قیامت
محتویات
واژه شناسی
واژه قیامت مصدر است و از ریشه "ق و م" به معنای برخاستن[۱] و در اصطلاح علوم اسلامی قیامت به زمانی اطلاق می شود است که حیات دنیایی بشر پایان یافته و همه انسانها از اولین و آخرین در پیشگاه خداوند حاضر می شوند.
اهمیت موضوع قیامت
اعتقاد به معاد و قيامت يكى از اركان اسلام و بنا بر تحقيق بعضى از محققين در حدود هزار و هفتصد آيه از قرآن مجيد راجع به قيامت و ثواب و عقاب و بازگشت اعمال است، بدين طريق نزديك به يك سوم قرآن در بيان قيامت مي باشد[۲].
نشانه های وقوع قیامت
- متلاشی شدن کوه‌ها[۳]
- انفجار دریاها؛[۴]
- زلزله‌های عظیم و ویرانگر[۵]
- تاریک شدن خورشید و ماه و ستارگان[۶]
- شکافتن کرات آسمانی[۷]
- نفخ صور[۸]
نامها و اوصاف قیامت در قرآن
مهمترین نامها و اوصاف قیامت در قرآن عبارتند از: یوم الساعة، یوم القیامة، الیوم الاخر، یوم الحساب، یوم الدین، یوم الجمع، یوم الفصل، یوم الخروج، یوم الموعود، یوم الخلود، یوم عظیم، یوم الحسرة، یوم التغابن، یوم التناد، یوم التلاق، یوم ثقیل، یوم الازفة، یوم عسیر، یوم الیم، یوم الوعید، یوم الحق، یوم مشهود، یوم الوقت المعلوم، یوما عبوسا قمطریرا، یوم البعث (یوم یبعثون)[۹]
پانویس
- ↑ قاموس قرآن ج6 ص54
- ↑ قاموس قرآن ج6 ص54
- ↑ مزمل، 14؛ حاقه، 14؛ طور، 10؛ قارعه، 5؛ نبأ، 20؛ طه، 106؛ واقعه، 5 و 6
- ↑ انفطار، 3؛ تکویر، 6
- ↑ حج، 1 و 2؛ زلزال، 1 و 2
- ↑ شمس، 1 و 2؛ انفطار، 1؛ تکویر، 11؛ مرسلات، 8؛ قیامت 7 - 10
- ↑ انشقاق، 1؛ حاقه، 16؛ فرقان، 25؛ انفطار، 1؛ تکویر، 11؛ مرسلات، 9؛ نبأ 19
- ↑ زمر، 68؛ نمل، 87
- ↑ پرسمان قرآنی معاد, سید علی هاشمی
منابع
- شيعه در اسلام، علامه سيد محمدحسين طباطبايى، صفحه 164.
- پرسمان قرآنی معاد, سید علی هاشمی
