اشاعه فحشاء
اشاعه فحشاء:
نشر دادن زشتى.
در قرآن كريم، دوستداران اشاعه فحشا در ميان مؤمنان به عذاب دردناك الهى تهديد شده‌اند،[۱] اما در مراد از فحشا اختلاف است؛ زنا، هر فعل يا قول زشت كه در شرع داراى حد معين است و هر گناه كبيره، معانى مختلفى است كه براى فحشا بيان شده است[۲]؛ اما اين واژه بيشتر در مورد زنا، لواط و مانند آن بكار مى‌رود. از اشاعه فحشا به مناسبت در باب‌هاى صلات و حدود بحث شده است.
اشاعه فحشا يا به وسيله قول است، مانند منتشر كردن خبر متضمن فحشا در ميان مؤمنان، مثل اين كه گفته شود فلانى زناكار است و يا به وسيله فعل؛ بدين معنا كه فحشا آشكارا انجام شود تا ديگران نيز بدان ترغيب گردند و يا وسائل انجام آن براى ديگران فراهم شود.
اشاعه فحشا حرام و از گناهان كبيره است[۳] و انجام آن به وسيله قول در امورى مانند زنا يا لواط در صورتى كه قذف محسوب شود، موجب ثبوت حد قذف است.[۴]
پانویس
منابع
جمعى از پژوهشگران زير نظر سيد محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم‌السلام، جلد 1، ص 497
