نماز حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

شيخ و سيد از امام صادق عليه السلام روايت كرده اند كه فرمود: هر كه از شماها چهار ركعت نماز اميرالمؤمنين عليه السلام را بجا آورد از گناهان بيرون آيد. مانند روزي كه از مادر متولّد شده باشد و حاجت هاى او برآورده شود. بخواند در هر ركعت حمد يك مرتبه و پنجاه مرتبه قُلْ هُوَ اللّهُ احَد و چون فارغ شود اين دعا را بخواند كه تسبيح آن حضرت است:

---

سُبْحانَ مَنْ لا تَبيدُ

منزه است آن كه نشانه هايش

مَعالِمُهُ سُبْحانَ مَنْ لا تَنْقُصُ خَزاَّئِنُهُ سُبْحانَ مَنْ لاَاضْمِحْلالَ

نابود نشود منزه است آن كه هيچ كس را در كارش مشاركت ندهد منزه است آن كه فخرش زوال

لِفَخْرِهِ سُبْحانَ مَنْ لا يَنْفَدُ ما عِنْدَهُ سُبحانَ مَنْ لاَ انْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ

نپذيرد منزه است آن كه دارائيش تمام نشود منزه است آن كه دورانش سپرى نشود

سُبْحانَ مَنْ لا يُشارِكُ اَحَداً فى اَمْرِهِ سُبْحانَ مَنْ لا اِلهَ غَيْرُهُ

منزه است آن كه كسى را در كارش شركت ندهد منزه است آن كه معبودى جز او نيست

پس دعا كند بعد از اين و بگويد:

يا مَنْ عَفا عَنِ السَّيِئاتِ وَ لَمْ يُجازِ بِهَا اِرْحَمْ عَبْدَكَ

اى آن كه درگذرى از بدي ها (گناهان) و بدان ها كيفر نكنى به بنده ات رحم كن

يا اَللّهُ نَفْسى نَفْسى اَنَا عَبْدُكَ يا سَيِّداهُ اَنَا عَبْدُكَ بَيْنَ يَدَيْكَ اَيا رَبّاهُ

اى خدا مرا مرا (ترحم كن) من بنده توام اى آقاى من، من بنده توام كه در برابرت هستم اى پروردگار من

اِلهى بِكَيْنُونَتِكَ يا اَمَلاهُ يا رَحْماناهُ يا غِياثاهُ عَبْدُكَ عَبْدُكَ لا

اى معبود من به هستى خودت سوگند اى آرزوى من اى بخشاينده اى فريادرس بنده ات بنده ات

حيلَةَ لَهُ يا مُنْتَهى رَغْبَتاهُ يا مُجْرِىَ الدَّمِ فى عُرُوقى يا سَيِّداهُ

چاره اى برايش نيست اى منتهاى آرمانم اى روان كننده خون در رگهايم اى آقاى من اى آقاى من

یا مالِكاهُ اَيا هُوَ اَيا هُوَ يا رَبّاهُ عَبْدُكَ عَبْدُكَ لاحيلَةَ لى وَ لاغِنى بى

اى مالك من اى او، اى او، اى پروردگار من بنده ات بنده ات چاره اى برايم نيست و از خود

عَنْ نَفسْى وَ لااَسْتَطيعُ لَها ضَرّاً وَ لا نَفْعاً وَ لااَجِدُ مَنْ اُصانِعُهُ

چيزى ندارم و توانايى بر زيان و نفع خود ندارم و كسى را نمى يابم كه با او بسازم

تَقَطَّعَتْ اَسْبابُ الْخَدايِعِ عَنّى وَ اضْمَحَلَّ كُلُّ مَظْنُونٍ عّنى اَفْرَدَنِى

تمام وسائل چاره از من قطع شده و هر كجا گمان داشتم از بين رفت روزگار مرا تنها به درگاهت

الدَّهْرُ اِلَيْكَ فَقُمْتُ بَيْنَ يَدَيْكَ هذَا الْمَقامَ يا اِلهى بِعِلْمِكَ كانَ هذا

روانه ام كرده پس پيش رويت در اين جا ايستادم معبودا تمام اين ها با علم تو بوده

كُلُّهُ فَكَيْفَ اَنْتَ صانِعٌ بى وَلَيْتَ شِعْرى كَيْفَ تَقُولُ لِدُعاَّئى اَتَقُولُ

پس تو چگونه با من رفتار خواهى كرد و اى كاش مى دانستم كه پاسخ دعايم را چگونه خواهى گفت آيا مى گويى

نَعَمْ اَمْ تَقُولُ لا فَاِنْ قُلْتَ لافَيا وَ يْلى يا وَيْلى يا وَيْلى يا عَوْلى يا

((آرى)) يا مى گويى ((نه)) پس اگر گفتى ((نه)) واى بر من پس واى بر من، واى بر من اى بيچارگى من اى

عَوْلى يا عَوْلى يا شِقْوَتى يا شِقْوَتى يا شِقْوَتى يا ذُلّى يا ذُلّى يا

بيچارگى من، اى بدبختيم اى بدبختيم اى بدبختيم، اى خواريم، اى خواريم، اى

ذُلّى اِلى مَنْ وَ مِمَّنْ اَوْ عِنْدَ مَنْ اَوْ كَيْفَ اَوْ ماذا اَوْ اِلى اَىِّ شَى ءٍ اَلْجَاءُ

خواريم به چه كس! و از چه كسى يا پيش چه كس يا چطور يا چگونه يا به چه چيز پناه ببرم و به كه اميد داشته باشم

