ابن ماجه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۹ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
'''اِبْن ماجه، ابوعبدالله محمد بن يزيد رَبَعى قزوینى'''(209-22 رمضان 273ق)، محدّث بزرگ و گردآورنده سنن، ششمین کتاب از صحاح سته در حديث است. ماجه لقب پدر وى بوده است. علت خوانده شدن او به ربعى، نسبت ولاء بين خاندان وى با قبيله عرب ربيعه است.  
+
'''«محمد بن یزید ربعى قزوینى»''' معروف به '''«ابن ماجه»''' (۲۰۹-۲۷۳ قفقیه و محدّث برجسته [[اهل سنت]] در قرن سوم قمری است. ابن ماجه به شهرهای مختلف جهان اسلام مسافرت کرد تا دانش [[حدیث|حدیثى]] خود را افزایش داده و احادیث صحیح را گردآورى کند. کتاب «[[سنن ابن ماجه|سنن]]» او، ششمین کتاب از «[[صحاح سته]]» اهل سنت است.  
 +
{{شناسنامه عالم
  
==ولادت==
+
|نام کامل = محمد ابن ماجه قزوینی
منبع اساسى در مورد تاريخ ولادت و وفات او، دست‌خط شاگردش جعفر بن ادريس است که می‌گوید او در رمضان سال 209ق متولد شده است. تنها بخش زندگى ابن ماجه كه بيشتر بدان پرداخته شده، مربوط به سفرهاى علمى و شيوخ وى در این سفرهاست. بر اساس گزارش منابع شرح حال كه با اسانيد [[سنن ابن ماجة]] تأييد مى‌شود.
 
  
==اساتید==
+
|تصویر=
ابن ماجه پس از استماع از مشايخ زادگاه خود قزوین، چون على بن محمد طنافسى و ابومحمد عمرو بن رافع، راهى سفر شد، ولى با توجه به اين‌كه هيچ‌گاه تاريخ مسافرت‌هاى وى در منابع نيامده، تعيين ترتيب آن‌ها نمى‌تواند قطعى باشد. به هر حال او مدتى در عراق به تحصيل پرداخت: در كوفه از بزرگانى چون ابوكريب محمد ابن علاء، ابوبكر و عثمان پسران ابى‌شيبه، محمد بن عبدالله بن نمیر و هناد بن سرى، در بصره از استادانى نظير نصر بن على جهضمى و محمد ابن بشّار بندار، در واسط از كسانى همچون احمد بن سنان قطان و تمیم ابن منتصر و در بغداد از شيوخى چون ابوخيثمه زهيربن حرب و ابوثور ابراهيم بن خالد حديث آموخت. نيز چندى در شام اقامت گزيد و در دمشق از عالمانى چون هشام بن عمار، عبدالرحمان بن ابراهيم دُحَيم و عبدالرحمان بن احمد بن بشير بن ذكوان و در حمص از محمد بن مصفى و هشام بن عبدالملك يزنى و ديگران استماع حديث نمود. همچنين سفرى به مصر داشت و از مشايخ آن ديار چون محمد بن رمح، ابوطاهر ابن سرح و يونس بن عبدالاعلى بهره برد. در مدت حضور در مكه و مدينه نيز از شمارى از شيوخ دانش آموخت.
 
  
با مطالعه‌اى درباره این مشايخ، مى‌توان تاريخ سفر او را به غرب، در حدود 230-240ق برآورد كرد. در مورد سفر ابن ماجه به شرق، گرچه بر ما معلوم است كه گذار او به رى و نيشابور افتاده و در رى از محمد بن حمید رازى و در نيشابور از محمد بن يحيى ذهلى استماع حديث كرده است، اما تخمین جزئيات این سفر نياز به اطلاعات بيشترى دارد. سياق گفتار مورخان قزوین چون خليلى و رافعى در شرح حال ابن ماجه و نيز بررسى درباره شاگردان وى نشان مى‌دهد كه او پس از مسافرت خود، به قزوین بازگشته و در آن‌جا به تدريس و تأليف پرداخته است.
+
|زادروز = ۲۰۹ قمری
 +
 
