اخلاص: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(حذف موارد با ارتباط اندک به عنوان) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
| − | + | '''«اخلاص»''' در مقابل «[[ریا]]»، به معنای پاک و خالص ساختن [[نیت|نیت]]، و انجام دادن عمل فقط برای [[الله|خدا]] است، که عامل اصلی قبولی اعمال و عبادات می‌باشد. از نظر [[اسلام]]، عمل خالص هر مقدار هم که باشد، بر عمل زیاد اگر خالص نباشد ترجیح دارد. | |
| − | == | + | ==تعریف اخلاص== |
| + | «اخلاص» در لغت ویژه کردن را گویند؛ یعنى پاک کردن چیزى از هر چیزى که غیر آن باشد و با آن درآمیخته باشد.<ref> حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القران الکریم، ج۳ ص۱۰۲؛ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، واژه «خلص»، ج۴، ص۱۶۸.</ref> | ||
| − | + | اخلاص در اصطلاح و در بیان اندیشمندان اسلامی عبارت است از پاک و خالص ساختن قصد و [[نیت|نیت]] از غیر [[خدا]]. به عبارت دیگر، تنها خدا را شایسته عبادت دانسته و به دنبال آن، انگیزۀ اصلی در انجام کارها اظهار بندگی و کسب رضایت ذات حق تعالی باشد، نه کسب رضایت غیر او. از نظر [[اسلام]]، اصل [[عبادت]]، اخلاص است و سایر اعمال در سایه اخلاص عنوان عبادت پیدا مى‌کند و کامل مى‌شود.<ref name=":۰">آیت الله مهدوى کنى، نقطه‌هاى آغاز در اخلاق عملى، چاپ دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ: هفتم، ۱۳۷۶ ش ص۴۲۸ـ۴۳۰؛ گیلانى، عبدالرزاق، شرح مصباح الشریعة و مفتاح الحقیقة، تصحیح رضا مرندى، انتشارات پیام حق، چاپ: اول، ۱۳۷۷ ش، ص ۴۶۹ـ۴۷۵.</ref> | |
| − | + | حقیقت اخلاص آن است که نیت انسان از هر گونه شرک خفى و جلىّ پاک باشد،<ref> فیض کاشانى، المحجة البیضاء، ج ۸، ص ۱۲۸.</ref> و در نیت او هیچ انگیزه اى جز انگیزه الهى حاکم نباشد. پس هر کسى که طاعتى را بجا آورد و قصد قربت داشته باشد ولی با آن غرضى دنیوى بیامیزد، عملش خالص نمی باشد، مثلاً برای رسیدن به سلامتی بدن و پالایش آن از چربی های اضافی [[روزه]] بگیرد و هدف اصلی و محرک واقعی او برای روزه گرفتن چنین قصدی باشد، نه اطاعت خدا.<ref> مجتبوى، سید جلال الدین؛ علم اخلاق اسلامى، انتشارات حکمت، چاپ: چهارم، ۱۳۷۷ ش، ج۳، ص۵۳۰.</ref> | |
| − | == | + | ==عوامل اخلاص== |
| − | در آموزه | + | در آموزه های دینی عواملی برای کسب این فضیلت ارزشمند بیان شده است که به مواردی از آنها اشاره می شود: |
| − | + | الف. افزودن بر علم و [[یقین]]: | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | *[[امام علی]] علیه السلام: «اَلاِخْلاصُ ثَمَرَةُ الْیقینِ»؛ اخلاص میوه درخت یقین است. (هر قدر یقین انسان به [[توحید افعالی|توحید افعالى]] بیشتر باشد و هیچ مؤثّرى را در عالم هستى، جز خدا نشناسد، چنین کسى اعمالش توأم با خلوص است؛ زیرا جز خدا مبدأ تأثیرى نمى بیند که براى او کار کند.) | |
| + | *«إخلاص العمل من قوّة الیقین و صلاح النّیة»؛ اخلاص عمل از یقین قوى و نیک اندیشى سرچشمه مى‌گیرد.<ref>غررالحکم، جلد ۱، صفحه ۳۶۱، (شماره ۵۵).</ref> | ||
| + | *«ثمرة العلم إخلاص العمل»؛ اخلاص میوه علم و معرفت است. | ||
| − | + | ب. قطع [[طمع]] از غیر خدا: | |
