عاص بن وائل: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} «عاص بن وائل» از ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}} | ||
| − | + | «عاص بن وائل» -پدر [[عمرو بن عاص|عمرو عاص]]- از قبیله [[قریش|قریش]] و از تیره سهم<ref>السّیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۰۹؛ جمهرة انساب العرب، ص ۱۶۳.</ref> و از جمله استهزاکنندگان [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلى الله علیه و آله بود.<ref>السّیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۰۹.</ref> | |
| − | + | مفسّران، آیه ۹۵ [[سوره حجر]] را درباره وى و دیگر مشرکان دانسته اند که پیوسته پیامبر صلى الله علیه و آله را [[استهزاء|استهزا]] مى کردند.<ref>جامع البیان، ج۸، جزء ۱۴، ص ۹۴؛ مجمع البیان، ج۵-۶، ص۵۳۳.</ref> | |
| − | + | نیز آیات ۹۰ تا ۹۳ [[سوره اسراء]] را درباره بهانه جویی وى و دیگر سران [[شرک|شرک]] و جدال بیهوده آنان با پیامبر صلى الله علیه و آله دانسته اند.<ref>جامع البیان، ج۹، جزء ۱۵، ص ۲۰۵؛ مجمع البیان، ج۵-۶، ص۶۷۸.</ref> | |
| − | + | همچنین مقصود از «[[ابتر]]» در آیه ۳ [[سوره کوثر]] وى ذکر شده است.<ref>الکشاف، ج۴، ص۸۰۸؛ مجمع البیان، ج۹-۱۰، ص۸۳۶.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | فرهنگ قرآن، جلد | + | * فرهنگ قرآن، جلد ۱۹، صفحه ۴۹۲. |
[[رده: شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]] | [[رده: شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]] | ||
| − | |||
[[رده:دشمنان پیامبر]] | [[رده:دشمنان پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۲۳
«عاص بن وائل» -پدر عمرو عاص- از قبیله قریش و از تیره سهم[۱] و از جمله استهزاکنندگان پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بود.[۲]
مفسّران، آیه ۹۵ سوره حجر را درباره وى و دیگر مشرکان دانسته اند که پیوسته پیامبر صلى الله علیه و آله را استهزا مى کردند.[۳]
نیز آیات ۹۰ تا ۹۳ سوره اسراء را درباره بهانه جویی وى و دیگر سران شرک و جدال بیهوده آنان با پیامبر صلى الله علیه و آله دانسته اند.[۴]
همچنین مقصود از «ابتر» در آیه ۳ سوره کوثر وى ذکر شده است.[۵]
پانویس
منابع
- فرهنگ قرآن، جلد ۱۹، صفحه ۴۹۲.
