ربیعه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} ربيعة بن نزار بن ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}} | ||
| + | '''ربیعة بن نزار بن معد''' از قبایل بزرگ عدنانى (شمالى).<ref>النسب، ابن سلام، ص ۳۴۶؛ جمهرة انساب العرب، ص ۴۸۳ - ۴۸۴؛ المقضب، ص ۱۸۳ به بعد.</ref> برخى مفسّران، [[شأن نزول]] آیه ۱۴۰ [[سوره انعام]] را در مورد دو قبیله ربیعه و مُضر دانسته اند که از روى سفاهت، دخترانشان را به سبب ترس از فقر و ننگِ اسارت، زنده به گور مى کردند. [[الله|خداوند]] در این [[آیه|آیه]]، عمل جاهلانه آنان را نکوهش کرد:<ref> جامع البیان، ج۵، جزء۸ ، ص۶۸ ؛ الکشّاف، ج۲، ص۷۲.</ref> | ||
| − | {{ | + | «{{متن قرآن|قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَیرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ ۚ قَدْ ضَلُّوا وَمَا کانُوا مُهْتَدِینَ}}؛ البته آنان که فرزندان خود را به سفاهت و نادانی کشتند و آنچه را که خدا نصیبشان کرد با افترا به خدا حرام شمردند زیانکارند. اینان سخت گمراه شدند و هدایت نیافتند». |
| − | + | ==پانویس== | |
| − | |||
| − | |||
| − | == پانویس == | ||
| − | |||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | == منابع == | + | * [[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، جلد ۱۴، صفحه ۳۷۶. |
| − | |||
| − | فرهنگ | ||
[[رده: شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]] | [[رده: شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]] | ||
[[رده: قبایل]] | [[رده: قبایل]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۶:۰۷
ربیعة بن نزار بن معد از قبایل بزرگ عدنانى (شمالى).[۱] برخى مفسّران، شأن نزول آیه ۱۴۰ سوره انعام را در مورد دو قبیله ربیعه و مُضر دانسته اند که از روى سفاهت، دخترانشان را به سبب ترس از فقر و ننگِ اسارت، زنده به گور مى کردند. خداوند در این آیه، عمل جاهلانه آنان را نکوهش کرد:[۲]
«قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهاً بِغَیرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ ۚ قَدْ ضَلُّوا وَمَا کانُوا مُهْتَدِینَ؛ البته آنان که فرزندان خود را به سفاهت و نادانی کشتند و آنچه را که خدا نصیبشان کرد با افترا به خدا حرام شمردند زیانکارند. اینان سخت گمراه شدند و هدایت نیافتند».
پانویس
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد ۱۴، صفحه ۳۷۶.