| − | + | *[[امام باقر]] علیه السلام می فرماید: «بنده، پرستشگر واقعی خدا نمی شود، مگر آنکه از همه مخلوقات بریده و به او بپیوندد، آن گاه خداوند می فرماید: این عمل خالص برای من است و به کرمش آن را می پذیرد.»<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۱۰۱.</ref> | |
| + | *«أوّل الإخلاص الیأس ممّا فی أیدی النّاس»؛ سرآغاز اخلاص ناامیدى از ما سوى اللّه است.<ref> أوّل الإخلاص الیأس ممّا فی أیدی النّاس.</ref> | ||
| − | + | ج. کم کردن آرزوها: | |
| − | + | *امیرالمؤمنین علیه السلام: «قَلِّل الآمال تَخلُص لک الأعمال»؛ آرزوهایت را کم کن تا اعمالت خالص شود.<ref>تمیمى آمدى؛ غررالحکم و دررالکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، ۱۳۶۶ ش، ج۱، ص۱۵۵، ح ۲۹۰۶.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | ==اخلاص | + | ==نشانه‌های اخلاص== |
| − | + | نشانه‌های اخلاص بصورت اختصار مطرح می‌شود: | |
| − | |||
| − | |||
| − | + | *کسی که دلش پاک، خیرش زیاد و شرش مأمون است (یعنى مردم از خیرش بهره‌مند و از شرش در امانند).<ref> حسن بن شعبه حرانى؛ تحف العقول، انتشارات جامعه مدرسین قم، ۱۴۰۴ ق، ص۲۱.</ref> | |
| + | *یکسان بودن ظاهر و باطن و کردار و گفتارش.<ref>سید رضی، نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، نشر دارالأسوه للطباعة والنشر، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، نامه ۲۶، ص۵۲۲.</ref> | ||
| + | *[[امام علی علیه السلام|امام علی]] علیه السلام فرمود: «تمام الإخلاص تجنّب المعاصى»؛ کمال اخلاص دوری از گناهان است.<ref> علامه مجلسى؛ بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ ق، ج۷۴، ص۲۱۵.</ref> | ||
| + | *[[زهد]] ورزی.<ref>آیت الله مهدوى کنى، نقطه‌هاى آغاز در اخلاق عملى، چاپ، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ: ششم، ۱۳۷۵ش، ص۴۲۰.</ref> | ||
| + | *ناامیدی از غیرخدا و از چیزی غیر از گناه خود نترسیدن.<ref>همان، ص۴۲۱.</ref> | ||
| + | *از غیر خدا در مورد اعمالش انتظار تعریف نداشتن؛ [[پیامبر اسلام|پیامبر]] (صلی الله علیه وآله) می فرماید: «ما بلغ عبد حقیقة الاخلاص حتى لایحبّ أن یُحمد على شىء من عمل للَّه.» بنده هرگز به حقیقت اخلاص نمى رسد، جز آن که دوست نداشته باشد او را بر عمل خدایى، بستایند.<ref>کلینی، یعقوب؛ اصول کافی، تحقیق علی اکبر غفاری، نشردارالکتب الإسلامیة، چاپ ششم، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۱۶، ح۴.</ref> | ||
| − | + | ==آفات اخلاص== | |
| − | در | + | آفاتى که اخلاص را تیره و آشفته مى‌سازد، در آشکار و پنهان بودن، درجاتى دارد که واضحتر از همه [[ریا|ریاى]] ظاهر است. |
| − | + | سپس نیکو بجا آوردن [[عبادت]] و سعى در [[خشوع]] در عبادت در میان مردم و آشکارا (نه در خلوت)، به قصد اینکه تو مرجع مردمى و آنچه از تو مشاهده مى‌کنند فرامى‌گیرند. | |
| − | + | و پس از آن، عمل را در خلوت خوب انجام دادن به قصد آنکه خلوت و آشکاراى او یکسان باشد و این نوعى ریاى پیچیده و پوشیده است. زیرا چنین شخصى عبادت خود را در خلوت نیکو مى‌کند تا در آشکارا نیز همین گونه عمل نماید، پس فرقى بین دو نوع عبادت او (در خلوت و در جلوت) در این که به مردم توجه و التفات دارد نیست. | |
