بیداء
«بَیداء» در لغت به معنی بیابان نرم و هموار و بی آب و علف است، و آن نام سرزمینی میان مکه و مدینه می باشد. در کتاب «معجم معالم الحجاز» اثر عاتق البلادی آمده است: «... از مسجد شجره به طرف جنوب که حرکت کنید، بیداء است، پس متصل به مدینه است. بیداء یعنی زمین خالی و صاف، ولی بیداء امروز سرزمینی نیست که بی آب و علف باشد. الان در همان سرزمین بیداء ساختمان‌هایی بنا شده است...».
از جمله حوادث آخرالزمان چنین است که در سرزمین «بیداء»، لشکر سفیانی با سپاه حضرت مهدی علیه السلام وارد جنگ می شود و به امر خداوند در زمین فرو می روند و نابود می گردند که به آن «خسف در بیداء» گویند. «خسف در بیداء» به معنای فرورفتن در سرزمین بیداء، یکی از نشانه های حتمی ظهور ذکر شده است.
در حدیثی از نماز گزاردن در بیداء نهی شده، چون مورد غضب خدا واقع شده است. در حدیث دیگری است که بیداء همان «ذات الجیش» است که هر وقت امام صادق علیه السلام به آنجا می رسید، زود می گذشت و در آن نماز نمی خواند.
منابع
- منتهی الامال، باب ۱۴، فصل ۷.
- منتخب الاثر، ص ۴۵۲.
- مهدی موعود، پاورقی، ص ۷۷۴.
- "لشگر سفیانی در کجا نابود خواهد شد؟"، پایگاه مشرق نيوز.
