منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله متوسط
مقاله بدون شناسه یا دارای شناسه ضعیف است
کیفیت پژوهش متوسط است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

اقسام کفر: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{متوسط}}
 
{{متوسط}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]}}
 +
متکلّمان اقسام متعددى براى [[کفر]] برشمرده‌اند:
  
==تقسیم متکلمان==
+
*الف. کفر انکار: بدین معنا است که کسى به قلب و زبان، [[خدا]] و [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله را انکار کند.
 +
*ب. کفر جُحود: یعنى کسى با قلب اذعان کند؛ ولى به زبان، انکار: {{متن قرآن|«وَجَحَدُوا بِها وَاسْتَیقَنَتْها أنْفُسُهُمْ»}}. ([[سوره نمل]]/ ۱۴)
 +
*ج. کفر عناد: بدین معنا است که کسى به دل و زبان اذعان کند؛ اما از روى [[حسادت]] و عناد و دشمنی، تن بدان ندهد؛ همانند [[ولید بن مغیره|ولید بن مغیره]]، که به دل و زبان [[قرآن]] را پذیرفت؛ ولى ایمان نیاورد و آن را سحر خواند. ([[سوره مدثر]]/ ۲۵-۱۱)
 +
*د. کفر [[نفاق]]: آن است که به زبان دم از [[ایمان]] زند؛ ولى دلش از ایمان تهى باشد.<ref>الایمان و الکفر فى الکتاب والسّنّة، ۵۵؛ تاج العروس، ۳/ ۲۵۴؛ لسان العرب، ۵/ ۱۴۴.</ref>
  
متكلّمان اقسام متعددى براى كفر برشمرده‌اند:
+
همچنین بر اساس روایتی از [[امام صادق]] علیه السلام، تقسیمى دیگر براى «کفر» به این ترتیب بیان شده است:
 
 
* الف. كفر انكار: بدين معنا است كه كسى به قلب و زبان، خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله را انكار كند.
 
* ب. كفر جحود: يعنى كسى با قلب اذعان كند؛ ولى به زبان، انكار: {{متن قرآن|«وَجَحَدُوابِها وَاسْتَيقَنَتْها أنْفُسُهُمْ»}}. ([[سوره نمل]]/ 14)
 
* ج. كفر عناد: بدين معنا است كه كسى به دل و زبان اذعان كند؛ اما از روى حسادت و عناد، تن بدان ندهد؛ همانند وليد بن مغيرة، كه به دل و زبان [[قرآن]] را پذيرفت؛ ولى ايمان نياورد و آن را سحر خواند. ([[سوره مدثر]]/ 25-11)
 
* د. كفر نفاق: آن است كه زبان دم از ايمان زَنَد؛ ولى دل از ايمان تهى باشد. (الايمان و الكفر فى الكتاب والسّنّة، 55؛ تاج العروس، 3/ 254؛ لسان العرب، 5/ 144)
 
 
 
==تقسیم روایت امام صادق علیه اسلام==
 
 
 
تقسيمى ديگر نيز براى كفر از روايت [[امام صادق]] علیه السلام برون كشيده اند: (ميزان الحكمة، 3/2711)
 
 
 
# كفر حجود: اين گونه كفر، خود بر دو قسم است:
 
## انكار ربوبيت: بدين معنا است كه كسى، خدا و [[بهشت]] و [[دوزخ]] و رستاخيز را انكار كند. كفر زنادقه و دهريّه از اين دست است كه [[قرآن]] سخن آنان را چنين باز مى‌گويد: {{متن قرآن|«وَما يُهْلِكُنا إلّا الدَّهْرُ»}} ([[سوره جاثيه]]/23)
 
## انكار همراهِ شناخت: يعنى هر چند به وجود خدا يقين دارند، امّا از روى ستمكارى و بزرگ‌طلبى او را انكار مى‌كنند.([[سوره نمل]]/14)
 
