خسف بیداء: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ:پایگاه}}
 
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ:پایگاه}}
  
−
خسف: زمین را با آنچه بر آن بود فرو برد.<ref>طریحی فخرالدین؛ مجمع البحرین؛ تحقیق: سید احمد حسینی؛ تهران؛ 1375ش؛ چاپ: سوم، ج5، ص44.</ref>
+
برای [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت مهدی]] (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یک ظهور است و یک قیام که ابتدا ظهور اتفاق می‌افتد و در این هنگام [[حضرت عیسی]] علیه السلام هم با عظمت و جلال از آسمان فرود می‌آید. و نیز همه روایاتی که در مورد گرد آمدن سیصد و سیزده نفر یاران خاص و دیگر یاران عام سخن می‌گویند در این هنگام است.  
  
−
[[بیداء]]: بیابانی بین [[مکه]] و [[مدینه]] که در زمان ظهور حضرت فرو می‌رود و اکنون نیز به همین اسم وجود دارد.
+
از تحقیق در بین روایات چنین بدست می‌آید که پس از سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، قیام جهانی حضرت اتفاق می‌افتد. در این سه ماه و هفده روز، آن حضرت اطلاع رسانی می‌کنند و [[اسلام|دین اسلام]] را به معنای واقعی همانگونه که نازل شده به تمام جهانیان می‌شناسانند و اکثر مردم چون دین اسلام را همان گم شده خودشان می‌یابند که همیشه در عقل و فطرت جستجویش می کرده‌اند به اسلام ایمان می‌آورند. [[مسیحیت|مسیحیان]] جهان نیز چون [[حضرت عیسی علیه السلام|حضرت عیسی]] علیه السلام را می‌بینند که دنباله‌رو حضرت است و پشت سر حضرت [[نماز]] می‌خواند، اکثر قریب به اتفاق آنها به اسلام ایمان می‌آورند.  
  
−
رضوی: نام کوهی است که در حجاز بین مدینه و شهر ینبع قرار گرفته است.
+
[[خروج سفیانی|سفیانی]] پس از ظهور [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت مهدی]] علیه السلام در [[مکه]] لشگری را گسیل می‌دارد که حضرت را به قتل برساند. از طرف دیگر حضرت به همراه وزیرشان به مدینه تشریف برده بودند. حضرت وقتی از حرکت لشگر سفیانی خبردار می‌شوند مثل [[حضرت موسی]] علیه السلام "خائفاً یترقّب" (در حالی‌ که ترسان بود)<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی؛ الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، ۱۳۹۷ هجری قمری؛ ۲۷۹.</ref> از [[مدینه]] به سمت مکه حرکت می‌کند.
  
−
برای حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف یک ظهور است و یک قیام که ابتدا ظهور اتفاق می‌افتد و در این هنگام [[حضرت عیسی]] علیه السلام هم با عظمت و جلال و عظمت از آسمان فرود می‌آید و نیز همه روایاتی که در مورد گرد آمدن سیصد و سیزده نفر یاران خاص و دیگر یاران عام سخن می‌گویند در این هنگام است. از تحقیق در بین روایات چنین بدست می‌آید که پس از سه ماه و هفده روز بعد از
+
لشگر سفیانی هم به مدینه رفته و تا سه روز و سه شب در آنجا کشتاری وسیع و بیرحمانه به راه انداخته و چون حضرت را پیدا نمی‌کنند خیل عظیم لشگر که برخی تعداد آنها را صد و هفتاد هزار نفر<ref>ابن طاووس، سید علی بن موسی؛ الملاحم والفتن، قم، ناشر الرضی، ۱۹۷۸، چاپ پنجم، ص۱۳۶.</ref> و برخی دیگر دوازده هزار نفر<ref>کامل سلیمان؛ روزگار رهایی ترجمه یوم الخلاص، ترجمه لطیف راشدی، تهران، ارمغان طوبی، ۱۳۸۶، چاپ اول، ص۳۱۷.</ref> ذکر کرده‌اند به طرف [[مکه]] روانه می‌شوند و به بیابانی به نام بیداء می‌رسند و در آنجا اطراق می‌کنند.  
−
ظهور، قیام جهانی حضرت اتفاق می‌افتد.
 
