عرش: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} عرش، به معناى چيز...' ایجاد کرد)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
 
  
عرش، به معناى چيزى داراى سقف است. مجلس شاه را عرش گويند، به اعتبار علوّ آن، و كنايه از عزّت، سلطنت و مملكت [حكومت] شاه است؛ امّا عرش خدا، چيزى است كه حقيقت آن را بشر نمى داند، و تنها مى توان گفت كه كلمه «ذوالعرش» در قرآن به مملكت و سلطنت خداوند اشاره دارد. <ref> مفردات، ص 558، «عرش». </ref> برخى گفته اند: مقصود از عرش الهى، اعمّ از عالم روحانى و جسمانى كه مظهر علم الهى است. و تمام خلق به آن قيام دارند و به منزله ظرف است براى آنها، <ref> نثر طوبى، ج 2، ص 332، «عرش». </ref>  
+
عرش، به معناى چيزى داراى سقف است. مجلس شاه را عرش گويند، به اعتبار علوّ آن و كنايه از عزّت، سلطنت و مملكت [حكومت] شاه است؛ امّا عرش خدا چيزى است كه حقيقت آن را بشر نمى داند و تنها مى توان گفت كه كلمه «ذوالعرش» در [[قرآن]] به مملكت و سلطنت خداوند اشاره دارد.<ref>مفردات، ص558، «عرش».</ref>
  
و نيز گفته اند: <ref> الميزان، ج 17، ص 299. </ref> عرش، مقامى است و از جمله آن، اوامر و فرامين الهى است كه به وسيله آن جهان اداره مى شود و ملائكه، مجريان مشيّت و عاملان اويند.  
+
برخى گفته اند: مقصود از عرش الهى، اعمّ از عالم روحانى و جسمانى كه مظهر علم الهى است و تمام خلق به آن قيام دارند و به منزله ظرف است براى آنها،<ref>نثر طوبى، ج2، ص332، «عرش».</ref>
 +
 
 +
و نيز گفته اند: <ref>الميزان، ج17، ص299. </ref> عرش، مقامى است و از جمله آن، اوامر و فرامين الهى است كه به وسيله آن جهان اداره مى شود و ملائكه، مجريان مشيّت و عاملان اويند.  
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
  
 
==منابع==
 
==منابع==
فرهنگ قرآن، جلد 20، صفحه 342.
+
* فرهنگ قرآن، جلد 20، صفحه 342.
  
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]

نسخهٔ ‏۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۸:۳۸

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


عرش، به معناى چيزى داراى سقف است. مجلس شاه را عرش گويند، به اعتبار علوّ آن و كنايه از عزّت، سلطنت و مملكت [حكومت] شاه است؛ امّا عرش خدا چيزى است كه حقيقت آن را بشر نمى داند و تنها مى توان گفت كه كلمه «ذوالعرش» در قرآن به مملكت و سلطنت خداوند اشاره دارد.[۱]

برخى گفته اند: مقصود از عرش الهى، اعمّ از عالم روحانى و جسمانى كه مظهر علم الهى است و تمام خلق به آن قيام دارند و به منزله ظرف است براى آنها،[۲]

و نيز گفته اند: [۳] عرش، مقامى است و از جمله آن، اوامر و فرامين الهى است كه به وسيله آن جهان اداره مى شود و ملائكه، مجريان مشيّت و عاملان اويند.

پانویس

  1. مفردات، ص558، «عرش».
  2. نثر طوبى، ج2، ص332، «عرش».
  3. الميزان، ج17، ص299.


منابع

  • فرهنگ قرآن، جلد 20، صفحه 342.