هشام بن عبدالملک: تفاوت بین نسخه‌ها
(←منابع) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «هشام بن عبدالملک» دهمین خلیفه [[بنی امیه|اموى]] در [[شعبان]] سال ۱۰۵ قمرى پس از [[مرگ]] برادرش [[یزید بن عبدالملک|یزید بن عبدالملک]] به منصب [[خلافت]] و حکومت دست یافت. [[امام باقر]] علیه‌السلام به دسیسه و دستور هشام در [[مدینه]] به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رسید. | |
| + | == دوران خلافت == | ||
| + | وى، حاکمى جاه‌طلب و تنگ نظر بود و براى ارضاى هواهاى نفسانى خویش بسیارى از شهرها، اقوام و ملت ها را مورد تاخت و تاز سپاهیان جنایتکار خویش قرار داد و تعداد بى شمارى از مسلمانان و غیرمسلمانان را با بهانه‌هایى غیرمنطقى و غیراخلاقى از میان برد. [[ابن واضح یعقوبی]]، مورخ نامدار [[اهل سنت]] درباره شخصیت اخلاقى و ویژگى هاى رفتارى وى نوشته است: «و کان هشام من أحزم بنى امیه و أرجلهم، و کان بخیلاً، حسوداً، فظّاً، غلیظاً، ظلوماً، شدید القسوة، بعید الرحمة، طویل اللسان»؛<ref> تاریخ الیعقوبى، ج ۲، ص ۳۲۸.</ref> هشام از افراد برجسته و از مردان نامور [[بنى امیه]] بود. او مردى بخیل، حسود، خشن، سخت‌گیر، ستمگر، سنگدل، بى رحم و دراز زبان بود. | ||
| + | هشام بن عبدالملک با [[اهل بیت]] علیهم‌السلام و [[علویان]] نیز، [[کینه|کینه]] و دشمنى دیرینه اى داشت و اسباب سختى و آزار آنان را فراهم مى کرد و دست حاکمان و عاملان خویش در [[حجاز]] و [[عراق]] را در اعمال فشار و سخت گیرى آنان، باز مى گذاشت. | ||
| − | + | امام پنجم [[شیعیان]]، حضرت [[امام باقر]] علیه‌السلام از سوى این خلیفه نابکار، سختى ها و فشارهاى زیادى را تحمل نمود و سرانجام در سال ۱۱۴ قمرى به دسیسه و دستور هشام و توسط ابراهیم بن ولید بن عبدالملک، عامل خلیفه در [[مدینه]] به [[شهادت امام باقر علیه السلام|شهادت]] رسید.<ref> منتهى الآمال، ج ۲، ص ۱۱۸؛ روز شمار تاریخ اسلام (ماه صفر)، ص ۶۴.</ref> | |
| − | + | به خاطر طولانى بودن خلافت هشام، رویدادهاى فراوانى در عصر وى به ثبت و ضبط رسید و در منابع تاریخى ذکر شد. از جمله بیمارى طاعون در میان مسلمانان شایع شد و تعداد بى شمارى از مردم و حیوانات آنان را از میان برد.<ref> تاریخ الیعقوبى، ج ۲، ص ۳۲۸.</ref> | |
| − | + | == وفات == | |
| − | + | به هر روى هشام بن عبدالملک به روایت "یعقوبى" پس از نوزده سال و هفت ماه حکومت در روز چهارشنبه، نهم [[ربیع الاول]] و به روایت نویسنده "[[الفتوح (کتاب)|الفتوح]]" در ششم ربیع الاول و به روایت "[[عزالدین ابن اثیر|ابن اثیر]]" در ششم [[ربیع الثانی]] سال ۱۲۵ قمرى و در ۵۳ سالگى یا در ۶۱ سالگى به هلاکت رسید و پس از وى، برادرزاده اش ولید بن یزید به [[خلافت]] نایل آمد. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | به هر روى هشام بن | ||
| − | |||
| − | |||
| + | مأموران ولید، بى درنگ خزانه هاى حکومتى و دارایى هاى دربار را تصاحب کرده و از هزینه کردن مخارج [[کفن]] و [[دفن]] هشام، جلوگیرى نمودند. بدین جهت، بدن هشام بدون کفن ماند و کسى حاضر به کفن دادن وى نشد تا این که یکى از غلامان وى، کفنى تهیه کرد و بدنش را با آن پوشاند. سپس بدن وى را در رصافه [[شام]] در همان شهرى که در آن به هلاکت رسید به خاک سپردند.<ref> تاریخ الیعقوبى، ج ۲، ص ۳۲۸؛ الفتوح، ج ۸، ص ۱۲۹؛ الکامل فى التاریخ، ج ۵، ص ۲۶۱.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | * سید تقى واردى، روزشمار تاریخ اسلام، جلد سوم، ماه ربیع الاول. | |
| − | + | [[رده:بنی امیه]] | |
| − | + | [[رده:خلفای اموی]] | |
| − | [[رده: | ||
| − | [[رده: | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۴
«هشام بن عبدالملک» دهمین خلیفه اموى در شعبان سال ۱۰۵ قمرى پس از مرگ برادرش یزید بن عبدالملک به منصب خلافت و حکومت دست یافت. امام باقر علیه‌السلام به دسیسه و دستور هشام در مدینه به شهادت رسید.