  
−
==وقایع بعد از ظهور==
+
در این هنگام جبرئیل به اذن خدا ضربه‌ای به زمین می‌زند که هیچ کس از آنها نجات پیدا نمی‌کند و زمین دهان باز کرده و تمام آنها را با همه ابزار و ادوات جنگی شان می‌بلعد. طبق برخی روایات فقط دو نفر<ref>بحارالأنوار، همان، ج۵۲؛ ص۱۸۶.</ref> باقی می‌مانند. همچنان که امام [[امام علی علیه السلام|امیرالمومنین]] علیه السلام فرمودند: زمانی که سپاه سفیانی در راه مکه قرار می‌گیرند در سرزمین بیداء توقف می‌کنند. در این هنگام زمین آنها را فرو می‌برد. در آنجا ندا داده می‌شوند که: «و ای کاش می‌دیدی هنگامی را که [کافران‌] وحشت ‌زده‌اند [آنجا که راهِ‌] گریزی نمانده است و از جایی نزدیک گرفتار آمده‌اند».<ref>قرآن کریم، [[سوره سبا]]، آیه۵۱.</ref>
  
−
در این سه ماه و هفده روز حضرت اطلاع رسانی می‌کنند و دین اسلام را به معنای واقعی همانگونه که نازل شده به تمام جهانیان می‌شناسانند و اکثر مردم چون دین اسلام را همان گم شده خودشان می‌یابند که همیشه در عقل و فطرت جستجویش می کرده‌اند به دین اسلام ایمان می‌آورند.
+
و این جای نزدیک یعنی از پاهایشان گرفته می‌شود و یک مردی از لشگر برای پیدا کردن شترش خارج شده و بعد که برمی‌گردد هیچ کسی را نمی‌بیند و آن کسی است که مردم را به این حادثه خبر می‌دهد.<ref>الملاحم والفتن، همان، ص۶۸.</ref>
  
−
مسیحیان جهان نیز چون حضرت عیسی علیه السلام را می‌بینند که دنباله‌رو حضرت است و پشت سر حضرت نماز می‌خواند. اکثر قریب به اتفاق آنها به اسلام ایمان می‌آورند. سفیانی پس از ظهور حضرت در [[مکه]] لشگری را گسیل می‌دارد که حضرت را به قتل برساند. از طرف دیگر حضرت به همراه وزیرشان به مدینه تشریف برده بودند.
+
برخی دیگر از روایات بیانگر این است که دو نفر باقی می‌مانند به نام بشیر و نذیر<ref>امیرالمومنان علیه السلام، گفتار امیرمؤمنان در شناخت امام و حوادث آخرالزمان (ترجمه خطبه البیان)، تهران، جلی، ۱۹۹۶م، چاپ اول، ص۱۰۳.</ref> که صورتهایشان به پشت سرشان برمی‌گردد. [[امام باقر]] علیه السلام می‌فرماید: این آیه در رابطه با آنها نازل شده است که: {{متن قرآن|«یا أَیُّهَا الَّذینَ أُوتُواالْکِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلی‌ أَدْبارِها»}}؛<ref>قرآن کریم، [[سوره نساء]]، آیه۴۷.</ref> ای کسانی که کتاب (خدا) به شما داده شده! به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم و - هماهنگ با نشانه‌هایی است که با شماست - ایمان بیاورید، پیش از آنکه صورت هایی را محو کنیم سپس به پشت سر بازگردانیم.<ref>بحار الأنوار، همان؛ ج۵۲؛ ص۲۳۸، عیاشی، محمد بن مسعود؛ تفسیر العیاشی، تهران، چاپخانه علمیه، ۱۳۸۰ هجری قمری؛ ج۱؛ ص۲۴۴، الغیبه، همان؛ ص۲۷۹.</ref>
  