# كفر عصيان: بدين معنا است كه به خدا ايمان دارند؛ اما از فرمان او سر مى‌پيچند و تكاليف دينى را برنمى‌تابند.([[سوره بقره]]/84 و 85)
 
# كفر برائت: اين گونه كفر ناپسند نيست؛ بلكه از وظايف اعتقادى است و عبارت است از كفر به دشمنان خدا و كافران، مانند كفر ابراهيم ([[سوره ممتحنه]]/4) و كفر شيطان به اولياى خود. ([[سوره ابراهيم]]/22)
 
# كفر نعمت: عبارت از ناسپاسى در برابر نعمت‌هاى الهى است. [[قرآن كريم]] از سليمان پيامبر علیه السلام نقل فرموده است: «اين از فضل پروردگار من است تا مرا به سپاسگزارى و ناسپاسى بيازمايد». ([[سوره نمل]]/4؛ [[سوره ابراهيم]]/7؛ [[سوره بقره]]/152)
 
# كفر مطلق: كفرى است كه هيچ يك از قيدهاى پيشين را ندارد. (بحارالانوار، 93/60 و 72/100؛ مستدرك الوسائل، 1/76)
 
 
 
برخى كفر را سى و پنج قسم دانسته‌اند كه از ضرب هفت قسم متعلق كفر در پنج قسم كافر حاصل گردد. (فرهنگ لغات كامل در قرآن، 30)
 
  
 +
*الف. کفر جُحود: که خود بر دو قسم است: ۱. انکار ربوبیت: بدین معنا است که کسى، [[خدا]] و [[بهشت]] و [[دوزخ]] و [[معاد|رستاخیز]] را انکار کند. کفر زنادقه و دهریه از این دست است که [[قرآن]] سخن آنان را چنین باز مى‌گوید: {{متن قرآن|«وَما یُهْلِکُنا إلّا الدَّهْرُ»}} ([[سوره جاثیه]]/۲۳). ۲. انکار همراهِ شناخت: یعنى هر چند به وجود خدا یقین دارند، امّا از روى ستمکارى و تکبر او را انکار مى‌کنند.([[سوره نمل]]/۱۴)
 +
*ب. کفر عصیان: بدین معنا است که به خدا ایمان دارند؛ اما از فرمان او سر مى‌پیچند و تکالیف دینى را برنمى‌تابند: {{متن قرآن|«أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ...»}} ([[سوره بقره]]/۸۵).
 +
*ج. [[کفران نعمت|کفر نعمت]]: عبارت از ناسپاسى در برابر نعمت‌هاى الهى است. [[قرآن کریم]] از [[حضرت سلیمان]] علیه السلام نقل فرموده است: {{متن قرآن|«هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیبْلُوَنِی أَأَشْکرُ أَمْ أَکفُرُ»}}؛ این از فضل پروردگار من است تا مرا به سپاسگزارى و ناسپاسى بیازماید. ([[سوره نمل]]/۴۰؛ و نیز: [[سوره ابراهیم]]/۷؛ [[سوره بقره]]/۱۵۲)
 +
*د. کفر برائت: این گونه کفر ناپسند نیست؛ بلکه از وظایف اعتقادى است و عبارت است از کفر به دشمنان خدا و کافران، مانند کفر [[حضرت ابراهیم]] علیه السلام و پیروانش نسبت به مشرکان: {{متن قرآن|«... إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کفَرْنَا بِکمْ...»}} ([[سوره ممتحنه]]/۴).
 +
*ه. کفر مطلق: کفرى است که هیچ یک از قیدهاى پیشین را ندارد.<ref>بحارالانوار، ۹۳/۶۰؛ مستدرک الوسائل، ۱/۷۶؛ میزان الحکمة، ۳/۲۷۱۱.</ref>
 +
==پانویس==
 +
{{پانویس}}
 
==منابع==
 
==منابع==
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص90 و 91.
+
* [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، جمعی از نویسندگان، ج۱، ص۹۰-۹۱.
 