| − | + | ریاى پنهان‌تر این است که وقتى انسان در حضور مردم در عبادت است، [[شیطان]] که از بکاربردن حیله های قبلی ناامید است به وى گوید: «تو در پیشگاه خداى سبحان ایستاده‌اى، در جلال و عظمت او بیندیش و شرم کن از این که او به دل تو مى‌نگرد و قلب تو از او غافل است» آنگاه حالت حضور قلب و خشوع جوارح به خود مى‌گیرد و این پنهان‌ترین نیرنگ شیطان است و اگر این اندیشه ناشى از اخلاص بود در خلوت نیز از او جدا نمى‌شد و تنها در حالت حضور غیر، به ذهنش خطور نمى‌کرد. | |
| + | <ref> مجتبوى، سید جلال الدین، علم اخلاق اسلامى، انتشارات حکمت، چاپ: چهارم، ۱۳۷۷ ش، ج۳ ص۵۳۷ و ۵۳۸؛ نراقى، ملا احمد، معراج السعادة، انتشارات هجرت، چاپ پنجم، ۱۳۷۷ ش، ص۶۳۱و۶۳۲.</ref> | ||
| − | + | البته اگر نشاط بعد از عبادت، به دلیل توفیقى باشد که خدا به بنده خود داده، منافاتى با خلوص نیت ندارد، ولی اگر این نشاط از مشاهده اعمال انسان توسط مردم حاصل گردد، با خلوص منافات دارد. البته نشاط بعد از مشاهده مردم، موجب بطلان عمل نمى شود، مشروط به اینکه به هیچ وجه مقدار یا کیفیت اعمال خود را بر اثر مشاهده مردم تغییر ندهد. [[امام باقر]](ع) می فرماید: «(این نشاط) اشکالى ندارد، هر کسى دوست دارد که در میان مردم کار خیر او آشکار گردد مشروط بر این که عمل خیر را براى این هدف انجام نداده باشد». | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==مراتب اخلاص== | ==مراتب اخلاص== | ||
| − | امام خمینی | + | [[امام خمینی]] مراتب اخلاص را به صورت ذیل بیان نموده است: |
| − | * مرتبه اول: | + | *مرتبه اول: پاکسازی عمل است -چه عمل قلبى یا عمل ظاهری- از شبهه رضاى مخلوق و جلب قلوب آنها، چه براى خوش‌آمد گویی آنها یا براى جلب منفعت یا براى غیر آن. |
| − | * مرتبه دوم: | + | *مرتبه دوم: پاکسازی عمل است از بدست آوردن منافع دنیایی هر چند که انگیزه و مشوق آن عنایت الهی باشد، تا به این واسطه عنایت فرماید. مثل خواندن [[نماز شب]] براى توسعه [[رزق|روزى]] و بجا آوردن نماز اوّل ماه (مثلا) براى سلامت از آفات آن ماه و دیگر مقاصد دنیوى... |
| − | * مرتبه سوّم: | + | *مرتبه سوّم: پاکسازی عمل است از اینکه بخاطر [[بهشت|بهشتهای]] جسمانی و [[حور العین|حورالعین]] و قصرها و امثال آن از لذات جسمانی، اعمال عبادی خویش را انجام دهد. |
| − | * مرتبه چهارم: آن است | + | *مرتبه چهارم: آن است که عمل را تصفیه کند از ترس عقاب و عذابهای جسمانى که وعده داده شده است. البته در نظر اهل [[معرفت]] فرق نمی‌کند که انسان عملى را از ترس [[حدود]] و [[تعزیر|تعزیرات]] دنیایی یا ترس [[عذاب]] آخرتى انجام دهد. زیرا هیچ یک براى خدا نیست؛ ناگفته نماند مطابق [[قواعد فقهی|قواعد فقهیه]] عمل با این نیات از مرحله بطلان صورى خارج می‌شود ولى در بازار اهل معرفت این متاع ارزشى ندارد. |
| − | * مرتبه پنجم: | + | *مرتبه پنجم: پاکسازی عمل است از رسیدن به لذّات روحی همیشگی و خود را در جرگه [[ملائکه]] وارد کردن، این درجه نیز گرچه درجه بزرگ و مقصد عالى و مهمى است، ولى از منظر عارفان واقعی این مرتبه نیز دارای نقصان بوده و سالک آن نیز در زمره کاسبین به شمار مى‌رود. |
| − | * مرتبه ششم: | + | *مرتبه ششم: پاکسازی آن است از ترس عدم دستیابی به این لذّات و محروم شدن از این سعادت ها. |
