آیه 117 آل عمران
نسخهٔ تاریخ ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۳:۲۸ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} '''منبع:''' نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سا...' ایجاد کرد)
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه ، ص 142
نویسنده: محمدباقر محقق
شأن نزول آيه 117 سوره آل‌عمران
«ثَلُ ما يُنْفِقُونَ فِي هذِهِ الْحَياةِ الدُّنْيا».[۱]
«شیخ طوسى» گويند: اين آيه درباره ابوسفيان و ياران او نازل گرديده كه در روز بدر مقابل پيامبر تظاهر به بخشش كردن و انفاق نمودند، مي‌كردند و نيز گويند: درباره نفقه منافقين نازل شده كه در هنگام جنگ از راه نفاق با مؤمنين درباره مشركين انجام مي‌دادند.
پانویس
- ↑ بقيه آيه، «مَثَلِ رِيحٍ فِيها صِرٌّ أَصابَتْ حَرْثَ قَوْمٍ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَكَتْهُ وَ ما ظَلَمَهُمُ اللَّهُ وَلكِنْ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ؛ داستان كسانى (كافرانى) كه در اين جهان بخشش مي‌نمايند (براى پيشرفت مقاصد دنيوى) مانند باد (سرد) شديدى است كه به كشتزار قومى بوزد كه به خود ستم كرده اند و همه را نابود نمايد ولى خداوند به آن‌ها ستم روا نداشته بلكه آنان خود به نفس خويش ستم روا داشته اند».