−
حضرت وقتی از حرکت لشگر سفیانی خبردار می‌شوند مثل [[حضرت موسی]] علیه السلام "خائفا یترقب" (در حالی‌ که ترسان بود)<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی؛ الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، 1397 هجری قمری؛ 279.</ref> از مدینه به سمت مکه حرکت می‌کند و در بین راه، در زیر درختی تیره رنگ برای استراحت می‌نشینند. در این هنگام جبرئیل به صورت مردی از قبیله کلب به نزد ایشان می‌آید و می‌گوید: ای بنده خدا در اینجا چکار می کنی؟ حضرت جواب می‌دهند: ای بنده خدا منتظرم تا امشب بعد از عشا به سوی [[مکه]] حرکت کنم و خوشایندم نیست. ناگهان جبرئیل می‌خندد و از خنده ایشان حضرت [[جبرئیل]] را می شناسد.
+
بشیر به طرف امام زمان می‌رود و وقتی به [[مکه]] می‌رسد که حضرت در [[مسجد الحرام|مسجدالحرام]] و در کنار [[کعبه]] تشریف فرما هستند، او در حالی‌ که صورتش به عقب برگشته است در حضور حضرتش می‌ایستد و عرض می‌کند: من بشیر هستم. یکی از [[فرشتگان|ملائکه]] به من فرموده است که محضر شما شرفیاب شوم و به هلاکت لشگریان سفیانی، شما را بشارت دهم. آری همه آنها در سرزمین [[بیداء]] در زمین فرورفتند. حضرت می‌فرمایند جریان خودت و برادرت را نقل کن. عرض می‌کند که من و برادرم در لشگر سفیانی بودیم که شهرها را از [[دمشق]] تا زوراء و همچنین شهر [[کوفه]] را ویران کردیم. آنگاه به [[مدینه]] آمدیم و این شهر را نیز در هم کوبیدیم و نیز [[مسجد النبی (ص)|مسجد نبوی]] را خُرد کردیم و مرکبهای سواری خود را در روضه نبوی بستیم و مرکبها آنجا را آلوده کردند و سپس از مدینه با سپاهی مجهز به قصد خراب کردن خانه خدا و کشتار مردم حرکت کردیم. چون به سرزمین بیداء رسیدیم مقداری در آنجا توقف کردیم. ناگاه صدایی بلند شد و گفت: ای سرزمین بیداء! ستمگران را در کام خویش فرو ببر و هلاک کن.
  
−
سپس جبرئیل دست حضرت را می‌گیرد و با ایشان مصافحه و سلام می‌کند و می‌گوید: برخیز! سپس اسبی را برای ایشان آماده می‌کند که آن را براق می‌گویند و بر او سوار می‌شوند تا این که به کوه رضوی می‌آید و سپس عهدنامه‌ای را که [[حضرت محمد]] صلی الله علیه و آله و حضرت [[امام علی]] علیه السلام برای ایشان نوشته بوده‌اند را برای مردم می‌خواند...
+
پس تمام سپاهیان در کام زمین فرورفتند و فقط من و برادرم باقی ماندیم که ناگهان فرشته‌ای نمایان شد و به صورت من و برادرم آنچنان کوبید که صورت ما به عقب برگشت و به برادرم دستور داد به طرف سفیانی برود و خبر هلاکت لشگرش را به او بدهد و به من هم دستور داد به نزد شما بیایم و بشارت هلاکت لشگر سفیانی را به شما برسانم و بدست شما [[توبه]] کنم که خدا توبه من را خواهد پذیرفت. سپس حضرت توبه او را می‌پذیرد و دست مبارکشان را بر صورت وی می‌کشند و به حالت اول بازگردیده با حضرت بیعت می‌کند و همراه ایشان خواهد بود.<ref>بحارالأنوار، همان؛ ج۵۳، ص۱۰.</ref>
  
−
لشگر سفیانی هم به [[مدینه]] رفته و تا سه روز و سه شب در آنجا کشتاری وسیع و بیرحمانه به راه انداخته و چون حضرت را پیدا نمی‌کنند خیل عظیم لشگر که برخی تعداد آنها را صد و هفتاد هزار نفر<ref>ابن طاووس، سید علی بن موسی؛ الملاحم والفتن، قم، ناشر الرضی، 1978، چاپ پنجم، ص136.</ref> و برخی دیگر دوازده هزار نفر<ref>کامل سلیمان؛ روزگار رهایی ترجمه یوم الخلاص، ترجمه لطیف راشدی، تهران، ارمغان طوبی، 1386، چاپ اول، ص317.</ref> و برخی هم سیصد هزار نفر<ref>نهاوندی، علی اکبر؛ العبقری الحسان فی أحوال مولانا صاحب الزمان تهران، دبستانی، بی تا، ج2، جزء5، ص128.</ref> ذکر کرده‌اند به طرف [[مکه]] روانه می‌شوند و به بیابانی به نام بیداء می‌رسند و در آنجا اطراق می‌کنند. اتفاقاً چوپانی هم از آنجا عبور می‌کند که وقتی چشم او به این لشگریان می‌افتد با خود می‌گوید: وای بر مردم مکه از این بلایی که این لشگر بر سر آنها خواهد آورد.
+
با دقت در روایات به نظر می‌رسد که مسئله خسف (فرو رفتن در زمین) حدوداً یک ماه بعد از ظهور واقع می‌شود. زیرا در روایت داریم که وقتی سفیانی بر پنج شهر ([[فلسطین]]، [[اردن]]، [[دمشق]]، حلب و حمص) مسلط می‌شود، نُه ماه حکومت می‌کند.<ref>الغیبه، همان؛ ص۳۰۰، بحارالأنوار، همان؛ ج۵۲، ص۱۴۰، لباف، علی؛ یاد مهدی، تهران، بدر، ۱۳۷۴هـ.ش، چاپ دوم، ص۱۵۲.</ref> و از طرفی روایت داریم که هشت ماه پس از حکومت سفیانی [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت مهدی]] ظهور خواهند کرد. پس باقی می‌ماند یک ماه از عمر حکومت وی که مطلوب ما ثابت می‌شود.
−
 
