امامت امام صادق علیه السلام

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ نوامبر ۲۰۱۳، ساعت ۱۱:۰۹ توسط History of islam (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی ' == تعيين امامت امام صادق (علیه السلام) == بـراى اثبات امامت صادق (ع) پس از امام با...' ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

تعيين امامت امام صادق (علیه السلام)

بـراى اثبات امامت صادق (ع) پس از امام باقر(ع)، علاوه بربرترى آن حضرت در علم و دانش بـر تـمـامـى مـردم زمـان خـود و وراثـت از دانـشـهـاى پدران خود يعنى اظهار و جدّ بزرگوارش ، رسول خدا(ص )، و نيز نصوص و تصريحات فراوانى كه از سوى پيامبر(ص ) نسبت به امامت او رسيده ، روايات زيادى از ناحيه امام باقر(ع ) بر امامت فرزند بزرگوارش در دسترس است . اينك برخى از آنها. 1- جابربن يزيد جعفى مى گويد: از امام باقر(ع ) در باره قائم ( و امام ) بعداز او پرسيده شد، آن حضرت دست برامام صادق زد و فرمود: اين است به خدا سوگند ، قائم آل محمد(ص) ... [۱] 2- ابوالصباح كنانى مى گويد: امـام بـاقـر(ع ) بـه پـسرش امام صادق (ع ) در حالى كه راه مى رفت نگريست و (خطاب به من ) فرمود: اين فرد را مى بينى ؟ او از كسانى است كه خداوند در باره آنان فرموده است :( وَ نُريدُ اَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذينَ اسْتُضْعِفُوا فِى اْلاَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَةً وَ نَجْعَلُهْمْ الْوارِثينَ) مـى خـواهـيـم بـر مـسـتـضـعـفـان زمـيـن منّت نهيم و آنان را پيشوايان و وارثان روى زمين قرار دهيم ..[۲] 3- همّام بن نافع مى گويد: روزى ابـوجعفر به ياران خود فرمود: زمانى كه مرا از دست داديد، به اين فرد (اشاره به امام صادق (ع) تاءسى و اقتدار كنيد كه او امام و خليفه پس از من است ..[۳]

4- محمد بن مسلم مى گويد:

نـزد امـام باقر(ع) بودم كه فرزندش امام صادق (ع ) وارد شد... امام (ع) خطاب به من فرمود: اين محمّد؟ اين فرد (اشاره به امام صادق (ع ) امام تو پس ازمن است ، پس به او تاءسى و اقتدا كـن و از دانشش بهره بگير. سوگند به خدا، او همان (صادق) ى است كه پيامبر(ص ) براى ما وصـف كـرده اسـت كـه پـيـروان و شـيـعـيـانـش دردنـيـا و آخرت پيروزند و دشمنانش در زبان همه پيامبران لعنت شده اند..[۴]

  1. ارشاد ، ص 271 ، بصيرتى ؛ كافى ، ج 1 ، ص 307 .
  2. قصص (28) ، آيه 5 .
  3. ارشاد ، ص 271 و بحارالانوار، ج 47 ، ص 13
  4. بحارالانوار، ج 47 ، ص 15 .