| − | * مرتبه هفتم: | + | *مرتبه هفتم: پاکسازی عمل است از این که بخاطر بهشت لقاء الهی عمل کند و این مرتبه از مهمترین اهداف اهل معرفت و سالکان کوی دوست است. و نوع مردم از دستیابی به آن ناتوانند و کمتر کسی از اهل معرفت به این سعادت می رسند، البته این مرتبه درجه نهایی عروج آنان نیست، بلکه از مقامات معمولى آنها بشمار می رود... .<ref>امام خمینى، روح الله؛ آداب الصلاة، مؤسسه‌ى تنظیم و نشر آثار امام خمینى، چاپ هفتم، ۱۳۷۸ ش صص:۱۶۴ـ۱۶۶.</ref> |
| − | + | ==آثار و فواید اخلاص== | |
| − | + | از نظر [[اسلام]]، اصل عبادت، اخلاص است و سایر اعمال در سایه اخلاص عنوان عبادت پیدا مى‌کند و کامل مى‌شود.<ref name=":۰" /> برای عمل مخلصانه آثار زیادی بیان شده است که به چند مورد اشاره می شود: | |
| − | |||
| − | |||
| − | == | ||
| − | از نظر اسلام اصل | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | *بصیرت و [[حکمت]]؛ [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله فرمود: «ما أخلص عبد لله عزَّوجلّ أربعین صباحاً إلاّ جرت ینابیع الحکمه من قلبه علی لسانه»؛ هیچ بنده‌اى چهل روز متوالى قدم در وادى اخلاص ننهاد جز آن که چشمه‌هاى [[حکمت]] و معرفت از قلبش بر زبان او جارى مى‌شود.<ref> عیون اخبارالرّضا، جلد ۲، ص ۶۹؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت، ۱۴۰۴ ق، جلد ۶۷، ص ۲۴۲.</ref> | ||
| + | *[[قرب الهی|تقرّب]] به خدا: حضرت علی علیه السلام در این باره فرمود: «تقرّب العبد إلی الله سبحانه بإخلاص نیَّته»؛ نزدیک شدن بنده به خدای سبحان به سبب خالص کردن نیت اوست.<ref>میزان الحکمه، ج ۳، ص ۲۷۹. </ref> | ||
| + | *خضوع تمام ما سوى اللّه در برابر انسان مخلص؛ [[امام صادق]] علیه السلام فرمود: «إنّ المؤمن لیخشع له کلّ شیءٍ و یهابه کلّ شیءٍ ثمّ قال: إذا کان مخلصاً لله أخاف الله منه کلّ شیءٍ حتّی هوامّ الأرض و سباعها و طیر السّماء»؛ بى‌تردید، هر چیز در برابر مؤمن خاشع و خاضع است و همه چیز از او پروا دارند. چنانچه بنده مخلص باشد خداوند ترس او را در دل همه چیز حتى حشرات زمین و پرندگان آسمان قرار مى‌دهد.<ref>علامه مجلسى؛ بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ ق، ج۶۷، ص۲۴۸، باب۵۴، ح۲۱.</ref> | ||
| + | *امدادهای الهی: اثر دیگر رعایت اخلاص، یاری، پشتیبانی و امدادهای الهی در زندگی فرد مخلص است. [[حضرت فاطمه زهرا]] علیها السلام فرمود: «من أصعد إلی الله خالص عبادته، أهبط الله إلیه أفضل مصلحته»؛ کسی که عبادت خالصانه اش را به سوی خدا بالا بفرستد، خداوند بهترین مصلحتش را به سوی او فرو خواهد فرستاد.<ref>بحارالانوار، ج ۷۱، ص ۱۸۴. </ref> | ||
| + | *کفایت امر و درمانده نشدن در کارها؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله: «خداوند عزّوجلّ فرمود: اگر بنده خود را دوستدار اخلاص و خداجوى بیابم اداره امور او را شخصا به عهده مى‌گیرم (و کار او را به دیگران واگذار نمى‌کنم)».<ref> محدث نورى؛ مستدرک الوسائل، مؤسسه آل البیت علیهم السلام قم، ۱۴۰۸ ق، ج۴، ص۴۸۲، باب۲۳؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۸۲، ص۱۳۶، باب۲۷.</ref> | ||
| + | *سعادت و کامیابى؛ [[امیرالمومنین|امیرالمؤمنین]] علیه السلام فرمود: «اعمال خود را خالص کنید تا سعادتمند شوید».<ref>عبدالواحد بن محمد تمیمى آمدى؛ غررالحکم و دررالکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، ۱۳۶۶ ش، ص۱۵۵، ح۲۸۹۵.</ref> | ||