 
−
==عاقبت لشگر سفیانی==
 
−
 
 
−
در این هنگام جبرئیل به اذن خدا چنان ضربه‌ای به زمین می‌زند که هیچ کس از آنها نجات پیدا نمی‌کند و زمین دهان باز کرده و تمام آنها را با همه ابزار و ادوات جنگی اشان می‌بلعد. طبق برخی روایات فقط دو نفر<ref>بحارالأنوار، همان، ج52؛ ص186.</ref> و طبق برخی دیگر فقط یک نفر زنده می‌ماند و آن همان چوپان است و برخی دیگر از روایات یک نفر از آن لشکر را بیان می‌کند. همچنان که امام امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: زمانی که سپاه سفیانی در راه مکه قرار می‌گیرند در سرزمین بیداء توقف می‌کنند. در این هنگام زمین آنها را فرو می‌برد.
 
−
 
 
−
در آنجا ندا داده می‌شوند که: و ای کاش می‌دیدی هنگامی را که [کافران‌] وحشت ‌زده‌اند [آنجا که راهِ‌] گریزی نمانده است و از جایی نزدیک گرفتار آمده‌اند.<ref>قرآن کریم، [[سوره سبا]]، آیه51.</ref>
 
−
 
 
−
و این جای نزدیک یعنی از پاهایشان گرفته می‌شود و یک مردی از لشگر برای پیدا کردن شترش خارج شده و بعد که برمی‌گردد هیچ کسی را نمی‌بیند و آن کسی است که مردم را به این حادثه خبر می‌دهد.<ref>الملاحم والفتن، همان، ص68.</ref>
 
−
 
 
−
==باقی ماندگان سپاه سفیانی==
 
−
 
 
−
برخی دیگر از روایات بیانگر این است که دو نفر باقی می‌مانند به نام بشیر و نذیر<ref>امیرالمومنان علیه السلام، گفتار امیرمؤمنان در شناخت امام و حوادث آخرالزمان (ترجمه خطبه البیان)، تهران، جلی، 1996م، چاپ اول، ص103.</ref> که صورتهایشان به پشت سرشان برمی‌گردد.
 
−
 
 
−
[[امام باقر]] علیه السلام می‌فرماید: این آیه در رابطه با آنها نازل شده است که:
 
−
 
 
−
{{متن قرآن|«یا أَیُّهَا الَّذینَ أُوتُواالْکِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلی‌ أَدْبارِها»}}؛<ref>قرآن کریم، [[سوره نساء]]، آیه47.</ref> ای کسانی که کتاب (خدا) به شما داده شده! به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم و - هماهنگ با نشانه‌هایی است که با شماست - ایمان بیاورید، پیش از آنکه صورت هایی را محو کنیم سپس به پشت سر بازگردانیم.<ref>بحار الأنوار، همان؛ ج52؛ ص238، عیاشی، محمد بن مسعود؛ تفسیر العیاشی، تهران، چاپخانه علمیه، 1380 هجری قمری؛ ج1؛ ص244، الغیبه، همان؛ ص279.</ref>
 
−
 
 
−
پس از آن که چوپان گله‌اش را بازمی‌گرداند، می‌بیند هیچکدام از لشگریان نیستند و بسیار تعجب می‌کند که چگونه ممکن است لشگر به این بزرگی به این سرعت عبور کرده باشد. پس از جستجو می‌بیند که نیمی از یک لباس داخل زمین و نیمی دیگر بیرون زمین می‌باشد و می‌فهمد که اینها در زمین فرورفته‌اند. این چوبان نفر سومی می‌باشد که با بشیر و نذیر تفاوت دارد.<ref>روزگار رهایی ترجمه یوم الخلاص، همان، ج2، ص819.</ref>
 