 +
|زادگاه = قزوین
 +
 
 +
|وفات = ۲۷۳ قمری
 +
 
 +
|مدفن =قزوین
 +
 
 +
|اساتید = [[ابوبکر بن ابی شیبه]]، على بن محمد طنافسى، ابوکریب محمد بن علاء، هناد بن سرى، نصر بن على جهضمى، محمد بن بشّار بندار،...
 +
 
 +
|شاگردان = على بن ابراهیم قطان، محمد بن عیسى صفار ابهرى، اسحاق بن محمد قزوینى، احمد بن محمد مدینى، احمد بن روح بغدادى،...
 +
|آثار = [[سنن ابن ماجة]]، التفسیر، التاریخ،...
 +
}}
 +
 
 +
==ولادت و وفات==
 +
ابوعبدالله محمد بن یزید رَبَعى ابن ماجه قزوینى، به نقلی در ماه [[رمضان]] سال ۲۰۹ قمری متولد شد. «ماجه» لقب پدر وى بوده است. علت خوانده شدن او به «ربعى»، نسبت ولاء بین خاندان وى با قبیله عرب ربیعه است. تنها بخش زندگى ابن ماجه که بیشتر بدان پرداخته شده، مربوط به سفرهاى علمى و شیوخ وى در این سفرها بر اساس گزارش منابع شرح حال است که با اسانید کتاب «[[سنن ابن ماجه (کتاب)|سنن]]» او تأیید مى‌شود.
 +
 
 +
ابن ماجه در سال ۲۷۳ یا ۲۷۵ قمری در قزوین درگذشت. مزار او در قزوین تا مدت‌ها شناخته شده بود. به رغم شهرت ابن ماجه، منابع شرح حال وى بسیار اندک بوده و دانسته‌ها درباره زندگى او ناچیز است.
 +
 
 +
==استادان==
 +
ابن ماجه پس از استماع از [[مشایخ]] زادگاه خود قزوین، چون على بن محمد طنافسى و ابومحمد عمرو بن رافع، راهى سفر شد. او مدتى در [[عراق]] به تحصیل پرداخت: در [[کوفه]] از بزرگانى چون ابوکریب محمد ابن علاء، [[ابوبکر بن ابی شیبه|ابوبکر بن ابى‌شیبه]]، محمد بن عبدالله بن نمیر و هناد بن سرى، و در [[بصره]] از استادانى نظیر نصر بن على جهضمى و محمد بن بشّار بندار، و در [[واسط]] از کسانى همچون احمد بن سنان قطان و تمیم ابن منتصر و در [[بغداد]] از شیوخى چون ابوخیثمه زهیر بن حرب و ابوثور ابراهیم بن خالد [[حدیث]] آموخت.
 +
 
 +
او همچنین مدتى در [[شام]] اقامت گزید و در [[دمشق]] از عالمانى چون هشام بن عمار، عبدالرحمان بن ابراهیم دُحَیم و عبدالرحمان بن احمد بن بشیر بن ذکوان و در حمص از محمد بن مصفى و هشام بن عبدالملک یزنى استماع حدیث نمود. سفرى نیز به [[مصر]] داشت و از مشایخ آن دیار چون محمد بن رمح، ابوطاهر ابن سرح و یونس بن عبدالاعلى بهره برد. در مدت حضور در [[مکه]] و [[مدینه]] هم از شمارى از شیوخ دانش آموخت.
 +
 
 +
با مطالعه‌اى درباره این مشایخ، مى‌توان تاریخ سفر او را به غرب، در حدود ۲۳۰-۲۴۰ قمری برآورد کرد. در مورد سفر ابن ماجه به شرق، گرچه بر ما معلوم است که گذار او به رى و نیشابور افتاده و در رى از محمد بن حمید رازى و در نیشابور از محمد بن یحیى ذهلى استماع حدیث کرده است، اما تخمین جزئیات این سفر نیاز به اطلاعات بیشترى دارد.  
  
 
==شاگردان==
 
==شاگردان==
از جمله شاگردان وى على بن ابراهيم قطان، محمد بن عيسى صفار ابهرى، اسحاق بن محمد قزوینى، ابوعمرو احمد بن محمد مدينى و ابوالطيب احمد بن روح بغدادى را مى‌توان نام برد.
+
گفتار مورخان قزوین چون خلیلى و رافعى در شرح حال ابن ماجه و نیز بررسى درباره شاگردان وى نشان مى‌دهد که او پس از مسافرت خود، به قزوین بازگشته و در آن‌جا به تدریس و تألیف پرداخته است.
  
