قبیله ثقیف: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} ثقيف از قبايل بزر...' ایجاد کرد)
 
 
(۵ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
  
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
+
'''«قبیله ثقیف»''' از قبایل بزرگ عدنانى ساکن در شهر [[طائف]] بود.<ref>ر.ك: الاشتقاق، ص‌۳۰۳‌-‌۳۰۵.</ref> برخى مفسّران، [[شأن نزول]] آیه {{متن قرآن|«يَا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَالًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ»}} ([[سوره بقره]]، ۱۶۸) را درباره ثقیف و دیگر قبایلى دانسته‌اند که بعضى خوردنی هاى [[حلال]] را بدون دلیل بر خود [[حرام]] کرده بودند.<ref>مجمع‌البيان، طبرسی، ج‌۱‌-‌۲، ص‌۴۵۹؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌۲، ص‌۱۳۹‌-‌۱۴۰.</ref>
  
ثقيف از قبايل بزرگ عدنانى ساكن در شهر طائف بود.<ref> ر.ك: الاشتقاق، ص‌303‌-‌305. </ref> برخى مفسّران، نزول آيه 168 بقره‌(2) را درباره ثقيف و ديگر قبايلى دانسته‌اند كه بعضى خوردنيهاى حلال را بدون دليل بر خود حرام كرده بودند.<ref> مجمع‌البيان، ج‌1‌-‌2، ص‌459؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌2، ص‌139‌-‌140. </ref> بنا بر نقلى، مقصود از قوم جنگجو و پرقدرت در آيه 16 فتح‌(48) ثقيف است.<ref> جامع‌البيان، ج‌13، جزء 26، ص‌108؛ مجمع‌البيان، ج‌9‌-‌10، ص‌176. </ref>
+
همچنین بنابر نقلى، مقصود از قوم جنگجو و پرقدرت در آیه {{متن قرآن|«قُلْ لِلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَىٰ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ فَإِنْ تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّهُ أَجْرًا حَسَنًا وَإِنْ تَتَوَلَّوْا كَمَا تَوَلَّيْتُمْ مِنْ قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا»}} ([[سوره فتح]]، ۱۶) قبیله ثقیف است.<ref>جامع‌البيان، طبری، ج‌۱۳، جزء ۲۶، ص‌۱۰۸؛ مجمع‌البيان، ج‌۹‌-‌۱۰، ص‌۱۷۶.</ref>
 
 
مفسّران بسيارى نزول آيه 48 مرسلات‌(77) را درباره ثقيف دانسته‌اند كه برخلاف دستور پيامبر(صلى الله عليه وآله)، از خواندن نماز خوددارى كرده، آن را بر خود عيب دانست.<ref> مجمع‌البيان، ج‌9‌-‌10، ص‌636‌؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌19، ص‌109؛ الدرّالمنثور، ج‌8‌، ص‌338. </ref>
 
 
== پانویس ==
 
  
 +
مفسّران بسیارى نیز نزول آیه {{متن قرآن|«وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ ارْكَعُوا لَا يَرْكَعُونَ»}} ([[سوره مرسلات]]، ۴۸) را درباره ثقیف دانسته‌اند که برخلاف دستور [[پیامبر اسلام]] صلى الله علیه وآله، از خواندن [[نماز]] خوددارى کرده، آن را بر خود عیب دانستند.<ref>مجمع‌البيان، ج‌۹‌-‌۱۰، ص‌۶۳۶‌؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌۱۹، ص‌۱۰۹؛ الدرّالمنثور، سیوطی، ج‌۸‌، ص‌۳۳۸.</ref>
 +
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
+
==منابع==
== منابع ==
+
* [[فرهنگ قرآن]]، اکبر هاشمی رفسنجانی، ج۹.
فرهنگ قرآن، ج9 .
+
[[رده:قبایل]][[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۱۹

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


«قبیله ثقیف» از قبایل بزرگ عدنانى ساکن در شهر طائف بود.[۱] برخى مفسّران، شأن نزول آیه «يَا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَالًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ» (سوره بقره، ۱۶۸) را درباره ثقیف و دیگر قبایلى دانسته‌اند که بعضى خوردنی هاى حلال را بدون دلیل بر خود حرام کرده بودند.[۲]

همچنین بنابر نقلى، مقصود از قوم جنگجو و پرقدرت در آیه «قُلْ لِلْمُخَلَّفِينَ مِنَ الْأَعْرَابِ سَتُدْعَوْنَ إِلَىٰ قَوْمٍ أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ تُقَاتِلُونَهُمْ أَوْ يُسْلِمُونَ فَإِنْ تُطِيعُوا يُؤْتِكُمُ اللَّهُ أَجْرًا حَسَنًا وَإِنْ تَتَوَلَّوْا كَمَا تَوَلَّيْتُمْ مِنْ قَبْلُ يُعَذِّبْكُمْ عَذَابًا أَلِيمًا» (سوره فتح، ۱۶) قبیله ثقیف است.[۳]

مفسّران بسیارى نیز نزول آیه «وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ ارْكَعُوا لَا يَرْكَعُونَ» (سوره مرسلات، ۴۸) را درباره ثقیف دانسته‌اند که برخلاف دستور پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله، از خواندن نماز خوددارى کرده، آن را بر خود عیب دانستند.[۴]

پانویس

  1. ر.ك: الاشتقاق، ص‌۳۰۳‌-‌۳۰۵.
  2. مجمع‌البيان، طبرسی، ج‌۱‌-‌۲، ص‌۴۵۹؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌۲، ص‌۱۳۹‌-‌۱۴۰.
  3. جامع‌البيان، طبری، ج‌۱۳، جزء ۲۶، ص‌۱۰۸؛ مجمع‌البيان، ج‌۹‌-‌۱۰، ص‌۱۷۶.
  4. مجمع‌البيان، ج‌۹‌-‌۱۰، ص‌۶۳۶‌؛ الجامع لاحكام القرآن، قرطبى، ج‌۱۹، ص‌۱۰۹؛ الدرّالمنثور، سیوطی، ج‌۸‌، ص‌۳۳۸.

منابع

مسابقه از خطبه ۱۱۱ نهج البلاغه