 
[[رده:اسلام]]
 
[[رده:اعتقادات]]
 
[[رده:مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 
 
{{سنجش کیفی
 
{{سنجش کیفی
 
|سنجش=شده
 
|سنجش=شده
سطر ۴۴: سطر ۳۲:
 
|رده= ندارد
 
|رده= ندارد
 
}}
 
}}
 +
[[رده:اسلام]]
 +
[[رده:اعتقادات]]
 
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]
 
[[رده: مقاله های مرتبط به دانشنامه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۴۳


Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ شیعه است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

متکلّمان اقسام متعددى براى کفر برشمرده‌اند:

  • الف. کفر انکار: بدین معنا است که کسى به قلب و زبان، خدا و رسول خدا صلی الله علیه وآله را انکار کند.
  • ب. کفر جُحود: یعنى کسى با قلب اذعان کند؛ ولى به زبان، انکار: «وَجَحَدُوا بِها وَاسْتَیقَنَتْها أنْفُسُهُمْ». (سوره نمل/ ۱۴)
  • ج. کفر عناد: بدین معنا است که کسى به دل و زبان اذعان کند؛ اما از روى حسادت و عناد و دشمنی، تن بدان ندهد؛ همانند ولید بن مغیره، که به دل و زبان قرآن را پذیرفت؛ ولى ایمان نیاورد و آن را سحر خواند. (سوره مدثر/ ۲۵-۱۱)
  • د. کفر نفاق: آن است که به زبان دم از ایمان زند؛ ولى دلش از ایمان تهى باشد.[۱]

همچنین بر اساس روایتی از امام صادق علیه السلام، تقسیمى دیگر براى «کفر» به این ترتیب بیان شده است:

  • الف. کفر جُحود: که خود بر دو قسم است: ۱. انکار ربوبیت: بدین معنا است که کسى، خدا و بهشت و دوزخ و رستاخیز را انکار کند. کفر زنادقه و دهریه از این دست است که قرآن سخن آنان را چنین باز مى‌گوید: «وَما یُهْلِکُنا إلّا الدَّهْرُ» (سوره جاثیه/۲۳). ۲. انکار همراهِ شناخت: یعنى هر چند به وجود خدا یقین دارند، امّا از روى ستمکارى و تکبر او را انکار مى‌کنند.(سوره نمل/۱۴)
  • ب. کفر عصیان: بدین معنا است که به خدا ایمان دارند؛ اما از فرمان او سر مى‌پیچند و تکالیف دینى را برنمى‌تابند: «أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ...» (سوره بقره/۸۵).
  • ج. کفر نعمت: عبارت از ناسپاسى در برابر نعمت‌هاى الهى است. قرآن کریم از حضرت سلیمان علیه السلام نقل فرموده است: «هَٰذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیبْلُوَنِی أَأَشْکرُ أَمْ أَکفُرُ»؛ این از فضل پروردگار من است تا مرا به سپاسگزارى و ناسپاسى بیازماید. (سوره نمل/۴۰؛ و نیز: سوره ابراهیم/۷؛ سوره بقره/۱۵۲)
  • د. کفر برائت: این گونه کفر ناپسند نیست؛ بلکه از وظایف اعتقادى است و عبارت است از کفر به دشمنان خدا و کافران، مانند کفر حضرت ابراهیم علیه السلام و پیروانش نسبت به مشرکان: «... إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْکمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ کفَرْنَا بِکمْ...» (سوره ممتحنه/۴).
  • ه. کفر مطلق: کفرى است که هیچ یک از قیدهاى پیشین را ندارد.[۲]

پانویس

  1. الایمان و الکفر فى الکتاب والسّنّة، ۵۵؛ تاج العروس، ۳/ ۲۵۴؛ لسان العرب، ۵/ ۱۴۴.
  2. بحارالانوار، ۹۳/۶۰؛ مستدرک الوسائل، ۱/۷۶؛ میزان الحکمة، ۳/۲۷۱۱.

منابع