ارکان ایمان: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| + | {{خوب}} | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}} | ||
| − | + | در اين باره كه [[ايمان]] دينى بر چه پايه يا پايه‌هايى بنا مى‌شود، متكلّمان [[شيعه]] چند نظريّه مطرح ساخته‌اند. برخى بر آن اند كه ايمان تنها يك ركن دارد و آن، همان باور قلبى است. بنابراين نظرگاه، ايمان، تصديق به قلب است و اقرار زبان و عمل به اركان در حقّق آن نقشى ندارند.<ref>تمهيد الاصول، 293؛ ضميمه تفسير ابوالفتوح رازى، 11؛ نثر طوبى فى الفاظ القرآن، 42</ref> | |
| − | + | امّا برخى متكلّمان شيعه ايمان را داراى دو ركن دانسته‌اند: باور قلبى و اقرار زبانى. اينان معتقدند كه [[ايمان]]، عبارت از تصديق به قلب و زبان است و تصديق قلبى هر چند لازم است، كافى نيست؛ زيرا خداوند فرموده است: «با اين كه (فرعونيان) در دل يقين داشتند، از روى كبر و ستم آن را انكار كردند».<ref>[[سوره نمل]]/ 14</ref> | |
| − | + | اقرار زبانى نيز به تنهايى كافى نيست؛ زيرا خداوند فرموده است: «اعراب گفتند: ايمان آورديم. به آنان بگو: ايمان نياورده‌ايد؛ بلكه بگوييد اسلام آورده‌ايم».<ref>[[سوره حجرات]]/ 14</ref> | |
| − | + | اين كسان به زبان بر يگانگى خدا و [[نبوت]] و [[معاد]] گواهى مى‌دادند؛ ولى خداوند با صراحت، آنان را بى‌ايمان مى‌خواند. پس مى‌توان دريافت كه [[ايمان]] بر دو پايه باور و اقرار بنا شده است و هيچ يك به تنهايى كافى نيست.<ref>تجريد الاعتقاد، 309؛ دائرة المعارف تشيّع، 2/654</ref> | |
| − | + | در روايتى از [[امام على]] علیه السلام آمده است كه [[ايمان]] بر چهار ركن استوار است: صبر و يقين و عدل و جهاد. (اصول كافى، 3/83) برخى متكلمان نيز پنج ركن براى ايمان برشمرده‌اند: [[توحيد]]، [[عدل]]، [[نبوت]]، [[امامت]] و [[معاد]]. <ref>دائرة المعارف تشيّع، 2/654</ref> | |
| − | + | برخى ديگر بر آن‌اند كه ايمان افزون بر باور، اقرار و عمل ركنى ديگر نيز دارد و آن عبارت است از تبليغ و نشر آيين حق و اقامه دليل بر مبانى دين و زدودن شك و ترديد از قلب بندگان.<ref>تفسير نمونه، 20/278</ref> از مجموع آيات، روايات و نيز ديدگاه‌هاى دانشمندان [[شيعه]] برمى‌آيد كه ايمان سه پايه دارد: باور قلبى، اقرار زبانى و عمل به اركان بدنى. | |
| − | |||
| − | برخى ديگر بر آن‌اند كه ايمان افزون بر باور، اقرار و عمل ركنى ديگر نيز دارد و آن عبارت است از تبليغ و نشر آيين حق و اقامه دليل بر مبانى دين و زدودن شك و ترديد از قلب بندگان. | ||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 73 و 74. | جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 73 و 74. | ||
نسخهٔ ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۲:۵۰
در اين باره كه ايمان دينى بر چه پايه يا پايه‌هايى بنا مى‌شود، متكلّمان شيعه چند نظريّه مطرح ساخته‌اند. برخى بر آن اند كه ايمان تنها يك ركن دارد و آن، همان باور قلبى است. بنابراين نظرگاه، ايمان، تصديق به قلب است و اقرار زبان و عمل به اركان در حقّق آن نقشى ندارند.[۱]
امّا برخى متكلّمان شيعه ايمان را داراى دو ركن دانسته‌اند: باور قلبى و اقرار زبانى. اينان معتقدند كه ايمان، عبارت از تصديق به قلب و زبان است و تصديق قلبى هر چند لازم است، كافى نيست؛ زيرا خداوند فرموده است: «با اين كه (فرعونيان) در دل يقين داشتند، از روى كبر و ستم آن را انكار كردند».[۲]
اقرار زبانى نيز به تنهايى كافى نيست؛ زيرا خداوند فرموده است: «اعراب گفتند: ايمان آورديم. به آنان بگو: ايمان نياورده‌ايد؛ بلكه بگوييد اسلام آورده‌ايم».[۳]
اين كسان به زبان بر يگانگى خدا و نبوت و معاد گواهى مى‌دادند؛ ولى خداوند با صراحت، آنان را بى‌ايمان مى‌خواند. پس مى‌توان دريافت كه ايمان بر دو پايه باور و اقرار بنا شده است و هيچ يك به تنهايى كافى نيست.[۴]
در روايتى از امام على علیه السلام آمده است كه ايمان بر چهار ركن استوار است: صبر و يقين و عدل و جهاد. (اصول كافى، 3/83) برخى متكلمان نيز پنج ركن براى ايمان برشمرده‌اند: توحيد، عدل، نبوت، امامت و معاد. [۵]
برخى ديگر بر آن‌اند كه ايمان افزون بر باور، اقرار و عمل ركنى ديگر نيز دارد و آن عبارت است از تبليغ و نشر آيين حق و اقامه دليل بر مبانى دين و زدودن شك و ترديد از قلب بندگان.[۶] از مجموع آيات، روايات و نيز ديدگاه‌هاى دانشمندان شيعه برمى‌آيد كه ايمان سه پايه دارد: باور قلبى، اقرار زبانى و عمل به اركان بدنى.
پانویس
منابع
جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 73 و 74.