| + | *پرهیز از [[غفلت]]: امام صادق علیه السلام مى فرماید: «لابدّ للعبد من خالص النیة فى کل حرکه و سکون اذ لو لم یکن بهذا المعنى یکون غافلاً...»؛ شرط بندگی خدا این است که در هر حرکت و سکونى نیتش را برای خدا خالص سازد زیرا اگر چنین نکند، غافل است.<ref>میزان الحکمه، محمد محمدى رى شهرى، ج ۳، روایت ۴۷۴۸.</ref> | ||
| + | *کمال عبادت؛ [[امام جواد علیه السلام|حضرت جواد]] علیه السلام فرمود: «برترین عبادتها اخلاص است».<ref>ورام بن ابى فراس؛ مجموعة ورام، ۲ جلد در یک مجلد، انتشارات مکتبة الفقیه قم، ج۲، ص۱۰۹.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
| − | + | ==منابع== | |
| − | == | + | *[http://www.pajoohe.ir "اخلاص"، دانشنامه پژوهه]، اصغر صفرزاده، تاریخ بازیابی: ۲۱ شهریور ۱۳۹۱. |
| − | + | *[https://makarem.ir/maaref/fa/category/articles/27607/%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D8%B5 "اخلاص"، سایت آیین رحمت]. | |
| + | *[https://www.porseman.com/article/%D9%85%D8%B9%D9%86%D8%A7%D9%8A-%D8%A7%D8%AE%D9%84%D8%A7%D8%B5/14845 "معنای اخلاص"، سایت پرسمان]. | ||
{{سنجش کیفی | {{سنجش کیفی | ||
|سنجش=شده | |سنجش=شده | ||
| سطر ۱۰۰: | سطر ۹۴: | ||
|رده= دارد | |رده= دارد | ||
}} | }} | ||
| − | |||
| − | |||
[[رده:صفات پسندیده]] | [[رده:صفات پسندیده]] | ||
[[رده:اخلاق الهی]] | [[رده:اخلاق الهی]] | ||
[[رده: مقاله های مهم]] | [[رده: مقاله های مهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۱
«اخلاص» در مقابل «ریا»، به معنای پاک و خالص ساختن نیت، و انجام دادن عمل فقط برای خدا است، که عامل اصلی قبولی اعمال و عبادات می‌باشد. از نظر اسلام، عمل خالص هر مقدار هم که باشد، بر عمل زیاد اگر خالص نباشد ترجیح دارد.
محتویات
تعریف اخلاص
«اخلاص» در لغت ویژه کردن را گویند؛ یعنى پاک کردن چیزى از هر چیزى که غیر آن باشد و با آن درآمیخته باشد.[۱]
اخلاص در اصطلاح و در بیان اندیشمندان اسلامی عبارت است از پاک و خالص ساختن قصد و نیت از غیر خدا. به عبارت دیگر، تنها خدا را شایسته عبادت دانسته و به دنبال آن، انگیزۀ اصلی در انجام کارها اظهار بندگی و کسب رضایت ذات حق تعالی باشد، نه کسب رضایت غیر او. از نظر اسلام، اصل عبادت، اخلاص است و سایر اعمال در سایه اخلاص عنوان عبادت پیدا مى‌کند و کامل مى‌شود.[۲]
حقیقت اخلاص آن است که نیت انسان از هر گونه شرک خفى و جلىّ پاک باشد،[۳] و در نیت او هیچ انگیزه اى جز انگیزه الهى حاکم نباشد. پس هر کسى که طاعتى را بجا آورد و قصد قربت داشته باشد ولی با آن غرضى دنیوى بیامیزد، عملش خالص نمی باشد، مثلاً برای رسیدن به سلامتی بدن و پالایش آن از چربی های اضافی روزه بگیرد و هدف اصلی و محرک واقعی او برای روزه گرفتن چنین قصدی باشد، نه اطاعت خدا.[۴]
عوامل اخلاص
در آموزه های دینی عواملی برای کسب این فضیلت ارزشمند بیان شده است که به مواردی از آنها اشاره می شود:
الف. افزودن بر علم و یقین:
- امام علی علیه السلام: «اَلاِخْلاصُ ثَمَرَةُ الْیقینِ»؛ اخلاص میوه درخت یقین است. (هر قدر یقین انسان به توحید افعالى بیشتر باشد و هیچ مؤثّرى را در عالم هستى، جز خدا نشناسد، چنین کسى اعمالش توأم با خلوص است؛ زیرا جز خدا مبدأ تأثیرى نمى بیند که براى او کار کند.)
- «إخلاص العمل من قوّة الیقین و صلاح النّیة»؛ اخلاص عمل از یقین قوى و نیک اندیشى سرچشمه مى‌گیرد.[۵]
- «ثمرة العلم إخلاص العمل»؛ اخلاص میوه علم و معرفت است.
