آیه مباهله
-
آيه 61 سوره آل عمران/3 به «آيه مباهله»[۱] شهرت يافته است. مباهله در اصطلاح به معناى نفرين كردن دو نفر يا دو گروه بر ضد يكديگر است. بر اساس اين آيه، وقتى مسيحيان نجران از روى لجاجت و عناد سخن پيامبر را درباره يگانگى آفريدگار و شخصيت حضرت عيسى عليه‌السلام نپذيرفتند، خداوند به پيامبر دستور داد كه آنان را براى نفرين بر ضد يكديگر بخواند و هر دو گروه در برابر هم بايستند و از خدا بخواهند كه هر كس در اين موضوع دروغ‌گو است، خداوند بر او غضب كند:
«فَمَن حاجَّكَ فِيه مِن بَعدِ مَا جاءَكَ مِن‌العِلمِ فَقُل تَعالَوا نَدعُ أَبناءَنا و أبناءَكُم و نِساءَنا و نِساءَكُم و أَنفُسَنا و أنفُسَكُم ثُمَّ نَبتَهِل فَنجعَل لَعنَتَ اللّهِ عَلَى الكـذِبِين».
بر اساس روايات پرشمارى از شيعه و سنى، رسول خدا صلى الله عليه و آله در صبح روز مقرر آمد؛ در حالى كه امام حسين علیه‌السلام را در آغوش داشت و دست امام حسن علیه‌السلام را گرفته بود و حضرت فاطمه و امام على عليهماالسلام در پشت سر حضرت حركت مى‌كردند.
حضرت به آن‌ها گفت: وقتى من دعا كردم، شما آمين بگوييد. وقتى بزرگ مسيحيان چنين ديد، خطاب به همراهانش گفت: اى گروه نصارا! همانا صورت‌هايى را مى‌بينم كه اگر از خدا بخواهند كوه را از جاى بَركَند، مى‌كَنَد. مباهله نكنيد كه نابود مى‌شويد؛ آنگاه آنان تسليم پيامبر شدند و به پرداخت جزيه گردن نهادند.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 399