−
 
 
−
بشیر به طرف امام زمان می‌رود و وقتی به [[مکه]] می‌رسد که حضرت در مسجدالحرام و در کنار کعبه تشریف فرما هستند. او در حالی‌ که صورتش به عقب برگشته است در حضور حضرتش می‌ایستد و عرض می‌کند: من بشیر هستم. یکی از ملائکه به من فرموده است که محضر شما شرفیاب شوم و به هلاکت لشگریان سفیانی، شما را بشارت دهم. آری همه آنها در سرزمین بیداء در زمین فرورفتند. حضرت می‌فرمایند جریان خودت و برادرت را نقل کن.
 
−
 
 
−
عرض می‌کند که من و برادرم در لشگر سفیانی بودیم که شهرها را از دمشق تا زوراء و همچنین شهر [[کوفه]] را ویران کردیم. آنگاه به [[مدینه]] آمدیم و این شهر را نیز در هم کوبیدیم و نیز مسجد نبوی را خُرد کردیم و مرکبهای سواری خود را در روضه نبوی بستیم و مرکبها آنجا را آلوده کردند و سپس از مدینه با سپاهی مجهز به قصد خراب کردن خانه خدا و کشتار مردم حرکت کردیم. چون به سرزمین بیداء رسیدیم مقداری در آنجا توقف کردیم. ناگاه صدایی بلند شد و گفت: ای سرزمین بیداء! ستمگران را در کام خویش فرو ببر و هلاک کن.
 
−
 
 
−
پس تمام سپاهیان در کام زمین فرورفتند و فقط من و برادرم باقی ماندیم که ناگهان فرشته‌ای نمایان شد و به صورت من و برادرم آنچنان کوبید که صورت ما به عقب برگشت و به برادرم دستور داد به طرف سفیانی برود و خبر هلاکت لشگرش را به او بدهد و به من هم دستور داد به نزد شما بیایم و بشارت هلاکت لشگر سفیانی را به شما برسانم و بدست شما [[توبه]] کنم که خدا توبه من را خواهد پذیرفت. سپس حضرت توبه او را می‌پذیرد و دست مبارکشان را بر صورت وی می‌کشند و به حالت اول بازگردیده با حضرت بیعت می‌کند و همراه ایشان خواهد بود.<ref>بحارالأنوار، همان؛ ج53، ص10.</ref>
 
−
 
 
−
==خسف قبل از ظهور یا بعد از آن==
 
−
 
 
−
با دقت در روایات به نظر می‌رسد که مسئله خسف حدوداً یکماه بعد از ظهور واقع می‌شود. زیرا در روایت داریم که وقتی سفیانی بر پنج شهر (فلسطین، اردن، دمشق، حلب و حمص) مسلط می‌شود، نُه ماه حکومت می‌کند.<ref>الغیبه، همان؛ ص300، بحارالأنوار، همان؛ ج52، ص140، لباف، علی؛ یاد مهدی، تهران، بدر، 1374هـ.ش، چاپ دوم، ص152.</ref> و از طرفی روایت داریم که هشت ماه پس از حکومت سفیانی حضرت ظهور خواهند کرد. پس باقی می‌ماند یک ماه از عمر حکومت وی که مطلوب ما ثابت می‌شود.
 
−
 
 
−
در روایت آمده است که تمام سپاه سفیانی با هم در زمین فرورفته‌اند اما این مطلب دلیل نمی‌شود که تمام آنها هم عقیده هستند بلکه بعضی از آنها با اکراه یا تهدید سفیانی به آسیب رساندن به جان، مال یا ناموس آنهاست که جزو سپاه سفیانی می‌شوند. بنابراین صحیح است که عاقبتشان یکی هست ولی جزایشان یکی نیست و هر کدام طبق نیت هایشان در آخرت حساب و کتاب می‌شوند همان طور که پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: یبعث علی نیته یوم القیامه<ref>أبوحمزه الثمالی؛ تفسیر أبی حمزه الثمالی، تحقیق: أعاد جمعه و تألیفه: عبدالرزاق محمدحسین حرزالدین، مراجعه و تقدیم: الشیخ محمدهادی معرفه، قم، الهادی، 1378، چاپ اول، ص274، أحمد بن حنبل أبوعبدالله الشیبانی؛ مسند الإمام أحمد بن حنبل، مصر، مؤسسه قرطبه، ج6، ص290، الحاکم النیشابوری، محمد بن عبدالله أبو عبدالله؛ المستدرک علی الصحیحین، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1411ه-1990م، چاپ اول، ج4، ص475.</ref> هر کس بر طبق نیتش برانگیخته می شود.
 