ب. قطع طمع از غیر خدا:
- امام باقر علیه السلام می فرماید: «بنده، پرستشگر واقعی خدا نمی شود، مگر آنکه از همه مخلوقات بریده و به او بپیوندد، آن گاه خداوند می فرماید: این عمل خالص برای من است و به کرمش آن را می پذیرد.»[۶]
- «أوّل الإخلاص الیأس ممّا فی أیدی النّاس»؛ سرآغاز اخلاص ناامیدى از ما سوى اللّه است.[۷]
ج. کم کردن آرزوها:
- امیرالمؤمنین علیه السلام: «قَلِّل الآمال تَخلُص لک الأعمال»؛ آرزوهایت را کم کن تا اعمالت خالص شود.[۸]
نشانه‌های اخلاص
نشانه‌های اخلاص بصورت اختصار مطرح می‌شود:
- کسی که دلش پاک، خیرش زیاد و شرش مأمون است (یعنى مردم از خیرش بهره‌مند و از شرش در امانند).[۹]
- یکسان بودن ظاهر و باطن و کردار و گفتارش.[۱۰]
- امام علی علیه السلام فرمود: «تمام الإخلاص تجنّب المعاصى»؛ کمال اخلاص دوری از گناهان است.[۱۱]
- زهد ورزی.[۱۲]
- ناامیدی از غیرخدا و از چیزی غیر از گناه خود نترسیدن.[۱۳]
- از غیر خدا در مورد اعمالش انتظار تعریف نداشتن؛ پیامبر (صلی الله علیه وآله) می فرماید: «ما بلغ عبد حقیقة الاخلاص حتى لایحبّ أن یُحمد على شىء من عمل للَّه.» بنده هرگز به حقیقت اخلاص نمى رسد، جز آن که دوست نداشته باشد او را بر عمل خدایى، بستایند.[۱۴]
آفات اخلاص
آفاتى که اخلاص را تیره و آشفته مى‌سازد، در آشکار و پنهان بودن، درجاتى دارد که واضحتر از همه ریاى ظاهر است.
سپس نیکو بجا آوردن عبادت و سعى در خشوع در عبادت در میان مردم و آشکارا (نه در خلوت)، به قصد اینکه تو مرجع مردمى و آنچه از تو مشاهده مى‌کنند فرامى‌گیرند.
و پس از آن، عمل را در خلوت خوب انجام دادن به قصد آنکه خلوت و آشکاراى او یکسان باشد و این نوعى ریاى پیچیده و پوشیده است. زیرا چنین شخصى عبادت خود را در خلوت نیکو مى‌کند تا در آشکارا نیز همین گونه عمل نماید، پس فرقى بین دو نوع عبادت او (در خلوت و در جلوت) در این که به مردم توجه و التفات دارد نیست.
ریاى پنهان‌تر این است که وقتى انسان در حضور مردم در عبادت است، شیطان که از بکاربردن حیله های قبلی ناامید است به وى گوید: «تو در پیشگاه خداى سبحان ایستاده‌اى، در جلال و عظمت او بیندیش و شرم کن از این که او به دل تو مى‌نگرد و قلب تو از او غافل است» آنگاه حالت حضور قلب و خشوع جوارح به خود مى‌گیرد و این پنهان‌ترین نیرنگ شیطان است و اگر این اندیشه ناشى از اخلاص بود در خلوت نیز از او جدا نمى‌شد و تنها در حالت حضور غیر، به ذهنش خطور نمى‌کرد. [۱۵]
البته اگر نشاط بعد از عبادت، به دلیل توفیقى باشد که خدا به بنده خود داده، منافاتى با خلوص نیت ندارد، ولی اگر این نشاط از مشاهده اعمال انسان توسط مردم حاصل گردد، با خلوص منافات دارد. البته نشاط بعد از مشاهده مردم، موجب بطلان عمل نمى شود، مشروط به اینکه به هیچ وجه مقدار یا کیفیت اعمال خود را بر اثر مشاهده مردم تغییر ندهد. امام باقر(ع) می فرماید: «(این نشاط) اشکالى ندارد، هر کسى دوست دارد که در میان مردم کار خیر او آشکار گردد مشروط بر این که عمل خیر را براى این هدف انجام نداده باشد».
مراتب اخلاص
امام خمینی مراتب اخلاص را به صورت ذیل بیان نموده است:
- مرتبه اول: پاکسازی عمل است -چه عمل قلبى یا عمل ظاهری- از شبهه رضاى مخلوق و جلب قلوب آنها، چه براى خوش‌آمد گویی آنها یا براى جلب منفعت یا براى غیر آن.
- مرتبه دوم: پاکسازی عمل است از بدست آوردن منافع دنیایی هر چند که انگیزه و مشوق آن عنایت الهی باشد، تا به این واسطه عنایت فرماید. مثل خواندن نماز شب براى توسعه روزى و بجا آوردن نماز اوّل ماه (مثلا) براى سلامت از آفات آن ماه و دیگر مقاصد دنیوى...
- مرتبه سوّم: پاکسازی عمل است از اینکه بخاطر بهشتهای جسمانی و حورالعین و قصرها و امثال آن از لذات جسمانی، اعمال عبادی خویش را انجام دهد.
