ابوصالح

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

در بعضي از کتاب‌ها، «ابوصالح» به عنوان يکي از کنيه‌هاي حضرت مهدي ‌عليه السلام ياد شده است. شايد اين کنيه با استفاده از روايت ذيل باشد:

امام صادق ‌عليه السلام مي‌فرمايد: «هرگاه راه خود را در سفر گم‌ کردي، سپس بانگ برآور: «اي اباصالح» يا «اي صالح». خداوند رحمتش را بر تو فرود آورد! راه را به ما نشان ده».[۱]

معروف است که برخي از عرب‌هاي شهري و بيابان‌گرد، پيوسته در توسلات و ياري خواستن‌هاي خود، آن حضرت را به اين اسم مي‌خوانند و شعرا و ادبا نيز در قصيده‌ها و مدح‌هاي خود، از اين کنيه استفاده کرده‌اند.[۲]

از اين رو در برخي از ملاقات‌هايي نيز که رخ داده است، از آن حضرت به عنوان «اباصالح» ياد شده است.[۳]

پانویس

  1. شيخ صدوق، من لايحضره‌الفقيه، ج2، ص298.
  2. طبرسي نوري، نجم‌الثاقب، ص60.
  3. ر.ک: بحارالانوار، ج53، ص292.


منابع

  • فرهنگ نامه مهدویت، خدامراد سلیمیان.