  
 +
در روایت آمده است که تمام سپاه سفیانی با هم در زمین فرورفته‌اند اما این مطلب دلیل نمی‌شود که تمام آنها هم عقیده هستند، بلکه بعضی از آنها با اکراه یا تهدید سفیانی به آسیب رساندن به جان، مال یا ناموس آنهاست که جزو سپاه سفیانی می‌شوند. بنابراین صحیح است که عاقبتشان یکی هست ولی جزایشان یکی نیست و هر کدام طبق نیت هایشان در آخرت حساب و کتاب می‌شوند همان طور که [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: کل یبعث علی نیته یوم القیامه<ref>أبوحمزه الثمالی؛ تفسیر أبی حمزه الثمالی، تحقیق: أعاد جمعه و تألیفه: عبدالرزاق محمدحسین حرزالدین، مراجعه و تقدیم: الشیخ محمدهادی معرفه، قم، الهادی، ۱۳۷۸، چاپ اول، ص۲۷۴، أحمد بن حنبل أبوعبدالله الشیبانی؛ مسند الإمام أحمد بن حنبل، مصر، مؤسسه قرطبه، ج۶، ص۲۹۰، الحاکم النیشابوری، محمد بن عبدالله أبو عبدالله؛ المستدرک علی الصحیحین، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۱ه-۱۹۹۰م، چاپ اول، ج۴، ص۴۷۵.</ref> هر کس بر طبق نیتش برانگیخته می شود.
 
==پانویس==  
 
==پانویس==  
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
−
 
 
==منابع==
 
==منابع==
−
* [http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=34322#_ednref7 خسف بیداء، محمد محسن مردانی، (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)] تاریخ بازیابی: 28 دی 1392.
+
*[http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=34322#_ednref7 خسف بیداء، محمد محسن مردانی،] تاریخ بازیابی: ۲۸ دی ۱۳۹۲.
 +
{{شناختنامه امام زمان (عج)}}
  
 
[[رده:علامات حتمیه ظهور]]
 
[[رده:علامات حتمیه ظهور]]
 
[[رده:علائم ظهور]]
 
[[رده:علائم ظهور]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۲۴

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon-computer.png
محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


برای حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) یک ظهور است و یک قیام که ابتدا ظهور اتفاق می‌افتد و در این هنگام حضرت عیسی علیه السلام هم با عظمت و جلال از آسمان فرود می‌آید. و نیز همه روایاتی که در مورد گرد آمدن سیصد و سیزده نفر یاران خاص و دیگر یاران عام سخن می‌گویند در این هنگام است.

از تحقیق در بین روایات چنین بدست می‌آید که پس از سه ماه و هفده روز بعد از ظهور، قیام جهانی حضرت اتفاق می‌افتد. در این سه ماه و هفده روز، آن حضرت اطلاع رسانی می‌کنند و دین اسلام را به معنای واقعی همانگونه که نازل شده به تمام جهانیان می‌شناسانند و اکثر مردم چون دین اسلام را همان گم شده خودشان می‌یابند که همیشه در عقل و فطرت جستجویش می کرده‌اند به اسلام ایمان می‌آورند. مسیحیان جهان نیز چون حضرت عیسی علیه السلام را می‌بینند که دنباله‌رو حضرت است و پشت سر حضرت نماز می‌خواند، اکثر قریب به اتفاق آنها به اسلام ایمان می‌آورند.

سفیانی پس از ظهور حضرت مهدی علیه السلام در مکه لشگری را گسیل می‌دارد که حضرت را به قتل برساند. از طرف دیگر حضرت به همراه وزیرشان به مدینه تشریف برده بودند. حضرت وقتی از حرکت لشگر سفیانی خبردار می‌شوند مثل حضرت موسی علیه السلام "خائفاً یترقّب" (در حالی‌ که ترسان بود)[۱] از مدینه به سمت مکه حرکت می‌کند.