- مرتبه چهارم: آن است که عمل را تصفیه کند از ترس عقاب و عذابهای جسمانى که وعده داده شده است. البته در نظر اهل معرفت فرق نمی‌کند که انسان عملى را از ترس حدود و تعزیرات دنیایی یا ترس عذاب آخرتى انجام دهد. زیرا هیچ یک براى خدا نیست؛ ناگفته نماند مطابق قواعد فقهیه عمل با این نیات از مرحله بطلان صورى خارج می‌شود ولى در بازار اهل معرفت این متاع ارزشى ندارد.
- مرتبه پنجم: پاکسازی عمل است از رسیدن به لذّات روحی همیشگی و خود را در جرگه ملائکه وارد کردن، این درجه نیز گرچه درجه بزرگ و مقصد عالى و مهمى است، ولى از منظر عارفان واقعی این مرتبه نیز دارای نقصان بوده و سالک آن نیز در زمره کاسبین به شمار مى‌رود.
- مرتبه ششم: پاکسازی آن است از ترس عدم دستیابی به این لذّات و محروم شدن از این سعادت ها.
- مرتبه هفتم: پاکسازی عمل است از این که بخاطر بهشت لقاء الهی عمل کند و این مرتبه از مهمترین اهداف اهل معرفت و سالکان کوی دوست است. و نوع مردم از دستیابی به آن ناتوانند و کمتر کسی از اهل معرفت به این سعادت می رسند، البته این مرتبه درجه نهایی عروج آنان نیست، بلکه از مقامات معمولى آنها بشمار می رود... .[۱۶]
آثار و فواید اخلاص
از نظر اسلام، اصل عبادت، اخلاص است و سایر اعمال در سایه اخلاص عنوان عبادت پیدا مى‌کند و کامل مى‌شود.[۲] برای عمل مخلصانه آثار زیادی بیان شده است که به چند مورد اشاره می شود:
- بصیرت و حکمت؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «ما أخلص عبد لله عزَّوجلّ أربعین صباحاً إلاّ جرت ینابیع الحکمه من قلبه علی لسانه»؛ هیچ بنده‌اى چهل روز متوالى قدم در وادى اخلاص ننهاد جز آن که چشمه‌هاى حکمت و معرفت از قلبش بر زبان او جارى مى‌شود.[۱۷]
- تقرّب به خدا: حضرت علی علیه السلام در این باره فرمود: «تقرّب العبد إلی الله سبحانه بإخلاص نیَّته»؛ نزدیک شدن بنده به خدای سبحان به سبب خالص کردن نیت اوست.[۱۸]
- خضوع تمام ما سوى اللّه در برابر انسان مخلص؛ امام صادق علیه السلام فرمود: «إنّ المؤمن لیخشع له کلّ شیءٍ و یهابه کلّ شیءٍ ثمّ قال: إذا کان مخلصاً لله أخاف الله منه کلّ شیءٍ حتّی هوامّ الأرض و سباعها و طیر السّماء»؛ بى‌تردید، هر چیز در برابر مؤمن خاشع و خاضع است و همه چیز از او پروا دارند. چنانچه بنده مخلص باشد خداوند ترس او را در دل همه چیز حتى حشرات زمین و پرندگان آسمان قرار مى‌دهد.[۱۹]
- امدادهای الهی: اثر دیگر رعایت اخلاص، یاری، پشتیبانی و امدادهای الهی در زندگی فرد مخلص است. حضرت فاطمه زهرا علیها السلام فرمود: «من أصعد إلی الله خالص عبادته، أهبط الله إلیه أفضل مصلحته»؛ کسی که عبادت خالصانه اش را به سوی خدا بالا بفرستد، خداوند بهترین مصلحتش را به سوی او فرو خواهد فرستاد.[۲۰]
- کفایت امر و درمانده نشدن در کارها؛ رسول خدا صلی الله علیه و آله: «خداوند عزّوجلّ فرمود: اگر بنده خود را دوستدار اخلاص و خداجوى بیابم اداره امور او را شخصا به عهده مى‌گیرم (و کار او را به دیگران واگذار نمى‌کنم)».[۲۱]
- سعادت و کامیابى؛ امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «اعمال خود را خالص کنید تا سعادتمند شوید».[۲۲]
- پرهیز از غفلت: امام صادق علیه السلام مى فرماید: «لابدّ للعبد من خالص النیة فى کل حرکه و سکون اذ لو لم یکن بهذا المعنى یکون غافلاً...»؛ شرط بندگی خدا این است که در هر حرکت و سکونى نیتش را برای خدا خالص سازد زیرا اگر چنین نکند، غافل است.[۲۳]
- کمال عبادت؛ حضرت جواد علیه السلام فرمود: «برترین عبادتها اخلاص است».[۲۴]
پانویس
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القران الکریم، ج۳ ص۱۰۲؛ فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، واژه «خلص»، ج۴، ص۱۶۸.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ آیت الله مهدوى کنى، نقطه‌هاى آغاز در اخلاق عملى، چاپ دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ: هفتم، ۱۳۷۶ ش ص۴۲۸ـ۴۳۰؛ گیلانى، عبدالرزاق، شرح مصباح الشریعة و مفتاح الحقیقة، تصحیح رضا مرندى، انتشارات پیام حق، چاپ: اول، ۱۳۷۷ ش، ص ۴۶۹ـ۴۷۵.