وَ مَنْ اَرْجُو وَ مَنْ يَجُودُ عَلىَّ بِفَضْلِهِ حينَ تَرْفُضُنى يا واسِعَ

و كيست كه به فضل خود بر من بخشش كند آن زمان كه تو برانيم اى آن كه آمرزشش

الْمَغْفِرَةِ وَ اِنْ قُلْتَ نَعَمْ كَما هُوَ الظَّنُّ بِكَ وَ الرَّجاَّءُ لَكَ فَطُوبى لى اَنَا

پهناور است، اما اگر بگويى ((آرى)) چنان چه گمان به تو همين است و همين اميد را به تو دارم پس خوشا بر حالم،

السَّعيدُ وَ اَناَ الْمَسْعُودُ فَطُوبى لى وَ اَنَا الْمَرْحُومُ يا مُتَرَحِّمُ يامُتَرَئّفُ

در آن حال من سعادتمند و خوشبختم و خوشا بحالم كه مشمول رحمتت واقع شده ام اى رحم كننده بسيار رؤف و با عطوفت

يا مُتَعَطِّفُ يا مُتَجَبِّرُ يا مُتَمَلِّكُ يا مُقْسِطُ لاعَمَلَ لى اَبْلُغُ بِهِ نَجاحَ

اى دارنده بزرگى اى دهنده فرمانروايى اى خداى دادگر عملى ندارم كه بوسيله آن

حاجَتى اَسْئَلُكَ بِاْسمِكَ الَّذى جَعَلْتَهُ فى مَكْنُونِ غَيْبِكَ وَ اسْتَقَرَّ

به خواسته ام ظفر جويم از تو مى خواهم به حق آن نامت كه آن را در پرده غيب خود پنهان كرده اى و نزد خودت

عِنْدَكَ فَلا يَخْرُجُ مِنْكَ اِلى شَىءٍ سِواكَ اَسْئَلُكَ بِهِ وَبِكَ وَ بِهِ فَاِنَّهُ اَجَلُّ وَ

قرار گرفته بطوري كه براى هيچ موجود ديگرى غير از تو ظاهر نشود بدان نام از تو مى خواهم و بذات خودت

اَشْرَفُ اَسْماَّئِكَ لا شَى ءَ لى غَيْرُ هذا وَلا اَحَدَ اَعْوَدُ عَلىَّ مِنْكَ يا

كه آن برتر و شريف ترين نام هاى تو است و چيزى غير از اين ندارم و كسى سود رسان تر از تو به من نيست اى هست

كَيْنُونُ يا مُكَوِّنُ يا مَنْ عَرَّفَنى نَفْسَهُ يا مَنْ اَمَرَنى بِطاعَتِهِ يا مَنْ

به خود و اى هستى ده اى كه خود را به من شناساندى اى كه مرا به طاعتت واداشتى اى كه مرا

نَهانى عَنْ مَعْصِيَتِهِ يا مَدْعُوُّ يا مَسْئُولُ يا مَطْلُوباً اِلَيْهِ رَفَضْتُ

از نافرمانيت بازداشتى اى كه تو را خوانند و از تو خواهند و تو را طلب كنند وصيتى كه (درباره پيروى نكردن شيطان)

وَصِيَّتَكَ الَّتى اَوْصَيْتَنى وَ لَمْ اُطِعْكَ وَ لَوْ اَطَعْتُكَ فيما اَمَرْتَنى

به من كردى بدور انداختم و پيرويت نكردم و اگر آن چه دستورم داده بودى اطاعتت مى كردم

لَكَفَيْتَنى ما قُمْتُ اِلَيْكَ فيهِ وَ اَنَا مَعَ مَعْصِيَتى لَكَ راجٍ فَلا تَحُلْ

تو هم درباره آن چه به درگاهت آمدم كفايتم مى كردى ولى با اين كه من معصيت كارم به تو اميدوارم پس

بَيْنى وَ بَيْنَ ما رَجَوْتُ يا مُتَرَحِّماً لى اَعِذْنى مِنْ بَيْنِ يَدَىَّ وَ مِنْ

ميان من و آن چه اميد بدان دارم جدايى ميفكن اى ترحم كننده بر من پناهم ده از پيش رو و از

خَلْفى وَ مِنْ فَوْقى وَ مِنْ تَحْتى وَ مِنْ كُلِّ جِهاتِ الاِحاطَةِ بى اَللّهُمَّ

پشت سرم و از بالاى سرم و از زير پايم و از هر جهت كه به من احاطه دارد خدايا

بِمُحَمَّدٍ سَيِّدى وَ بِعَلِي وَلِيّى وَ بِالاْئِمَةِ الرّاشِدينَ عَلَيْهِمُ السَّلامُ

به حق محمد آقاى من و به حق على مولاى من و به حق امامان راهنمايم - كه برايشان درود باد

اجْعَلْ عَلَيْنا صَلَواتِكَ وَ رَاْفَتَكَ وَ رَحْمَتَكَ وَ اْوسِعْ عَلَيْنا مِنْ رِزْقِكَ

رحمت هاى خود و لطف و مهرت را بر ما شامل گردان و روزيت را بر ما وسيع گردان

وَاقْضِ عَنَّا الدَّيْنَ وَ جَميعَ حَواَّئِجِنا يا اَللّهُ يا اَللّهُ يا اَللّهُ اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ

و دَين ما را ادا فرما و همه حاجت هاى ما را برآور يا الله... كه همانا تو بر هر چيزى توانايى.

منابع

شیخ عباس قمی، مفاتيح الجنان، انتشارات گلگشت، چاپ سوم، تهران 1387، ص 78-81.