۳۹
 | |
| نویسنده | محمد بن محسن فیض کاشانى |
| موضوع | نامههای ائمه علیهمالسلام |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | ۲ |
| تعلیقات | علی احمدی میانجی |
|
| |
«معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة»، تألیف محمد بن محسن فیض کاشانى (م، ۱۱۲۳ ق) است، که در آن به جمعآورى نامهها و مکتوبات ائمه اطهار (علیهمالسلام) پرداخته است.
محتویات
مؤلف
علمالهدی محمد کاشانی (فرزند ملا محسن فیض کاشانی) در سال ۱۰۳۹ هـ.ق در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود.
محمد فیض کاشانی در سختکوشی، ورع و پرهیزگاری اسطوره بوده و به احیاء نام و ذکر ائمه علیهم السلام و نشر معارف ایشان علاقه وافری داشت؛ از این رو، در مجالس و محافل و درس طلاب و تدوین کتب حدیث و شرح کتابهای وزین حدیثی مثل اصول کافی و نهج البلاغه به فعالیت پرداخت.
علامه مدرس خیابانی، وفات محمد فیض کاشانی را بین سالهای ۱۱۱۲ هـ.ق و ۱۱۲۳ هـ.ق ذکر کرده است.
معرفی کتاب
کتاب «معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة» اثرى است حدیثى با ابتکار در موضوع، که تا زمان نگارش آن (سال ۱۱۰۳ قمری)، کتابى در این موضوع تألیف و منتشر نشده بود. در متن اثر، نامههاى ائمه معصومین(ع) ذکر شده اند.
از لابهلاى مطالب «معادن الحکمة» پیداست که گردآورنده آن به اهلبیت(ع) عشق مىورزید و از ستمگران به آل على(ع) با تمام وجود تبرّی مىجست.
علمالهدى در تدوین «معادن الحکمة» از منابع فراوانى سود برده و بیشتر از متون متقدم روایت کرده است. ناگفته نماند که چند تن از دانشوران در تحقیق و تصحیح و استخراج و مقابله منابع و مصادر «معادن الحکمة» کار کردهاند که نامشان در صفحه چهارم جلد اول ثبت شده است. «مسانید معادن الحکمة» هم به قلم آیتالله علی احمدی میانجی تدوین شده که تحت عنوان «تعلیقات على معادن الحکمة» به پیوست در آخر هر دو جلد کتاب آورده شده است و خوانندگان «معادن الحکمة» از این تعلیقات که بهصورت تفصیلى تدارک دیده شده و فواید فراوانى دارد، بىنیاز نیستند.
محتوای کتاب
این اثر، مشتمل بر سه قسمت است: مقدمه تحقیقى، متن اثر و تعلیقات. بخش اول کتاب، مقدمه تحقیقى مفصلى به قلم آیتالله مرعشى نجفى است، که زندگىنامه، اساتید، شاگردان و آثار محمد بن مرتضى کاشانى را مورد بررسى قرار داده است.
جلد اول کتاب، حاوى ۸۹ نامه و برخى وصایاى امیرالمؤمنین على(ع) است که سه نامه نخست از کتاب «رسائل الأئمة(ع)»، تألیف ثقةالاسلام کلینى و بقیه از منابع مختلف و بیشتر از «نهجالبلاغة» نقل شده است. با این تفاوت که در «نهجالبلاغة» سخنانى آورده شده است که از نظر ادبى بلیغ و فصیح و از منظر محتوا و معنا بیشتر اجتماعى و سیاسى بودهاند. گویا مشاغل سیاسى و اجتماعى شریف رضى در این انتخاب مؤثر بوده و ایشان در این راه نیز مصالح مهم اجتماعى مسلمانان را لحاظ کرده است، اما علمالهدى کاشانى در «معادن الحکمة» بیشتر نامههایى را ذکر کرده که محتواى اعتقادى دارند و بلندتر و رساتر از همه، نامه چهارم است. بر همین مبنا، نامه امام على(ع) به ابوبکر نقل شده و در توضیح آن، خطبه بلند حضرت فاطمه زهرا(س) در مسجدالنبى و... روایت شده، که نظیر چنین نامههایى هرگز در «نهجالبلاغة» نقل نشده است.
جلد دوم شامل ۱۲۷ نامه و توقیع از امامان معصوم(ع) است که به ترتیب هفت نامه از امام حسن مجتبى(ع)، هشت نامه از امام حسین(ع)، دو نامه و یک موعظه از امام زینالعابدین(ع)، دو نامه از امام محمد باقر(ع)، هجده نامه از امام صادق(ع)، نه نامه از امام کاظم(ع)، چهارده نامه از امام رضا(ع)، پنج نامه از امام جواد(ع)، نوزده نامه از امام هادى(ع)، ۲۱ نامه از امام حسن عسکری(ع)، ۲۲ نامه و توقیع از امام زمان(عج) ثبت شده است.
البته مؤلف به صرف ترتیب و تنظیم نامهها بسنده نکرده و گاهى متون مختلف را در نظر داشته و متن منابع را با هم مقایسه کرده و گاه چند متن را از یک نامه آورده است، که این کار در بیشتر نامهها دیده مىشود. در چند مورد هم در توضیح برخى نامهها بهصورت مفصل و ممتد و مفید بحث کرده که مباحث مطرحشده در باره صلح امام حسن(ع) در زیر عناوین «إن قیل» و «إن قال»، «قُلنا»، گستردهتر از همه است.
دیدگاه علمالهدى در این کتاب بیشتر به مباحث کلامى و تاریخى معطوف است. به همین دلیل، در جلد اول از شرح نهجالبلاغة ابن میثم بحرانى و ابن ابىالحدید معتزلى فراوان سود برده است.
مؤلف معمولاً پس از نامهها، آرا و عقاید خود را در زیر عنوان «أقول» اظهار مىکند و گاه نیز مباحث مفصلى را از موضوعات مختلف به میان مىآورد، مانند آنکه بحث مبسوطى را در باره انواع استخاره در زیر نامه ۱۵۱ مطرح مىکند و نظرش همیشه معطوف به احادیث و اخبار است و سعى مىکند متن نامهها را با نقل روایتهاى مشابه و قریبالمعنى توضیح دهد و تفسیر کند. نوشتههاى رسا و قاطع وى پس از نقل نامه ۱۲۷ خواندنى است.
منابع
- "مسیر قرآن و حدیث، حدیثشناسى، کتابشناسى حدیث شیعه، معادن الحکمة"، سایت اندیشه قم، نوشته حافظ فرزانه.
- "درنگى در معادن الحکمة فی مکاتیب الأئمة"، محمد صحتى سردرودى، میراث شهاب، سال ۵، شماره ۲، تابستان ۱۳۷۸.
