آیه مُحادّه

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۶:۴۶ توسط بهرامی (بحث | مشارکت‌ها) (تعیین رده و ویرایش جزیی متن)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

آیه مُحادّه

آیه 22 سوره مجادله/ 58 را «آیه محاده» نامیده‌اند.[۱] در این آیه تأكید شده كه ایمان به خدا و آخرت با محبت و دوستى دشمنان خدا و پیامبر جمع نمى‌شود؛ هر چند آن دشمنان؛ پدران، پسران، برادران یا عشیره آنان باشند:

«لاَتَجِدُ قَومًا یُؤمِنونَ بِاللّهِ والیَومِ الأَخِر یُوادّونَ مَن حادَّ اللّهَ و رَسولَهُ ولَو كانُوا ءَابَاءَهُم أَو أَبناءَهُم أَو إِخونَهُم أَو عَشیرَتَهُم».

گفته‌اند: این آیه، در شأن حاطب بن ابى بلتعه نازل شده است؛ زیرا هنگامى كه پیامبر صلى الله علیه و آله تصمیم گرفت مكه را فتح كند، در نامه‌اى به اهل مكه آنان را از تصمیم پیامبر آگاه كرد. وقتى به دلیل این خیانت عتاب شد، پاسخ داد: خانواده من در مكه بودند و مى‌خواستم آن‌ها را براى حق و منتى كه بر اهل مكه دارم، در امنیت و صیانت قرار داده باشم.[۲]

پانویس

  1. جواهرالكلام، ج‌ 30، ص‌ 41.
  2. التبیان، ج 9، ص 556‌؛ مجمع‌البیان، ج‌ 9، ص‌ 383.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 400