قاضی کمره ای

جعفر بن عبد الله کمره ای مشهور به قاضی کمره ای، یکی از اعلام بزرگ شیعه در اواخر قرن یازدهم و اوائل قرن دوازدهم است. قاضی در علم کلام و حکمت و منطق و همچنین در فقه و اصول و تفسیر و حدیث متبحر بود.

قاضی نیاکانش از حویزه بوده اند ولی خود در کمره متولد شد (در قدیم به خمین کمره و به گلپایگان جرفادقان می گفتند). او به جوانی عازم دار العلم اصفهان شد و تحصیلات و تألیفات و خدمات علمی او به اسلام و مسلمین اکثرا در این شهر بوده است.

قاضی کمره ای سالها از محضر اساتیدی چون محقق خوانساری، محقق سبزواری، خلیفه سلطان و دیگر اعلام اصفهان بهره مند بود تا خود به کمالات علمی و معنوی و مقام اجتهاد نائل آمد. قاضی مورد علاقه استادش محقق خوانساری بود و به افتخار دامادی او نیز نائل گردید. وی با علامه مجلسی نیز معاصر بود و پس از فوت علامه مدتی منصب قضاوت و انجام حوائج امور مسلمین به دست معظم له انجام می شد.

قاضی کمره ای رساله ای به نام ذخائر العقبی یا توحید سلطانی و نیز شرحی بر «لمعه» شهید و حاشیه ای بر کفایه به رشته تحریر برد.

محدث قمی به نقل از تراجم علما و استادش حاجی نوری می نویسد: کمره ای در سال ۱۱۱۵ قمری در رأس جمعیتی انبوه حدود ده هزار نفر به عزم مکه معظمه عازم عتبات (عراق) گردیدند، با ابزار و اموال و تجهیزات کامل برای تزیین عتبات و قبور ائمه؛ ضمن مسافرت، قاضی نرسیده به کاظمین (در باختران) به مرض سختی مبتلا شد و چند هفته در حال حرکت بودند اما متأسفانه قبل از رسیدن به نجف اشرف مرض او را از پا درآورد، و جنازه اش به کنار قبر مولا خیر الاوصیاء مدفون شد.