==وفات==
+
از جمله شاگردان وى، على بن ابراهیم قطان، محمد بن عیسى صفار ابهرى، اسحاق بن محمد قزوینى، ابوعمرو احمد بن محمد مدینى و ابوالطیب احمد بن روح بغدادى را مى‌توان نام برد.
ابن ماجه در قزوین درگذشت. مزار او در قزوین تا مدت‌ها شناخته شده بود. به رغم شهرت ابن ماجه، منابع شرح حال وى بسيار اندك بوده و دانسته‌ها درباره زندگى او ناچيز است. نگاهى ژرف به منابع مربوط به ابن ماجه نشان مى‌دهد كه همواره در طول تاريخ بين شهرت شخص ابن ماجه و اشتهار کتاب مهم او سنن رابطه مستقيم وجود داشته است. يعنى به موازات كم رواج بودن سنن در سده‌هاى آغازين، شخصيت ابن ماجه نيز كمتر معروف بوده است.
 
  
==آثار==
+
==آثار و تألیفات==
  
1- [[سنن ابن ماجة]]؛ ابن ماجه در قزوین سنن را بر شاگردان خود عرضه داشت و كسانى چون على بن ابراهيم قطّان قزوینى، احمد بن ابراهيم خليلى قزوینى، سليمان بن يزيد فامى قزوینى، حامد بن ليثویه ابهرى، محمد بن عيسى ابهرى و ابراهيم بن دينار همدانى آن را از وى فراگرفتند. در این میان، روايت قطان بر ديگران چيره شد و درباره سرگذشت تاریک روايات ديگر، این اندازه آگاهى وجود دارد كه روايت قزوینيان و ابهريان چندى در منطقه قزوین باقى بوده و روايت ابراهيم همدانى احتمالاً از راه همدان به عراق رسيده و بدون اين‌كه نشانى از رواج آن در دست باشد، نسخه آن تا سده دوام داشته است.
+
#[[سنن ابن ماجة]]؛ این کتاب در عقاید، [[فقه]]، [[اخلاق]]، [[تاریخ اسلام]] و سیره از مهم ترین منابع حدیثى به شمار مى رود. ابن ماجه در قزوین سنن را بر برخی شاگردان خود مانند على بن ابراهیم قطّان قزوینى، احمد بن ابراهیم خلیلى قزوینى، سلیمان بن یزید فامى قزوینى، حامد بن لیثویه ابهرى، محمد بن عیسى ابهرى و ابراهیم بن دینار همدانى عرضه داشت. در این میان، روایت قطان بر دیگران چیره شد و درباره سرگذشت روایات دیگر، این اندازه آگاهى وجود دارد که روایت قزوینیان و ابهریان چندى در منطقه قزوین باقى بوده و روایت ابراهیم همدانى احتمالاً از راه همدان به [[عراق]] رسیده و بدون این‌که نشانى از رواج آن در دست باشد، نسخه آن تا سده ۷ قمری دوام داشته است.
 +
#التفسیر؛ خلیلى از آن نام برده و تا مدت‌ها درباره آن سکوت شده بود. در رأس سده ۷ قمری [[ابن تیمیه|ابن تیمیه]] تنها از آن در شمار [[تفسیر روایی|تفاسیر روایى]] نام برده و در پى او مزّى متذکر شده که بر نسخه‌اى از تفسیر ابن ماجه که تنها دو جزءِ منتخب از کتاب را دربرداشته، دست یافته است. او خود در جاى جاى «تهذیب الکمال» به بررسى اسانید آن پرداخته است. اکنون نشانى از این کتاب در دست نیست.
 +
#التاریخ؛ که خلیلى آن را ذکر کرده و ابن قیسرانى که نسخه آن را دیده، یادآور شده است که این کتاب بر اساس شخصیت‌ها و سرزمین‌ها مرتب شده بوده و از عهد [[صحابه]] تا زمان مؤلف را دربر مى‌گرفته است. رافعى نیز در مواردى از آن نقل کرده است.
  