لشگر سفیانی هم به مدینه رفته و تا سه روز و سه شب در آنجا کشتاری وسیع و بیرحمانه به راه انداخته و چون حضرت را پیدا نمی‌کنند خیل عظیم لشگر که برخی تعداد آنها را صد و هفتاد هزار نفر[۲] و برخی دیگر دوازده هزار نفر[۳] ذکر کرده‌اند به طرف مکه روانه می‌شوند و به بیابانی به نام بیداء می‌رسند و در آنجا اطراق می‌کنند.

در این هنگام جبرئیل به اذن خدا ضربه‌ای به زمین می‌زند که هیچ کس از آنها نجات پیدا نمی‌کند و زمین دهان باز کرده و تمام آنها را با همه ابزار و ادوات جنگی شان می‌بلعد. طبق برخی روایات فقط دو نفر[۴] باقی می‌مانند. همچنان که امام امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: زمانی که سپاه سفیانی در راه مکه قرار می‌گیرند در سرزمین بیداء توقف می‌کنند. در این هنگام زمین آنها را فرو می‌برد. در آنجا ندا داده می‌شوند که: «و ای کاش می‌دیدی هنگامی را که [کافران‌] وحشت ‌زده‌اند [آنجا که راهِ‌] گریزی نمانده است و از جایی نزدیک گرفتار آمده‌اند».[۵]

و این جای نزدیک یعنی از پاهایشان گرفته می‌شود و یک مردی از لشگر برای پیدا کردن شترش خارج شده و بعد که برمی‌گردد هیچ کسی را نمی‌بیند و آن کسی است که مردم را به این حادثه خبر می‌دهد.[۶]

برخی دیگر از روایات بیانگر این است که دو نفر باقی می‌مانند به نام بشیر و نذیر[۷] که صورتهایشان به پشت سرشان برمی‌گردد. امام باقر علیه السلام می‌فرماید: این آیه در رابطه با آنها نازل شده است که: «یا أَیُّهَا الَّذینَ أُوتُواالْکِتابَ آمِنُوا بِما نَزَّلْنا مُصَدِّقاً لِما مَعَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَطْمِسَ وُجُوهاً فَنَرُدَّها عَلی‌ أَدْبارِها»؛[۸] ای کسانی که کتاب (خدا) به شما داده شده! به آنچه (بر پیامبر خود) نازل کردیم و - هماهنگ با نشانه‌هایی است که با شماست - ایمان بیاورید، پیش از آنکه صورت هایی را محو کنیم سپس به پشت سر بازگردانیم.[۹]

بشیر به طرف امام زمان می‌رود و وقتی به مکه می‌رسد که حضرت در مسجدالحرام و در کنار کعبه تشریف فرما هستند، او در حالی‌ که صورتش به عقب برگشته است در حضور حضرتش می‌ایستد و عرض می‌کند: من بشیر هستم. یکی از ملائکه به من فرموده است که محضر شما شرفیاب شوم و به هلاکت لشگریان سفیانی، شما را بشارت دهم. آری همه آنها در سرزمین بیداء در زمین فرورفتند. حضرت می‌فرمایند جریان خودت و برادرت را نقل کن. عرض می‌کند که من و برادرم در لشگر سفیانی بودیم که شهرها را از دمشق تا زوراء و همچنین شهر کوفه را ویران کردیم. آنگاه به مدینه آمدیم و این شهر را نیز در هم کوبیدیم و نیز مسجد نبوی را خُرد کردیم و مرکبهای سواری خود را در روضه نبوی بستیم و مرکبها آنجا را آلوده کردند و سپس از مدینه با سپاهی مجهز به قصد خراب کردن خانه خدا و کشتار مردم حرکت کردیم. چون به سرزمین بیداء رسیدیم مقداری در آنجا توقف کردیم. ناگاه صدایی بلند شد و گفت: ای سرزمین بیداء! ستمگران را در کام خویش فرو ببر و هلاک کن.

