علی عبدالرسولی
دکتر علی عبدالرسولی (۱۳۲۲-۱۲۵۸ ش)، ادیب و هنرمند شیعی عصر پهلوی اول، و فرزند ملا عبدالرسول فیروزکوهی است. وی در زمان رضاخان مجبور به خلع لباس شد.
محتویات
تحصیلات و اساتید
وی تحصیلات دینی و ادبی و هنری خود را نزد پدرش (شیخ عبدالرسول فیروزکوهی مازندرانی) و عده ای دیگر همچون شیخ مسیح طالقانی، سید محمد بقاء، سید عبدالکریم لاهیجی، جلوه زواره ای و ادیب پیشاوری آموخت. علی عبدالرسولی در سال ۱۳۱۴ یعنی یک سال پس از تاسیس دانشگاه تهران با نگارش رساله ای در زمینه عرفان و خط، موفق به کسب مدرک دکترا شد. وی از اولین کسانی است که حائز این مدرک شده و رتبه استادی دانشگاه تهران را نیز کسب نمود.
او بیش از همه در ادبیات و شعر و سپس خطاطی و خوشنویسی مشهور است. همچنین در عرصه ترجمه نیز فعالیت هایی داشته است. علی عبدالرسولی سال ها در دانشگاه تهران تدریس می کرد و میرزا ابراهیم بوذری شاگرد وی در خط نسخ است.
آثار
رساله ای در عرفان و نقاشی، تصحیح دیوان افرادی چون فرخی سیستانی و ادیب پیشاوری و جلوه زواره ای و سروش اصفهانی و صبای کاشی و ناصر خسرو و ازرقی هروی و ترجمه رساله شطرنجیه پدرش از آثار اوست. همچنین قطعات خطاطی زیبایی از وی به جا مانده است.
علی عبدالرسولی در شعر به سبک عراقی و خراسانی متمایل و تخلص شعری اش «ثابت» بود.
وفات
وی در سال ۱۳۲۲ شمسی در اصفهان درگذشت و در تخت فولاد دفن شد.
منابع
- الذریعه، ج۱۷، ص۲۲۶ و ج۲۲ ص۶۳ و ۷۲ و ج۲۴، ص۲۷۴.
- دیوان سنا، جلال همایی، ص۲۰۰.
- شرح مجموعه گل، رحیم قاسمی، ص۴۴۱.
- تذکره شعرای تخت فولاد اصفهان، علیرضا لطفی، ص۱۶۵.