2- التاريخ؛ كه خليلى آن را ذكر كرده و ابن قيسرانى كه نسخه آن را ديده، يادآور شده است كه این کتاب بر اساس شخصيت‌ها و سرزمین‌ها مرتب شده بوده و از عهد صحابه تا زمان مؤلف را دربر مى‌گرفته است. رافعى نيز در مواردى از آن نقل كرده است. کتاب «تاريخ الخلفاء» روايت ابوبكر سدوسى از شخصى به نام ابوعبدالله محمد بن يزيد كه به عنوان ابن ماجه در 1979م در مجله مجمع اللغه العربيه دمشق به چاپ رسيده است، با توجه به شواهدى كه در متن آن وجود دارد، نمى‌تواند بخشى از «التاريخ» گم شده ابن ماجه باشد؛
+
==منابع==
  
3- تفسير؛ كه از قدما، خليلى از آن نام برده و تا مدت‌ها درباره آن سكوت شده بود. در رأس سده 7ق [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تيمیه]] تنها از آن در شمار تفاسير روايى نام برده و در پى او مزّى متذكر شده كه بر نسخه‌اى از تفسير ابن ماجه كه تنها دو جزءِ منتخب از کتاب را دربرداشته، دست يافته است. او خود در جاى جاى «تهذيب الكمال» به بررسى اسانيد آن پرداخته است. اكنون نشانى از این کتاب در دست نيست<ref>پاکتچى، احمد، ج4 ص556</ref>.
+
*"ابن ماجه"، دایرةالمعارف بزرگ اسلامى، احمد پاکتچى، ج۴، ص۵۵۶.
==پانویس==
 
<references/>
 
==منابع مقاله==
 
  
پاکتچى، احمد، دايرةالمعارف بزرگ اسلامى زير نظر [[موسوی بجنوردی، محمدکاظم|كاظم موسوى بجنوردى]]، چاپ مركز دايرةالمعارف بزرگ اسلامى، تهران، دوم، 1377.
+
[[رده:علمای قرن سوم]]
 +
[[رده:محدثان]]
 +
[[رده:فقیهان]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۰۴

«محمد بن یزید ربعى قزوینى» معروف به «ابن ماجه» (۲۰۹-۲۷۳ ق)، فقیه و محدّث برجسته اهل سنت در قرن سوم قمری است. ابن ماجه به شهرهای مختلف جهان اسلام مسافرت کرد تا دانش حدیثى خود را افزایش داده و احادیث صحیح را گردآورى کند. کتاب «سنن» او، ششمین کتاب از «صحاح سته» اهل سنت است.

نام کامل محمد ابن ماجه قزوینی
زادروز ۲۰۹ قمری
زادگاه قزوین
وفات ۲۷۳ قمری
مدفن قزوین

Line.png

اساتید

ابوبکر بن ابی شیبه، على بن محمد طنافسى، ابوکریب محمد بن علاء، هناد بن سرى، نصر بن على جهضمى، محمد بن بشّار بندار،...

شاگردان

على بن ابراهیم قطان، محمد بن عیسى صفار ابهرى، اسحاق بن محمد قزوینى، احمد بن محمد مدینى، احمد بن روح بغدادى،...

آثار

سنن ابن ماجة، التفسیر، التاریخ،...


ولادت و وفات

ابوعبدالله محمد بن یزید رَبَعى ابن ماجه قزوینى، به نقلی در ماه رمضان سال ۲۰۹ قمری متولد شد. «ماجه» لقب پدر وى بوده است. علت خوانده شدن او به «ربعى»، نسبت ولاء بین خاندان وى با قبیله عرب ربیعه است. تنها بخش زندگى ابن ماجه که بیشتر بدان پرداخته شده، مربوط به سفرهاى علمى و شیوخ وى در این سفرها بر اساس گزارش منابع شرح حال است که با اسانید کتاب «سنن» او تأیید مى‌شود.

ابن ماجه در سال ۲۷۳ یا ۲۷۵ قمری در قزوین درگذشت. مزار او در قزوین تا مدت‌ها شناخته شده بود. به رغم شهرت ابن ماجه، منابع شرح حال وى بسیار اندک بوده و دانسته‌ها درباره زندگى او ناچیز است.