- ↑ فیض کاشانى، المحجة البیضاء، ج ۸، ص ۱۲۸.
- ↑ مجتبوى، سید جلال الدین؛ علم اخلاق اسلامى، انتشارات حکمت، چاپ: چهارم، ۱۳۷۷ ش، ج۳، ص۵۳۰.
- ↑ غررالحکم، جلد ۱، صفحه ۳۶۱، (شماره ۵۵).
- ↑ مستدرک الوسائل، ج ۱، ص ۱۰۱.
- ↑ أوّل الإخلاص الیأس ممّا فی أیدی النّاس.
- ↑ تمیمى آمدى؛ غررالحکم و دررالکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، ۱۳۶۶ ش، ج۱، ص۱۵۵، ح ۲۹۰۶.
- ↑ حسن بن شعبه حرانى؛ تحف العقول، انتشارات جامعه مدرسین قم، ۱۴۰۴ ق، ص۲۱.
- ↑ سید رضی، نهج البلاغه، تصحیح صبحی صالح، نشر دارالأسوه للطباعة والنشر، چاپ اول، ۱۴۱۵ق، نامه ۲۶، ص۵۲۲.
- ↑ علامه مجلسى؛ بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ ق، ج۷۴، ص۲۱۵.
- ↑ آیت الله مهدوى کنى، نقطه‌هاى آغاز در اخلاق عملى، چاپ، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، چاپ: ششم، ۱۳۷۵ش، ص۴۲۰.
- ↑ همان، ص۴۲۱.
- ↑ کلینی، یعقوب؛ اصول کافی، تحقیق علی اکبر غفاری، نشردارالکتب الإسلامیة، چاپ ششم، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۱۶، ح۴.
- ↑ مجتبوى، سید جلال الدین، علم اخلاق اسلامى، انتشارات حکمت، چاپ: چهارم، ۱۳۷۷ ش، ج۳ ص۵۳۷ و ۵۳۸؛ نراقى، ملا احمد، معراج السعادة، انتشارات هجرت، چاپ پنجم، ۱۳۷۷ ش، ص۶۳۱و۶۳۲.
- ↑ امام خمینى، روح الله؛ آداب الصلاة، مؤسسه‌ى تنظیم و نشر آثار امام خمینى، چاپ هفتم، ۱۳۷۸ ش صص:۱۶۴ـ۱۶۶.
- ↑ عیون اخبارالرّضا، جلد ۲، ص ۶۹؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت، ۱۴۰۴ ق، جلد ۶۷، ص ۲۴۲.
- ↑ میزان الحکمه، ج ۳، ص ۲۷۹.
- ↑ علامه مجلسى؛ بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ ق، ج۶۷، ص۲۴۸، باب۵۴، ح۲۱.
- ↑ بحارالانوار، ج ۷۱، ص ۱۸۴.
- ↑ محدث نورى؛ مستدرک الوسائل، مؤسسه آل البیت علیهم السلام قم، ۱۴۰۸ ق، ج۴، ص۴۸۲، باب۲۳؛ علامه مجلسى، بحارالأنوار، مؤسسة الوفاء بیروت - لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۸۲، ص۱۳۶، باب۲۷.
- ↑ عبدالواحد بن محمد تمیمى آمدى؛ غررالحکم و دررالکلم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى قم، ۱۳۶۶ ش، ص۱۵۵، ح۲۸۹۵.
- ↑ میزان الحکمه، محمد محمدى رى شهرى، ج ۳، روایت ۴۷۴۸.
- ↑ ورام بن ابى فراس؛ مجموعة ورام، ۲ جلد در یک مجلد، انتشارات مکتبة الفقیه قم، ج۲، ص۱۰۹.
منابع
- "اخلاص"، دانشنامه پژوهه، اصغر صفرزاده، تاریخ بازیابی: ۲۱ شهریور ۱۳۹۱.
- "اخلاص"، سایت آیین رحمت.
- "معنای اخلاص"، سایت پرسمان.
