عمرة القضاء: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۴: | سطر ۴: | ||
== تعداد مسلمانان در این سفر == | == تعداد مسلمانان در این سفر == | ||
رسول خدا (ص) به ياران خود دستور فرمودند تا به منظور عمره اى كه از ايشان قضا شده بود عمره بجاى آورند، و هيچيك از كسانى كه در حديبيه شركت داشته اند تخلف نكنند. هيچيك از كسانى كه در خيبر شركت كرده و جان سالم بدر برده بودند از اين دستور تخلف نكردند. گروهى ديگر از مسلمانان هم كه در حديبيه شركت نداشتند به قصد عمره گزاردن همراه رسول خدا (ص) بيرون آمدند. شمار مسلمانان در غزوه عمرة القضا دو هزار نفر بوده است. <ref>المغازى/ترجمه،متن،ص:557</ref> | رسول خدا (ص) به ياران خود دستور فرمودند تا به منظور عمره اى كه از ايشان قضا شده بود عمره بجاى آورند، و هيچيك از كسانى كه در حديبيه شركت داشته اند تخلف نكنند. هيچيك از كسانى كه در خيبر شركت كرده و جان سالم بدر برده بودند از اين دستور تخلف نكردند. گروهى ديگر از مسلمانان هم كه در حديبيه شركت نداشتند به قصد عمره گزاردن همراه رسول خدا (ص) بيرون آمدند. شمار مسلمانان در غزوه عمرة القضا دو هزار نفر بوده است. <ref>المغازى/ترجمه،متن،ص:557</ref> | ||
| + | == تدابیر امنیتی در این سفر == | ||
| + | آن حضرت دستور داد تا يكصد اسب و نيز سلاح فراوان آماده و حركت كنند. حضرت درباره علت حمل سلاح با وجود معاهده حديبيه فرمود: ما سلاحها را به داخل حرم نمى بريم و البته براى خطرات احتمالى بايد سلاحها در دسترس ما باشد.<ref> المغازى، ج 2، ص 733؛ سبل الهدى والرشاد، ج 5، ص 289</ref> آن حضرت سلاحها را تا نزديكى محلى كه علائم حرم نصب شده بود بردند. در آنجا دويست نفر را به نگاهبانى سلاحها گماشتند و وارد حرم شدند. <ref> پس از آنكه مسلمانان عمره را انجام دادند، دويست نفر به جاى اين افراد براى نگاهبانى از سلاحهااعزام شدند. نك: المغازى، ج 2، ص 740؛ سبل الهدى، ج 5، ص 294</ref> | ||
| + | == ترس قریش از پیمان شکنی رسول خدا(ص) == | ||
| + | قريش ، مكرز بن حفص بن احنف را همراه تنى چند از قريشيان گسيل داشتند تا با پيامبر (ص) در بطن يأجج ملاقات كنند. پيامبر (ص) همراه اصحاب خود بودند كه به يك ديگر رسيدند و آنها گفتند اى محمد، به خدا سوگند هيچگاه نه در دوران كوچكى و نه بزرگى معروف به غدر و مكر نبودى! حالا با اسلحه به حرم الهى و قوم خود وارد مى شوى؟ و حال آنكه شرط كرده بودى كه فقط با اسلحه مسافر و شمشيرهاى غلاف- كرده وارد خواهى شد. پيامبر (ص) فرمودند: ما وارد مكه نخواهيم شد مگر به همان طريق. | ||
| + | مكرز بن حفص همراه ياران خود شتابان به مكه برگشت و گفت: محمد با اسلحه وارد مكه نخواهد شد، او پاى بند همان شرطى است كه كرده است.<ref>المغازى/ترجمه،متن،ص:560</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
نسخهٔ ۵ سپتامبر ۲۰۱۵، ساعت ۰۶:۱۳
کلیدواژه: فتح خيبر، حرم، عمرة القضاء، صلحنامه حدیبیه، عباس بن عبدالمطلب، وقایع سال هفتم هجری، اعمال عمره، ازدواج پیامبر با بنت حارث بن عبدالمطلب، شأن نزول آیه 27 سوره فتح
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در ذى قعده سال هفتم، به دليل ممانعت قريش از عمره مسلمانان در سال ششم، عازم «عمرة القضا» شد.
محتویات
تعداد مسلمانان در این سفر
رسول خدا (ص) به ياران خود دستور فرمودند تا به منظور عمره اى كه از ايشان قضا شده بود عمره بجاى آورند، و هيچيك از كسانى كه در حديبيه شركت داشته اند تخلف نكنند. هيچيك از كسانى كه در خيبر شركت كرده و جان سالم بدر برده بودند از اين دستور تخلف نكردند. گروهى ديگر از مسلمانان هم كه در حديبيه شركت نداشتند به قصد عمره گزاردن همراه رسول خدا (ص) بيرون آمدند. شمار مسلمانان در غزوه عمرة القضا دو هزار نفر بوده است. [۱]
تدابیر امنیتی در این سفر
آن حضرت دستور داد تا يكصد اسب و نيز سلاح فراوان آماده و حركت كنند. حضرت درباره علت حمل سلاح با وجود معاهده حديبيه فرمود: ما سلاحها را به داخل حرم نمى بريم و البته براى خطرات احتمالى بايد سلاحها در دسترس ما باشد.[۲] آن حضرت سلاحها را تا نزديكى محلى كه علائم حرم نصب شده بود بردند. در آنجا دويست نفر را به نگاهبانى سلاحها گماشتند و وارد حرم شدند. [۳]
ترس قریش از پیمان شکنی رسول خدا(ص)
قريش ، مكرز بن حفص بن احنف را همراه تنى چند از قريشيان گسيل داشتند تا با پيامبر (ص) در بطن يأجج ملاقات كنند. پيامبر (ص) همراه اصحاب خود بودند كه به يك ديگر رسيدند و آنها گفتند اى محمد، به خدا سوگند هيچگاه نه در دوران كوچكى و نه بزرگى معروف به غدر و مكر نبودى! حالا با اسلحه به حرم الهى و قوم خود وارد مى شوى؟ و حال آنكه شرط كرده بودى كه فقط با اسلحه مسافر و شمشيرهاى غلاف- كرده وارد خواهى شد. پيامبر (ص) فرمودند: ما وارد مكه نخواهيم شد مگر به همان طريق. مكرز بن حفص همراه ياران خود شتابان به مكه برگشت و گفت: محمد با اسلحه وارد مكه نخواهد شد، او پاى بند همان شرطى است كه كرده است.[۴]
پانویس
منابع
هاشم رسولى محلاتى، زندگانى حضرت محمد صلی الله علیه و آله، ص522.