استادان

ابن ماجه پس از استماع از مشایخ زادگاه خود قزوین، چون على بن محمد طنافسى و ابومحمد عمرو بن رافع، راهى سفر شد. او مدتى در عراق به تحصیل پرداخت: در کوفه از بزرگانى چون ابوکریب محمد ابن علاء، ابوبکر بن ابى‌شیبه، محمد بن عبدالله بن نمیر و هناد بن سرى، و در بصره از استادانى نظیر نصر بن على جهضمى و محمد بن بشّار بندار، و در واسط از کسانى همچون احمد بن سنان قطان و تمیم ابن منتصر و در بغداد از شیوخى چون ابوخیثمه زهیر بن حرب و ابوثور ابراهیم بن خالد حدیث آموخت.

او همچنین مدتى در شام اقامت گزید و در دمشق از عالمانى چون هشام بن عمار، عبدالرحمان بن ابراهیم دُحَیم و عبدالرحمان بن احمد بن بشیر بن ذکوان و در حمص از محمد بن مصفى و هشام بن عبدالملک یزنى استماع حدیث نمود. سفرى نیز به مصر داشت و از مشایخ آن دیار چون محمد بن رمح، ابوطاهر ابن سرح و یونس بن عبدالاعلى بهره برد. در مدت حضور در مکه و مدینه هم از شمارى از شیوخ دانش آموخت.

با مطالعه‌اى درباره این مشایخ، مى‌توان تاریخ سفر او را به غرب، در حدود ۲۳۰-۲۴۰ قمری برآورد کرد. در مورد سفر ابن ماجه به شرق، گرچه بر ما معلوم است که گذار او به رى و نیشابور افتاده و در رى از محمد بن حمید رازى و در نیشابور از محمد بن یحیى ذهلى استماع حدیث کرده است، اما تخمین جزئیات این سفر نیاز به اطلاعات بیشترى دارد.

شاگردان

گفتار مورخان قزوین چون خلیلى و رافعى در شرح حال ابن ماجه و نیز بررسى درباره شاگردان وى نشان مى‌دهد که او پس از مسافرت خود، به قزوین بازگشته و در آن‌جا به تدریس و تألیف پرداخته است.

از جمله شاگردان وى، على بن ابراهیم قطان، محمد بن عیسى صفار ابهرى، اسحاق بن محمد قزوینى، ابوعمرو احمد بن محمد مدینى و ابوالطیب احمد بن روح بغدادى را مى‌توان نام برد.

آثار و تألیفات

  1. سنن ابن ماجة؛ این کتاب در عقاید، فقه، اخلاق، تاریخ اسلام و سیره از مهم ترین منابع حدیثى به شمار مى رود. ابن ماجه در قزوین سنن را بر برخی شاگردان خود مانند على بن ابراهیم قطّان قزوینى، احمد بن ابراهیم خلیلى قزوینى، سلیمان بن یزید فامى قزوینى، حامد بن لیثویه ابهرى، محمد بن عیسى ابهرى و ابراهیم بن دینار همدانى عرضه داشت. در این میان، روایت قطان بر دیگران چیره شد و درباره سرگذشت روایات دیگر، این اندازه آگاهى وجود دارد که روایت قزوینیان و ابهریان چندى در منطقه قزوین باقى بوده و روایت ابراهیم همدانى احتمالاً از راه همدان به عراق رسیده و بدون این‌که نشانى از رواج آن در دست باشد، نسخه آن تا سده ۷ قمری دوام داشته است.
  2. التفسیر؛ خلیلى از آن نام برده و تا مدت‌ها درباره آن سکوت شده بود. در رأس سده ۷ قمری ابن تیمیه تنها از آن در شمار تفاسیر روایى نام برده و در پى او مزّى متذکر شده که بر نسخه‌اى از تفسیر ابن ماجه که تنها دو جزءِ منتخب از کتاب را دربرداشته، دست یافته است. او خود در جاى جاى «تهذیب الکمال» به بررسى اسانید آن پرداخته است. اکنون نشانى از این کتاب در دست نیست.
  3. التاریخ؛ که خلیلى آن را ذکر کرده و ابن قیسرانى که نسخه آن را دیده، یادآور شده است که این کتاب بر اساس شخصیت‌ها و سرزمین‌ها مرتب شده بوده و از عهد صحابه تا زمان مؤلف را دربر مى‌گرفته است. رافعى نیز در مواردى از آن نقل کرده است.

منابع

  • "ابن ماجه"، دایرةالمعارف بزرگ اسلامى، احمد پاکتچى، ج۴، ص۵۵۶.