محتویات
دوران خلافت
وى، حاکمى جاه‌طلب و تنگ نظر بود و براى ارضاى هواهاى نفسانى خویش بسیارى از شهرها، اقوام و ملت ها را مورد تاخت و تاز سپاهیان جنایتکار خویش قرار داد و تعداد بى شمارى از مسلمانان و غیرمسلمانان را با بهانه‌هایى غیرمنطقى و غیراخلاقى از میان برد. ابن واضح یعقوبی، مورخ نامدار اهل سنت درباره شخصیت اخلاقى و ویژگى هاى رفتارى وى نوشته است: «و کان هشام من أحزم بنى امیه و أرجلهم، و کان بخیلاً، حسوداً، فظّاً، غلیظاً، ظلوماً، شدید القسوة، بعید الرحمة، طویل اللسان»؛[۱] هشام از افراد برجسته و از مردان نامور بنى امیه بود. او مردى بخیل، حسود، خشن، سخت‌گیر، ستمگر، سنگدل، بى رحم و دراز زبان بود.
هشام بن عبدالملک با اهل بیت علیهم‌السلام و علویان نیز، کینه و دشمنى دیرینه اى داشت و اسباب سختى و آزار آنان را فراهم مى کرد و دست حاکمان و عاملان خویش در حجاز و عراق را در اعمال فشار و سخت گیرى آنان، باز مى گذاشت.
امام پنجم شیعیان، حضرت امام باقر علیه‌السلام از سوى این خلیفه نابکار، سختى ها و فشارهاى زیادى را تحمل نمود و سرانجام در سال ۱۱۴ قمرى به دسیسه و دستور هشام و توسط ابراهیم بن ولید بن عبدالملک، عامل خلیفه در مدینه به شهادت رسید.[۲]
به خاطر طولانى بودن خلافت هشام، رویدادهاى فراوانى در عصر وى به ثبت و ضبط رسید و در منابع تاریخى ذکر شد. از جمله بیمارى طاعون در میان مسلمانان شایع شد و تعداد بى شمارى از مردم و حیوانات آنان را از میان برد.[۳]
وفات
به هر روى هشام بن عبدالملک به روایت "یعقوبى" پس از نوزده سال و هفت ماه حکومت در روز چهارشنبه، نهم ربیع الاول و به روایت نویسنده "الفتوح" در ششم ربیع الاول و به روایت "ابن اثیر" در ششم ربیع الثانی سال ۱۲۵ قمرى و در ۵۳ سالگى یا در ۶۱ سالگى به هلاکت رسید و پس از وى، برادرزاده اش ولید بن یزید به خلافت نایل آمد.
مأموران ولید، بى درنگ خزانه هاى حکومتى و دارایى هاى دربار را تصاحب کرده و از هزینه کردن مخارج کفن و دفن هشام، جلوگیرى نمودند. بدین جهت، بدن هشام بدون کفن ماند و کسى حاضر به کفن دادن وى نشد تا این که یکى از غلامان وى، کفنى تهیه کرد و بدنش را با آن پوشاند. سپس بدن وى را در رصافه شام در همان شهرى که در آن به هلاکت رسید به خاک سپردند.[۴]
پانویس
منابع
- سید تقى واردى، روزشمار تاریخ اسلام، جلد سوم، ماه ربیع الاول.
