آیه نَفْر: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 122 سوره توبه/9 به كوچيدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دين يا براى جهاد تشوي...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 122 [[سوره توبه]]/9 به كوچیدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دین یا براى جهاد تشویق كرده است؛ از همین رو به آن «آیه نَفْر» گفته‌اند:<ref> كفایة الاصول، ص 298.</ref> | |
| − | + | {{قرآن در قاب|«فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن كُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَآئِفَةٌ لِّيَتَفَقَّهُواْ فِي الدِّينِ وَلِيُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ...»|سوره=9|آیه=122|ترجمه= چرا از هر گروهی دسته ای به سفرنروند تا دانش دین خویش را بیاموزند و چون بازگشتند مردم خود را هشداردهند، باشد که از زشتکاری حذر کنند}} | |
| − | + | براى این آیه دو شأن نزول نقل شده است. بر پایه یكى از این نقل‌ها، هنگامى كه خدا آیاتى را درباره [[غزوه تبوك]] و سرزنش منافقان نازل كرد، مؤمنان گفتند: هرگز از جنگى كه پیامبر صلى الله علیه و آله در آن حضور داشته باشد یا نداشته باشد، سر نخواهیم پیچید. | |
| − | + | هنگامى كه پیامبر صلى الله علیه و آله سریّه‌اى را اعزام كرد، همه مسلمانان از [[مدینه]] خارج شده، پیامبر را تنها گذاشتند و این آیه نازل شد كه چرا نباید گروهى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله بمانند و تفقه كنند و گروهى براى جهاد بروند. | |
| − | + | در شأن نزول دیگرى آمده است: این آیه در شأن افرادى از یاران پیامبر صلى الله علیه و آله نازل شد كه به سوى بادیه‌نشینان رفتند و با استقبال و پذیرش آنان مواجه شدند. آنان هر كسى را مى‌یافتند به هدایت دعوت مى‌كردند. | |
| − | + | گروهى به ایشان گفتند: شما پیامبر خود را رها كرده و به سوى ما آمده‌اید؟ آنان از شنیدن این سخن متأثر شده، به حضور پیامبر صلى الله علیه و آله بازگشتند و این آیه نازل شد.<ref> مجمع البیان، ج 5، ص 125 و 126.</ref> | |
| − | + | اصولیان از این آیه، حجیت خبر واحد را استفاده كرده و گفته‌اند: وقتى لازم است عده‌اى براى تعلیم و تعلم كوچ كنند و [[احكام]] دین را بیاموزند، باید بر دیگران نیز لازم باشد گفته آنان را بپذیرند؛ در غیر این صورت، تعلیم و تعلم محقق نخواهد شد.<ref> اصول الفقه، ج 2، ص 71.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| − | == | + | ==منابع== |
| − | + | * علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص405. | |
| − | |||
| − | + | {{قرآن}} | |
| + | |||
| + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات الاحکام]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۵:۰۳
آیه 122 سوره توبه/9 به كوچیدن (نَفْر) گروهى براى آگاهى در دین یا براى جهاد تشویق كرده است؛ از همین رو به آن «آیه نَفْر» گفته‌اند:[۱]
براى این آیه دو شأن نزول نقل شده است. بر پایه یكى از این نقل‌ها، هنگامى كه خدا آیاتى را درباره غزوه تبوك و سرزنش منافقان نازل كرد، مؤمنان گفتند: هرگز از جنگى كه پیامبر صلى الله علیه و آله در آن حضور داشته باشد یا نداشته باشد، سر نخواهیم پیچید.
هنگامى كه پیامبر صلى الله علیه و آله سریّه‌اى را اعزام كرد، همه مسلمانان از مدینه خارج شده، پیامبر را تنها گذاشتند و این آیه نازل شد كه چرا نباید گروهى نزد پیامبر صلى الله علیه و آله بمانند و تفقه كنند و گروهى براى جهاد بروند.
در شأن نزول دیگرى آمده است: این آیه در شأن افرادى از یاران پیامبر صلى الله علیه و آله نازل شد كه به سوى بادیه‌نشینان رفتند و با استقبال و پذیرش آنان مواجه شدند. آنان هر كسى را مى‌یافتند به هدایت دعوت مى‌كردند.
گروهى به ایشان گفتند: شما پیامبر خود را رها كرده و به سوى ما آمده‌اید؟ آنان از شنیدن این سخن متأثر شده، به حضور پیامبر صلى الله علیه و آله بازگشتند و این آیه نازل شد.[۲]
اصولیان از این آیه، حجیت خبر واحد را استفاده كرده و گفته‌اند: وقتى لازم است عده‌اى براى تعلیم و تعلم كوچ كنند و احكام دین را بیاموزند، باید بر دیگران نیز لازم باشد گفته آنان را بپذیرند؛ در غیر این صورت، تعلیم و تعلم محقق نخواهد شد.[۳]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص405.
