شفیع (اسم الله)

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

شفیع، از مادّه «شَفْع» ـ که زوج در عدد باشد ـ به معناى ضمیمه کردن چیزى به دیگرى است و چون با صاحب حاجت، شَفْع [زوج] مى گردد، شفیع گویند. شفاعت به معناى ضمیمه کردن جاه و مقام به شفاعت شونده، جهت رساندن منفعت به او است. این واژه با همین صیغه سه بار به صورت وصف خدا در قرآن تکرار شده است.

«...لَیسَ لَهُم مِن دُونِهِ ولِىٌّ ولا شَفیعٌ...». (انعام، ۵۱)

«...لَیسَ لَها مِن دونِ اللّهِ ولِىٌّ ولا شَفیعٌ...». (انعام، ۷۰)

«...ما لَکم مِن دونِهِ مِن ولىّ ولا شَفیع...». (سجده، ۴)

منابع

• فرهنگ قرآن، ج ۱۷، ص ۳۲۱.