قیامت

واژه شناسی

واژه قیامت مصدر است و از ریشه "ق و م" به معنای برخاستن و در اصطلاح علوم اسلامی قیامت به زمانی اطلاق می شود است که حیات دنیایی بشر پایان یافته و همه انسانها از اولین و آخرین در پیشگاه خداوند حاضر می شوند.

اهمیت موضوع قیامت

اعتقاد به معاد و قيامت يكى از اركان اسلام و بنا بر تحقيق بعضى از محققين در حدود هزار و هفتصد آيه از قرآن مجيد راجع به قيامت و ثواب و عقاب و بازگشت اعمال است، بدين طريق نزديك به يك سوم قرآن در بيان قيامت مي باشد.

حوادث قیامت

با آغاز قیامت حوادثی پی در پی اتفاق می افتاد. قران کریم این حوادث را اینگونه ترسیم می کند:

زمین و کوهها و دریاها

در زمین، زلزله عظیمی پدید می آید و آنچه در اندرون آن است بیرون می ریزد و اجزای آن، متلاشی می گردد، و دریاها شکافته می شوند، و کوه ها به حرکت درمی آیند و در هم کوبیده می شوند و مانند تلّ شنی می گردند و سپس به صورت پشم حلاّجی شده درمی آیند و آنگاه در فضا پراکنده می شوند،

آسمان و ستارگان

نامها و اوصاف قیامت در قرآن

مهمترین نامها و اوصاف قیامت در قرآن عبارتند از: یوم الساعة، یوم القیامة، الیوم الاخر، یوم الحساب، یوم الدین، یوم الجمع، یوم الفصل، یوم الخروج، یوم الموعود، یوم الخلود، یوم عظیم، یوم الحسرة، یوم التغابن، یوم التناد، یوم التلاق، یوم ثقیل، یوم الازفة، یوم عسیر، یوم الیم، یوم الوعید، یوم الحق، یوم مشهود، یوم الوقت المعلوم، یوما عبوسا قمطریرا، یوم البعث (یوم یبعثون)

منابع

• شيعه در اسلام، علامه سيد محمدحسين طباطبايى، صفحه 164.
• پرسمان قرآنی معاد, سید علی هاشمی