پس تمام سپاهیان در کام زمین فرورفتند و فقط من و برادرم باقی ماندیم که ناگهان فرشته‌ای نمایان شد و به صورت من و برادرم آنچنان کوبید که صورت ما به عقب برگشت و به برادرم دستور داد به طرف سفیانی برود و خبر هلاکت لشگرش را به او بدهد و به من هم دستور داد به نزد شما بیایم و بشارت هلاکت لشگر سفیانی را به شما برسانم و بدست شما توبه کنم که خدا توبه من را خواهد پذیرفت. سپس حضرت توبه او را می‌پذیرد و دست مبارکشان را بر صورت وی می‌کشند و به حالت اول بازگردیده با حضرت بیعت می‌کند و همراه ایشان خواهد بود.[۱۰]

با دقت در روایات به نظر می‌رسد که مسئله خسف (فرو رفتن در زمین) حدوداً یک ماه بعد از ظهور واقع می‌شود. زیرا در روایت داریم که وقتی سفیانی بر پنج شهر (فلسطین، اردن، دمشق، حلب و حمص) مسلط می‌شود، نُه ماه حکومت می‌کند.[۱۱] و از طرفی روایت داریم که هشت ماه پس از حکومت سفیانی حضرت مهدی ظهور خواهند کرد. پس باقی می‌ماند یک ماه از عمر حکومت وی که مطلوب ما ثابت می‌شود.

در روایت آمده است که تمام سپاه سفیانی با هم در زمین فرورفته‌اند اما این مطلب دلیل نمی‌شود که تمام آنها هم عقیده هستند، بلکه بعضی از آنها با اکراه یا تهدید سفیانی به آسیب رساندن به جان، مال یا ناموس آنهاست که جزو سپاه سفیانی می‌شوند. بنابراین صحیح است که عاقبتشان یکی هست ولی جزایشان یکی نیست و هر کدام طبق نیت هایشان در آخرت حساب و کتاب می‌شوند همان طور که پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: کل یبعث علی نیته یوم القیامه[۱۲] هر کس بر طبق نیتش برانگیخته می شود.

پانویس

  1. ↑ محمد بن ابراهیم نعمانی؛ الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، ۱۳۹۷ هجری قمری؛ ۲۷۹.
  2. ↑ ابن طاووس، سید علی بن موسی؛ الملاحم والفتن، قم، ناشر الرضی، ۱۹۷۸، چاپ پنجم، ص۱۳۶.
  3. ↑ کامل سلیمان؛ روزگار رهایی ترجمه یوم الخلاص، ترجمه لطیف راشدی، تهران، ارمغان طوبی، ۱۳۸۶، چاپ اول، ص۳۱۷.
  4. ↑ بحارالأنوار، همان، ج۵۲؛ ص۱۸۶.
  5. ↑ قرآن کریم، سوره سبا، آیه۵۱.
  6. ↑ الملاحم والفتن، همان، ص۶۸.
  7. ↑ امیرالمومنان علیه السلام، گفتار امیرمؤمنان در شناخت امام و حوادث آخرالزمان (ترجمه خطبه البیان)، تهران، جلی، ۱۹۹۶م، چاپ اول، ص۱۰۳.
  8. ↑ قرآن کریم، سوره نساء، آیه۴۷.
  9. ↑ بحار الأنوار، همان؛ ج۵۲؛ ص۲۳۸، عیاشی، محمد بن مسعود؛ تفسیر العیاشی، تهران، چاپخانه علمیه، ۱۳۸۰ هجری قمری؛ ج۱؛ ص۲۴۴، الغیبه، همان؛ ص۲۷۹.
  10. ↑ بحارالأنوار، همان؛ ج۵۳، ص۱۰.
  11. ↑ الغیبه، همان؛ ص۳۰۰، بحارالأنوار، همان؛ ج۵۲، ص۱۴۰، لباف، علی؛ یاد مهدی، تهران، بدر، ۱۳۷۴هـ.ش، چاپ دوم، ص۱۵۲.
  12. ↑ أبوحمزه الثمالی؛ تفسیر أبی حمزه الثمالی، تحقیق: أعاد جمعه و تألیفه: عبدالرزاق محمدحسین حرزالدین، مراجعه و تقدیم: الشیخ محمدهادی معرفه، قم، الهادی، ۱۳۷۸، چاپ اول، ص۲۷۴، أحمد بن حنبل أبوعبدالله الشیبانی؛ مسند الإمام أحمد بن حنبل، مصر، مؤسسه قرطبه، ج۶، ص۲۹۰، الحاکم النیشابوری، محمد بن عبدالله أبو عبدالله؛ المستدرک علی الصحیحین، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۱۱ه-۱۹۹۰م، چاپ اول، ج۴، ص۴۷۵.

منابع

برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=خسف_بیداء&oldid=135590»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا