آيه اخوّت: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 10 [[سوره حجرات]]/ 49 را «آیه اخوّت» نامیده اند؛<ref> قمى، ج 1، ص 307؛ [[بحارالانوار]]، ج 19، ص 37.</ref> زیرا مؤمنان را برادر دینى یكدیگر دانسته و به ایجاد صلح و سازش میان آنان سفارش كرده است: | آیه 10 [[سوره حجرات]]/ 49 را «آیه اخوّت» نامیده اند؛<ref> قمى، ج 1، ص 307؛ [[بحارالانوار]]، ج 19، ص 37.</ref> زیرا مؤمنان را برادر دینى یكدیگر دانسته و به ایجاد صلح و سازش میان آنان سفارش كرده است: | ||
| − | {{قرآن در قاب|«إِنَّمَا المُؤمِنونَ إِخوَةٌ فَأَصلِحوا بَينَ أخوَيكُم وَاتَّقوااللَّهَ لَعلّكُم تُرحَمون»|سوره=49|آیه=10}} | + | {{قرآن در قاب|«إِنَّمَا المُؤمِنونَ إِخوَةٌ فَأَصلِحوا بَينَ أخوَيكُم وَاتَّقوااللَّهَ لَعلّكُم تُرحَمون»|ترجمه=هر آینه مؤمنان برادرانند میان برادرانتان آشتی بیفکنید و از خدا بترسید، باشد که بر شما رحمت آرد|سوره=49|آیه=10}} |
به نقل ابن عباس، پیغمبر صلى الله علیه و آله در پى نزول این آیه، بین مسلمانان به قدر منزلتشان پیوند برادرى برقرار ساخت. ابوبكر را با عمر، عثمان را با عبدالرحمن و...؛ آنگاه على علیه‌السلام را برادر خود قرار داد و فرمود: تو برادر منى و من برادر تو هستم.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 12، ص 186.</ref> | به نقل ابن عباس، پیغمبر صلى الله علیه و آله در پى نزول این آیه، بین مسلمانان به قدر منزلتشان پیوند برادرى برقرار ساخت. ابوبكر را با عمر، عثمان را با عبدالرحمن و...؛ آنگاه على علیه‌السلام را برادر خود قرار داد و فرمود: تو برادر منى و من برادر تو هستم.<ref> تفسیر اثنى عشرى، ج 12، ص 186.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۷:۴۲
آیه 10 سوره حجرات/ 49 را «آیه اخوّت» نامیده اند؛[۱] زیرا مؤمنان را برادر دینى یكدیگر دانسته و به ایجاد صلح و سازش میان آنان سفارش كرده است:
به نقل ابن عباس، پیغمبر صلى الله علیه و آله در پى نزول این آیه، بین مسلمانان به قدر منزلتشان پیوند برادرى برقرار ساخت. ابوبكر را با عمر، عثمان را با عبدالرحمن و...؛ آنگاه على علیه‌السلام را برادر خود قرار داد و فرمود: تو برادر منى و من برادر تو هستم.[۲]
مسلمانان در آغاز بر اساس همین برادرى، حتى از یكدیگر ارث مى بردند.[۳]
پانویس
- ↑ قمى، ج 1، ص 307؛ بحارالانوار، ج 19، ص 37.
- ↑ تفسیر اثنى عشرى، ج 12، ص 186.
- ↑ قمى، ج 1، ص 307؛ مجمع البیان، ج 4، ص 865.
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص367.
